«Η “αγία”Αρουντάτι Ρόι...» του Πέτρου Γκάτζια
«Φυσικά, ως συγγραφέας, δεν θέλω να γράφω για θέματα όπως για την καθημερινότητα μιας τυπικής ινδικής οικογένειας. Θέλω να γράφω για τον αέραπου αναπνέουμε. Αυτή την εποχή, έχω την αίσθηση ότι τα μυθιστορήματα – ίσως και εξαιτίας της ταχύτητας με την οποία τα βιβλία πρέπει να πωλούνται– έχουν γίνει περισσότερο τοπικά, μιλούν για κάστες και φαμίλιες, αλλά για μένα αυτά δεν είναι θέματα. Θέμα είναι ο αέρας που αναπνέουμε».
Η διάσημη Ινδή συγγραφέας δεν έχει τη φήμη ότι χαρίζεται, ειδικά για τα κακώς κείμενα της χώρας της. Η Αρουντάτι Ρόι έχει μια ιδιομορφία. Είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο εξωτερικό, αλλά πολύ μισητή στην Ινδία, ειδικά στη μεσαία τάξη, που συνηθίζει να της επιτίθεται και να τη διαβάλλει με κάθε τρόπο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο λόγος; Η Αρουντάτι Ρόι είναι μια επικίνδυνη γυναίκα,μια ακτιβίστρια, όπως ακριβώς και η χριστιανή μητέρα της, η δασκάλα Μαίρη Ρόι. Εκείνη, το 1986, αντιτάχθηκε στους απαρχαιωμένους νόμους της κοινότητάς της, που όριζαν ότι οι γυναίκες κληρονομούν μόνο το ένα δέκατο της οικογενειακής περιουσίας. Πήγε την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο και την κέρδισε. Η κόρη της δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλο δρόμο.
Η Ρόι πάντως δεν υιοθετεί τον όρο «ακτιβίστρια». Πιστεύει απλώς ότι οι συγγραφείς γράφουν συνήθως για τις κοινωνίες που γνωρίζουν καλά, εκείνη θεωρεί πως η δουλειά της είναι να δώσει φωνή στους ανθρώπους οι οποίοι ζουν στις παρυφές ή καλύτερα στο περιθώριο αυτού του κόσμου.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε, το 1997, το βιβλίο της Ο Θεός των μικρών πραγμάτωντάραξε τα μέχρι τότε δεδομένα. Πολλοί άνδρες συγγραφείς περιγράφουν την οικογένεια σαν ένα μέρος που σου παρέχει ασφάλεια και στοργή, όπου όλοι γνωρίζουν τον ρόλο τους. Για την Ρόι,όμως, η οικογένεια είναι ένα επικίνδυνο μέρος.
Η ιστορία της ωστόσο απέσπασε το Man Booker Prize και την έκανε παγκοσμίως γνωστή. Μια συγγραφέας-σταρ, που αρνήθηκε αυτού του είδους τη δημοσιότητα.
«Η μυθοπλασία είναι η αλήθεια. Στρέφεσαι στη λογοτεχνία όταν δεν μπορείςνα καταγράψεις αλλιώς την πραγματικότητα, να κάνεις ρεπορτάζ» δήλωνε τον Ιούλιο του 2017 η συγγραφέας στο συντηρητικό αμερικανικό περιοδικό The Nation. Τώρα όμως αποφεύγει τη λογοτεχνία. Αυτή η μικροκαμωμένη γυναίκα, η οποία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα πενήντα, έχει την ζωντάνια μιας κοπέλας και τη δίψα ενός μικρού παιδιού.
Οι οπαδοί της, γιατί για οπαδούς μόνο μπορούμε να μιλάμε, την αποκαλούν «αγία» και προσπαθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Βρίσκεται παντού: για παράδειγμα, σε διαμαρτυρία για την κατασκευή ενός γιγαντιαίου υδροηλεκτρικού φράγματος που θα έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον και θα γίνει αιτία να ξεσπιτωθούν χιλιάδες άνθρωποι, στην καταδίκη του πολέμου στο Αφγανιστάν, μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, στα σχέδια της Ινδίας για πυρηνικά όπλα, αλλά και ενάντια στο Ισραήλ μετά τον πόλεμο εναντίον του Λιβάνου το 2006. Γίνεται ο εφιάλτης κάθε ινδικής κυβέρνησης.
Στην Αρουντάτι Ρόι αρέσει να διηγείται συχνά μια ιστορία : «Κατάλαβα από μικρή ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας. Όταν ήμουν πέντε ετών έγραψα στη δασκάλα μου, αποκαλώντας την “τρομακτική Αυστραλή ιεραπόστολο”. Μισούσα την κυρία Μίτεν. Όποτε την αντίκριζα έβλεπα κουρέλια». Αργότερα την έκανε ηρωίδα σε βιβλίο της, θέλοντας ίσως να ξορκίσει το μέλλον της.
