«Ένας σύντομος αρραβώνας (Τζέιν Όστεν)» του Πέτρου Γκάτζια
Η Τζέιν Όστεν φαίνεται πως μόνο το γράψιμο αντιμετώπιζε ως πολύ σοβαρή υπόθεση και το είχε αποδείξει. Άρχισε να γράφει τις ιστορίες της, τα θεατρικά έργα και τα ποιήματά της, πολύ μικρή, μόλις 12 ετών. Ανέβαζε υπό μορφή παράστασης, στο σπίτι, μαζί με τα αδέρφια της πολλά απ’ αυτά και τα σχόλια που συγκέντρωνε από την υπόλοιπη οικογένεια ήταν η μαγιά για τις επόμενες δουλειές της.
Στα 23 της είχε πλέον έτοιμα όλα τα προσχέδια των μετέπειτα κλασικών βιβλίων της. Μόνο που δεν σταματούσε εκεί. Οι ήρωες εξακολουθούσαν να ζουν τις ζωές τους και μετά το τέλος της ιστορίας ή τουλάχιστον έτσι έλεγε η ίδια. Συχνά μιλούσε γι’ αυτούς λες και ήταν ζωντανοί και τους είχε συνεχώς στο μυαλό της. Στη βιογραφία της, την οποία έγραψε ο ανιψιός της, διαβάζουμε: «Μπορούσε, αν κάποιος τη ρωτούσε, να μας διηγηθεί πολλές μικρές λεπτομέρειες για την καριέρα που ακολούθησαν αρκετοί από τους χαρακτήρες της».
Η όλη συμπεριφορά της έδειχνε ότι επρόκειτο για μια γυναίκα που ζούσε απομονωμένη για χρόνια σε ένα μικρό χωριό, ακολουθώντας τη βικτοριανή παράδοση. Μια αυστηρή θεία που παρέμεινε παρθένα, όπως την περιέγραφε συχνά ο ανιψιός της. Στην πραγματικότητα, υπήρξε πολύ κοινωνική και συχνά ταξίδευε στο Λονδίνο, όπου τη φιλοξενούσε ο αδερφός της, προκειμένου να παρακολουθήσει τις μεγάλες θεατρικές παραστάσεις, έχοντας ως παρέα πολλούς, εκλεκτούς αλλά και εύπορους φίλους.
Μέσω λοιπόν αυτών των φίλων και της οικογένειάς της έμαθε πολλά για τον κόσμο γύρω της, εικόνες που αποτυπώθηκαν βέβαια στα μυθιστορήματά της. Στη διάρκεια μιας τέτοιας βραδιάς, δέχτηκε και τη μοναδική πρόταση γάμου στη ζωή της.
Ήταν Δεκέμβριος του 1802, μόλις δύο εβδομάδες πριν από τα 27α γενέθλιά της, και μαζί με την αδερφή της πήγαινε να επισκεφθεί δύο φίλες της. Εκεί όμως βρισκόταν και ο αδερφός τους, πεντέμισι χρόνια μικρότερός της. Ο Χάρις ήταν ένας απλός άνθρωπος, κάποιοι τον περιέγραφαν και σαν παράξενο. Της είπε ότι ήθελε να την παντρευτεί.
Η Τζέιν ζύγιασε για λίγο τα υπέρ και τα κατά, την ευγνωμοσύνη που ένιωθε για τη φιλία τόσο του ίδιου όσο και της οικογένειάς του, αλλά και την οικονομική ασφάλεια που θα της παρείχε ένας τέτοιος γάμος, και αποδέχτηκε την πρόταση. Και έτσι, εκείνο το βράδυ έγινε ο αρραβώνας.
Μόνο που την επομένη, η Τζέιν το σκέφτηκε ωριμότερα και κατάλαβε πόσο μίζερη θα ήταν η ζωή της δίχως αγάπη. Αρνήθηκε τελικά –παρά τις προτροπές των οικείων της να μην το κάνει– την πρόταση. Ο αρραβώνας της αποδείχτηκε τελικά ένας από τους πιο σύντομους στη βρετανική κοσμική ιστορία.
Επέλεξε να μείνει μόνη και να αφοσιωθεί στο γράψιμο, το οποίο, όπως είπαμε, ήταν γι’ αυτήν η μόνη, πολύ σοβαρή, υπόθεση…
