«Θάνατος στα γενέθλια του Σαίξπηρ (Ρούπερτ Μπρουκ)» του Πέτρου Γκάτζια
«Τον ζωγράφιζα συνέχεια, σε όλη τη διαδρομή για το Κέμπριτζ και, όσο περισσότερο το έκανα, τόσο περισσότερο μου άρεσε».
1912. Η Φίλις Γκάρντνερ, σπουδάστρια τότε της Σχολής Καλών Τεχνών, καταγοητευμένη ζωγραφίζει τον Ρούπερτ Μπρουκ, ο οποίος κάθεται απέναντί της στο βαγόνι του τρένου, αγνοώντας ποιος είναι. Χρόνια αργότερα θα γράψει στα απομνημονεύματά της ότι ήταν πανέμορφος και σε όλη τη διαδρομή πόζαρε σαν επαγγελματίας μοντέλο για να τον ζωγραφίσει, αλλά δεν αντάλλαξαν ούτε μια κουβέντα. Η Φίλις ήταν τότε 22 ετών και ο ποιητής 25. Ωστόσο, η γνωριμία έγινε και ήταν καθοριστική, όπως αποδείχτηκε μέσα σ’ εκείνο το καυτό καλοκαίρι που ακολούθησε.
Η μητέρα της ενθαρρύνει αυτή τη σχέση, καθώς η ίδια γράφει ποίηση και θέλει να γίνει μέλος της βρετανικής λογοτεχνικής κοινότητας, αλλά και όλη η οικογένεια απ’ ό,τι φαίνεται είναι γοητευμένη από τον νεαρό ποιητή.
Ο Μπρουκ δηλώνει και αυτός ερωτευμένος, παρότι δεν έχει προσδιορίσει ακόμη τη σεξουαλική του ταυτότητα. Την αποκαλεί «το Άλφα και το Ωμέγα της ζωής μου». Η σχέση ωστόσο δεν έχει το πάθος που θα έπρεπε να έχει. Οι δύο εραστές μιλούν περισσότερο για τέχνη και ποίηση. Όπως διηγείται η ίδια, ο Μπρουκ αποδείχτηκε βαρετός στο κρεβάτι και όταν τον ρωτούσε, της έλεγε: «Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που δεν θα σου άρεσε».
Το 2015, βρέθηκαν στη Βρετανική Βιβλιοθήκη οι επιστολές που αντάλλασσαν οι δυο τους, ρίχνοντας περισσότερο φως σε μια παράξενη σχέση. «Υπάρχουν δύο τρόποι να αγαπάς», της έγραφε: «Ο φυσιολογικός και αυτός της περιπλάνησης. Ο φυσιολογικός είναι να αγαπάς και να παντρεύεσαι έναν άνθρωπο». Όσο για τον άλλον: «Το να περνάς μια ημέρα με κάποιον, μια εβδομάδα με άλλους…» Εκείνη του απάντησε: «Αυτό είναι το μερίδιό μου στην κόλαση, ακόμη και αν στην αρχή ήταν παράδεισος».
Τότε ήταν που παρενέβη η μητέρα της, διαλύοντας μια αρρωστημένη σχέση. Ο Μπρουκ, ένα ψυχικό ράκος παρ’ όλα αυτά, φεύγει για την Ταϊτή και τις Νότιες Θάλασσες και δεν την ξαναβλέπει, αν και συνέχισαν να αλληλογραφούν τακτικά.
Δύο χρόνια αργότερα, και ενώ συμμετείχε στο αγγλικό εκστρατευτικό σώμα για τη μάχη της Καλλίπολης εναντίον των Τούρκων, πεθαίνει χωρίς να ρίξει ούτε μια σφαίρα, από σηψαιμία, όταν τον τσίμπησε μολυσμένο κουνούπι, τον Απρίλιο του 1915, ανήμερα στα γενέθλια του Σαίξπηρ.
Ο τάφος του βρίσκεται στη Σκύρο, κάτω από τον ίσκιο μιας ελιάς. Εκείνη πέθανε πολλά χρόνια αργότερα, το 1939, από καρκίνο του μαστού. Τα κείμενα και οι επιστολές της, με άλλα λόγια το αρχείο της, δόθηκαν από την οικογένειά της στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, όπου ξεχάστηκαν για χρόνια.
