του Μ. Γ. Μερακλή

Έπος λιγότερο γνωστό από τα δύο θρυλικά, για τα οποία έγινε στα προηγούμενα σημειώματα λόγος. Έχει γραφτεί στα λατινικά, από ένα μοναχό, κατά τον 9^ο ή 10^ο αιώνα. Είναι διασκευή χαμένου ηρωϊκού τραγουδιού από τον κύκλο των Νιμπελούγκεν. «Παρασύρει τον αναγνώστη στον συναρπαστικό κόσμο της γερμανικής μυθολογίας, όπου κυβερνούν ο έρωτας, η δίψα για δόξα και δύναμη, η φιλαργυρία και η εκδίκηση». Κεντρικός ήρωας είναι ο Βάλτερ, γιος του βασιλιά της Ακουιτανίας, όμηρος στην Αυλή του βασιλιά των Ούνων Αττίλα, πολύ διαφορετικού από αυτόν που μας έχει παραδώσει η Ιστορία. Ο Αττίλας του έπους αυτού είναι «γενναιόδωρος, γλετζές, αφελής και ολίγον φαιδρός». Γι αυτό κιόλας ο Βάλτερ αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο πολέμαρχό του. Κάποια στιγμή δραπετεύει μαζί με μιαν επίσης όμηρο του Αττίλα, κόρη κι αυτή βασιλιά, την οποία έχει μνηστευτεί. Μαζί κατορθώνει να πάρει και το μεγαλύτερο μέρος από το βασιλικό θησαυρό. Στο δρόμο προς την πατρίδα του Ακουιτανία, ο βασιλιάς τον Φράγκων Γκούντερ θα του επιτεθεί για να γίνει κύριος του κλεμμένου θησαυρού. Ο στρατός του Γκούντερ κατατροπώνεται, ο ίδιος δε σώζεται μόνο όταν μπαίνει στη μάχη ο Χάγκεν, συγγενής του, που θα καμφθεί από τις ικεσίες του (αδελφοποιτός του Βάλτερ, πράγμα που κάνει δύσκολη την απόφασή του). Ο Βάλτερ και η μνηστή του θα συνεχίσουν το δρόμο προς την Ακουιτανία, έχοντας μαζί τους και το θησαυρό. Ωστόσο η μάχη θα προξενήσει εκτός από άλλες απώλειες και το παράξενο αυτό αποτέλεσμα: ο Γκούντερ χάνει το ένα πόδι του, ο Βάλτερ το δεξί χέρι του, ο Χάγκεν το δεξί μάτι του (κι ακόμα έξι δόντια...).

Το παράξενο είναι ότι, παρά τις τραγικές αυτές πληγές, ο Βάλτερ και ο Χάγκεν αστεΐζονται για τις αναπηρίες τους, ώστε οι τελευταίες σκηνές να κλείνουν «απροσδόκητα σε κλίμα ιλαρότητας». Είναι ακριβώς αυτό ένα «τυπικό δείγμα της κωμικής λογοτεχνικής παραγωγής των Βενεδικτίνων μοναχών, την οποία χαρακτηρίζει η hilaritas».

Κλείνοντας, θέλω να δώσω έμφαση στο γεγονός ότι η μετάφραση, όπως είπα, έχει γίνει από λατινικό κείμενο, κάτι σπάνιο στην κλασική φιλολογία των ημερών μας στην Ελλάδα (εύστοχα ο κ. Πεταλάς παραθέτει και το λατινικό κείμενο δίπλα στη μετάφραση). Ο ίδιος σημειώνει, ότι ο λατινομαθής αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει και τη «γερή ελληνική παιδεία» του άγνωστου μοναχού.

Twitter