«Ο μεγάλος φιλικός γίγαντας που έγινε εφευρέτης… (Ρόαλντ Νταλ)» του Πέτρου Γκάτζια
Ο Τομ Σόλομον πλησιάζει τα εξήντα, αλλά δεν του φαίνεται. Ένας λιπόσαρκος άνδρας γεμάτος αναμνήσεις από τον Ρόαλντ Νταλ, τις οποίες έκανε πρόσφατα και βιβλίο. O Σόλομον είναι καθηγητής νευρολογίας στο Λίβερπουλ.
Τη δεκαετία του ’90, όπως διηγείται ο ίδιος, μόλις είχε ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του σε νοσοκομείο της Οξφόρδης. Κάθε τρίτο βράδυ είχε εφημερία και, όταν δεν υπήρχαν έκτακτα περιστατικά να αντιμετωπίσει, περνούσε τις ώρες του στον υπολογιστή. Ένα βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, ένιωσε μια βαριά ανάσα από πάνω του, γύρισε απότομα και είδε έναν πανύψηλο άνδρα να κοιτάζει γεμάτος ενδιαφέρον αυτά που έγραφε. Τον πέρασε για γίγαντα.
Ο Νταλ άλλωστε ήταν ψηλός, πολύ ψηλός, άγγιζε τα δύο μέτρα και συχνά τον αποκαλούσαν έτσι, γίγαντα. Μ’ άλλα λόγια, θα έλεγε κανείς, δε διέφερε και πολύ από τον ήρωά του, τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα, στο ομότιτλο βιβλίο του. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος φιλικός και με διάθεση να μάθει πράγματα, να ενημερωθεί.
«Τι ακριβώς κάνετε εκεί;» τον ρώτησε. Ο Σόλομον άρχισε να του εξηγεί, αν και δεν πίστευε πως οι ιατρικές μελέτες που διάβαζε και από τις οποίες κρατούσε σημειώσεις θα προκαλούσαν έστω και το παραμικρό ενδιαφέρον στον ασθενή του, τον οποίο βέβαια τότε δεν γνώριζε.
Πάνω στην κουβέντα ο άγνωστος του συστήθηκε, του είπε ότι είναι συγγραφέας και αναρωτήθηκε αν ο γιατρός είχε διαβάσει κάποιο από τα βιβλία του. Ο Σόλομον ένιωσε άσχημα και βιάστηκε να πει για το Βιβλίο της ζούγκλας, μόνο που αυτό είναι του Κίπλινγκ. Ο Νταλ τον κοίταξε για λίγο ερευνητικά, προσπαθώντας να καταλάβει εάν τον κοροϊδεύει ή απλώς είναι άσχετος, και όταν κατάλαβε πως μάλλον ήταν το δεύτερο, ξέσπασε σε ένα δαιμονισμένο γέλιο. Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν για πολλά βράδια και ήταν ό,τι καλύτερο έτυχε ποτέ στον γιατρό, αλλά υπήρξε και η αρχή μιας υπέροχης φιλίας.
Στην πραγματικότητα, ο Νταλ έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τις ιατρικές μελέτες και για όλα τα ιατρικά επιτεύγματα. Πολλά μέλη της οικογένειάς του είχαν προσβληθεί από ασθένειες και είχαν πεθάνει, ενώ ο ίδιος ένιωθε ανήμπορος να κάνει κάτι. Γι’ αυτό ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά δεν τα κατάφερε.
Σ’ ένα απ’ αυτά τα βράδια, μάλιστα, είχε αποκαλύψει πως και ο ίδιος είχε συμβάλει στην εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, σχεδιάζοντας μαζί με έναν νευροχειρουργό και έναν κατασκευαστή παιχνιδιών μια βαλβίδα για τον υδροκεφαλισμό. Ο Σόλομον δεν τον πίστεψε τότε. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να μάθει ότι πράγματι είχε εφεύρει τη συγκεκριμένη βαλβίδα, για να βοηθήσει τον γιο του να αντιμετωπίσει με επιτυχία την ασθένεια.
Η εφεύρεση αυτή έγινε σε ένα διάλειμμα από τα διάσημα βιβλία του και χρόνια μετά τη δράση του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου υπηρέτησε ως πιλότος της RAF. Κάποιοι μάλιστα έλεγαν ότι ήταν και κατάσκοπος των Βρετανών στην Αμερική και πως περνούσε τα βράδια του με κυρίες της υψηλής κοινωνίας, προκειμένου να αποσπά πληροφορίες. Ίσως γι’ αυτό συνυπέγραψε με τον Φλέμινγκ το σενάριο του Τζέιμς Μποντ, Ζεις μονάχα δύο φορές…
