«Ο Τένεσι Ουίλιαμς σε μια σουίτα του Plaza Hotel…» του Πέτρου Γκάτζια
«Είμαι παρηκμασμένος» είπε ο Τένεσι Ουίλιαμς και η κοντόχοντρη φιγούρα του βούλιαξε περισσότερο στην αναπαυτική πολυθρόνα. «Η παρουσία μου σ’ αυτό το περιβάλλον είναι τελείως τυχαία» πρόσθεσε και ταυτόχρονα κάλυψε με μια χειρονομία όλη τη σουίτα του Plaza Hotel. «Συνήθως οι επιλογές μου στα ξενοδοχεία είναι φθηνότερες. Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου ένα είδος παλιομοδίτη μποέμ».
Ο συγγραφέας ήταν τότε 60 ετών και είχε πολλή διάθεση για κουβέντα με τον δημοσιογράφο του γνωστού καλιφορνέζικου πρακτορείου ειδήσεων Singer. Μόλις είχε τελειώσει τις διορθώσεις του για μια δουλειά που θα ανέβαινε εκείνη την άνοιξη και ξεκουραζόταν πριν από ένα κοκτέιλ πάρτι. Ο Ουίλιαμς είχε μείνει έξω από τα πράγματα για περίπου δέκα χρόνια. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και εκείνος είχε πάρει εξιτήριο από το ψυχιατρείο πριν από λίγο καιρό. Προσπαθούσε ακόμη να εξοικειωθεί με την τότε κατάσταση στα θεατρικά πράγματα. Με εξαιρετική διαύγεια και με μια παιχνιδιάρικη διάθεση αλλάζει το ένα θέμα μετά το άλλο.
«Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ενδιαφέρομαι για τον κόσμο και οι νέοι είναι ο κόσμος. Όλα ήταν πλέον τόσο εμφανή. Κατάλαβα ότι οι νέοι προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο από την καταστροφή. Μεταφορικά πάντα. Στην αρχή υπήρχε ένας τοίχος ανάμεσα στις γενιές. Ήταν τότε που δεν μπορούσα να αντικρίσω τη ζωή χωρίς τα χάπια μου».
«Θυμάμαι» συνεχίζει ο Ουίλιαμς «όταν έφθασα στη Νέα Υόρκη. Η θεραπεία μου είχε τελειώσει μόλις έναν μήνα πριν. Πήγα στο θέατρο όπου ανέβαινε ένα έργο μου και μια ομάδα νεαρών με πρόσεξε. Να ο Τένεσι Ουίλιαμς, φώναξαν, για να προσθέσουν, είναι πρεζόνι. Πίστεψα τότε πως όλοι οι νέοι σκέφτονται έτσι για μένα. Φυσικά δεν ήταν παρά ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά με πλήγωσε φοβερά !»
Μέρος της εμπλοκής του συγγραφέα με τους νέους ήταν και η συμμετοχή του σε μια αντιπολεμική ομάδα της Εκκλησίας της Νέας Υόρκης. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος διευκρινίζει :
«Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λέμε μάχιμος. Σχετίζομαι με τους ανθρώπους προσωπικά και δεν τους αντιμετωπίζω σαν μάζα ή έστω σαν ομάδα. Δεν είμαι μέλος του κινήματος» τονίζει ενώ ο καινούριος του ατζέντης τού προσφέρει μια βότκα με πάγο. «Είμαι μόνο συγγραφέας !»
«Ο καλλιτέχνης είναι κάτα βάση μοναχικός. Η δουλειά του απαιτεί απομόνωση. Κι όμως, εγώ όταν βγαίνω από το γραφείο μου, έχω μια έντονη επιθυμία να ζήσω και να διασκεδάσω».
Ο Τένεσι Ουίλιαμς είχε ξεκόψει από το παρελθόν. Είχε αφήσει μάλιστα και τον ατζέντη του με τον οποίο συνεργαζόταν επί 32 χρόνια και βρήκε τον Μπιλ Μπαρνς, έναν νέο και ευαίσθητο Νότιο, που διαχειριζόταν τις τύχες πολλών ταλαντούχων, πλην όμως άγνωστων ηθοποιών. Αλλά ο ίδιος ο Μπαρνς δεν είχε ενθουσιαστεί στην αρχή με την ιδέα να αναλάβει τον Τένεσι Ουίλιαμς. Τον θεωρούσε ξεπερασμένο. Έπειτα όμως είδε πως ήταν γεμάτος ζωή και όρεξη για δουλειά. Ο συγγραφέας ήθελε να κερδίσει και πάλι τη χαμένη του φήμη.
