Μαρία Νέτσικα: «Τα κρασιά της Ελλάδας»

Τι καλύτερο για τις φθινοπωρινές μέρες, καθώς τελειώνει ο τρύγος κι αρχίζουν οι εργασίες της ζύμωσης, από ένα βιβλίο για τα κρασιά της Ελλάδας; Μια περιοδεία σε όλη την επικράτεια, όπου συναντάς ιστορίες απ’ τον καιρό του Μίνωα για κρασιά μυθικά σαν αυτά που πότισε ο Οδυσσέας τον Πολύφημο, τι καλύτερο από ένα ταξίδι σε τόπους με ποικιλίες ξακουστές για αιώνες και σοδειές καινούργιες με ονόματα μαγικά, Κέρινο, Ηλιαστό, Κρασί της πέτρας, Σαββατιανό, Αυγουστιάτης,, Δάκρυ του Πεύκου, Σάμος ανθεμίς, Μαλβαζίας, Ερατεινές Ευχές, ερυθρή Λημνιώνα, Τινακτορώγος, Ασπρολίθι, Αμέθυστος λευκός, Αγιωργίτικο, Σταυρωτό, Μαύρο Καλαβρυτινό, Αγιορείτικο Άβατον, Αθύρι…

Το αμπέλι ήρθε στην Ελλάδα από την Αίγυπτο μέσω της Κρήτης γύρω στο 1600 π.Χ. Από τότε αυτή η γη είναι συνυφασμένη με την καλλιέργειά του, ενώ η τέχνη του αμπελουργού διαδόθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας μας, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη συντροφιά στη σκληρή δουλειά των αγροτών και των κτηνοτρόφων. Στα χρόνια του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας, κύριοι χώροι παραγωγής ήταν τα μοναστήρια, κυρίως αυτά του Αγίου Όρους – η Χρωμίτσα, μετόχι του μοναστηριού του Αγίου Παντελεήμονα, κι ο Μυλοπόταμος, μετόχι της Μεγίστης Λαύρας, είναι δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Πιο πρόσφατα, κάποιες οικογένειες ταύτισαν το όνομά τους με το προϊόν (Καμπάς, Τσάνταλης, Μπουτάρης, Καράς), ενώ τα τελευταία χρόνια μια σειρά από διορατικούς και εργατικούς επιχειρηματίες εισήγαγαν σύγχρονες μεθόδους παλαίωσης και επεξεργασίας, ξεκίνησαν να ανασταίνουν τα εγκαταλειμμένα για χρόνια παλιά πέτρινα πατητήρια, τις καλλιέργειες και τις εγκαταστάσεις αιώνων σε περιοχές που πλούτισαν από την εξαγωγή των σχετικών προϊόντων (Νεμέα, Σαντορίνη, Λήμνος, Νάουσα, Βελβεντό), ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να επαναφέρουν στη ζωή ποικιλίες πολύτιμες, που αφθονούσαν κάποτε και τώρα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.

Τι καλύτερο για τις φθινοπωρινές μέρες, καθώς τελειώνει ο τρύγος κι αρχίζουν οι εργασίες της ζύμωσης, από ένα βιβλίο για τα κρασιά της Ελλάδας;

Συνθήκες κλιματολογικές (ηλιοφάνεια, άνεμοι διαρκείς που δροσίζουν το σταφύλι, ελάχιστες καλοκαιρινές βροχές) και εδαφολογικές (χώματα που δεν κατακρατούν υγρασία, επιτρέποντας την αργή ωρίμανση του γλυκού καρπού) αλλά και μια ποικιλομορφία μικροκλιμάτων (περισσότερη υγρασία στα βουνά της Μακεδονίας, ξηρασία και πετρώδη χώματα στα νησιά) καθιστούν τη χώρα μας μια ιδανική τοποθεσία για την καλλιέργεια του αμπελιού και την παραγωγή κρασιών που μπορούν να κατακτήσουν τις διεθνείς αγορές, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να αναζωογονήσουν την ύπαιθρο, παρέχοντας έναν ποιοτικό τρόπο ζωής και μια υψηλού επιπέδου απασχόληση.

Έχοντας οργώσει όλη τη χώρα με αμείωτο ενθουσιασμό η Μαρία Νέτσικα, μια από τις πιο καταρτισμένες και κοσμογυρισμένες οινολόγους της Ελλάδας, μας παρουσιάζει τους καλύτερους αμπελώνες της χώρας μας, απ’ το Αμύνταιο μέχρι το Μέτσοβο κι από τη Ζάκυνθο μέχρι τη Λήμνο, καθώς και τα πιο αξιόλογα ελληνικά οινοποιεία όπου λαμβάνει χώρα ο οινοτουρισμός, ένα καινούργιο είδος διακοπών που γνωρίζει όλο και μεγαλύτερη απήχηση, συνδυάζοντας επισκέψεις σε χώρους παραγωγής, δοκιμές αρωμάτων και γεύσεων, καθώς και γνωριμία με τα καλύτερα τοπικά προϊόντα υψηλής γαστρονομίας, αλλά και περιοδείες σε κάποια από τα ομορφότερα ελληνικά τοπία. Η Μαρία Νέτσικα, που έχει σπουδάσει χημεία στο netsik Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Γαλλία, για πολλά χρόνια εκπαιδεύει τους οινόφιλους μιλώντας για το κρασί σε ημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες. Σε μια περίοδο μετά το καλοκαίρι, την πιο πρόσφορη για πολλούς που αγαπούν τα ταξίδια ανά την Ελλάδα, ένα βιβλίο σαν αυτό αποτελεί τον ιδανικό οδηγό ταξιδιών σε τόπους αρχαίας λατρείας του Διονύσου, σε κάμπους περίφημους και χωριά άγνωστα, σε κτίσματα παραδοσιακά, όπου φτιάχνεται κρασί εδώ και πάνω από χίλια χρόνια.