Ο Μπαρνς ζήτησε να τον συγχωρέσουν για λίγο και έφυγε να φέρει λουλούδια για το πάρτι που θα ακολουθούσε.
«Είναι αργά για χρυσάνθεμα» είπε ο Ουίλιαμς στον ατζέντη του. «Αλλά τα λατρεύω!» Η φωνή του ακούστηκε απαλή. Ένα μοναδικό μείγμα νότιας προφοράς με τη χροιά ενός βαρύτονου.
«Ανακάλυψα τυχαία ότι οι νέοι με διαβάζουν. Θυμάμαι παιζόταν ένα έργο μου λίγο πριν μπω στην κλινική. Οι νέοι ενθουσιάστηκαν, οι κριτικοί το πέρασαν στα ψιλά. Είμαι κάπως δυσαρεστημένος με τους κριτικούς. Με είχαν συνηθίσει, βλέπεις, νατουραλιστή, όταν στα εξήντα αποφάσισα να αλλάξω, δεν μπόρεσαν να με παρακολουθήσουν».
«Θα ήθελα να πω εδώ, μάλλον άσχετα, ότι ποτέ μου δεν ανακάλυψα την πραγματική σεξουαλική μου τοποθέτηση. Οι άνθρωποι με θεωρούν ομοφυλόφιλο, αλλά ο συγγραφέας δεν έχει σεξουαλική τοποθέτηση. Μέχρι τα 28 μου πήγαινα μόνο με γυναίκες, έπειτα κυρίως με άνδρες και με αγόρια. Μπορώ όμως να ανταποκριθώ και σε μια γυναίκα. Δεν καταλαβαίνω γιατί θέλουν να μου κολλήσουν μια ετικέτα. Έχω ακούσει μάλιστα να λένε, αυτός είναι αδερφή, δεν μπορεί να κατανοήσει μια κανονική σχέση. Έτσι με κατηγόρησαν και για την Μπλανς του Λεωφορείου ο πόθος, ότι δεν ήταν παρά ένα πρεζόνι. Μα, εάν ήθελα να γράψω για ένα πρεζόνι θα έγραφα πολύ απλά για ένα...πρεζόνι».
«Ξέρεις, η Αμερική είναι πολύ σκληρή με έναν συγγραφέα που γίνεται γνωστός όταν είναι πολύ νέος. Όταν είναι μεσήλικας ή γερνά και δεν έχει τις παλιές του ικανότητες, τότε τον πνίγει, τον σβήνει. Τώρα είμαι 60 και το καταλαβαίνω!»
«Κάποτε ζήλευα τους άλλους συγγραφείς. Όταν ξεκίνησα, μάλιστα, επηρεάστηκα πολύ από τον Τσέχοφ, τον Λόρκα και τον Στρίνμπεργκ, τώρα όμως από κανέναν. Δεν θεωρώ τη δουλειά μου αυτοβιογραφική. Θα τη χαρακτήριζα προσωπική. Μπορώ να γράψω μόνο για πράγματα που με αφορούν».
Το κουδούνι χτυπά και ο Τένεσι σηκώνεται ν’ ανοίξει. Ο Μπαρνς επιστρέφει με μια αγκαλιά λουλούδια. Μόλις τ’ αφήνει χτυπά το τηλέφωνο. «Είναι ο Πίτερ Γκλένβιλ...» ακούγεται να λέει και η συζήτηση σβήνει...
Η συνέντευξη αυτή του Τένεσι Ουίλιαμς εξασφαλίστηκε αποκλειστικά για το Diastixo, από τα αρχεία του πρακτορείου ειδήσεων Singer, στην Καλιφόρνια, το οποίο σταμάτησε να λειτουργεί τη δεκαετία του ’80.
