«Καραβάνια στην Αφρική»

Δίνω μιαν ακόμα σελίδα από το βιβλίο της Ελένης Α. Γκίνου, Αφρικής μέθεξης. Είναι σχετική με τη μεταφορά του αλατιού από τη λίμνη του Τζιμοντί, με τα καραβάνια που διασχίζουν την Αιθιοπία και προωθούν το αλάτι στις αγορές της Δυτικής Αφρικής, όπου το ανταλλάσσουν συνήθως με δημητριακά.

«Καραβάνια: μια μυθική κατάσταση, μια ιεροτελεστία, πειθαρχία του ανθρώπου στη φύση και προσήλωση σε ένα ιδεώδες. Ο άνθρωπος, που περπατάει σαράντα μέρες στην έρημο, όχι πάνω στην καμήλα – αυτή έχει για φορτίο της το αλάτι – αλλά ξυπόλυτος με τις πατούσες του πάνω στην άμμο, γίνεται σοφός. Ο άνθρωπος αυτός έχει μάθει να ακούει τη σιωπή, τις κραυγές της ερήμου. Γίνεται ένα με την άμμο, με τον άνεμο, με το άπειρο. Χαράσσει την πορεία του μέσα στο άπειρο, χωρίς να χάνει τον προσανατολισμό του. Η πυξίδα του είναι η αφοσίωσή του και η προσήλωσή του στην έρημο, που μετατρέπεται σε αιώνιο έρωτα, σε αλληλεξάρτηση. Όταν συναντήσεις ένα νομάδα, νιώθεις δέος και θαυμασμό. Το ότι εξυπηρετεί ένα σκοπό καταγράφεται στην πορεία που κάνει, για να καθοδηγήσει τις καμήλες φορτωμένες με το αλάτι, μια πορεία πολλές φορές οκτακοσίων χιλιομέτρων. Υπηρετεί το βασίλειο της ερήμου, συντελεί στη μη βεβήλωσή της, με το να ακολουθεί αυτή την πορεία με τα πόδια, ενώ η άσφαλτος θα εξασφάλιζε γρήγορη και άκοπη μετάβαση και μεταφορά του αλατιού.

Αυτός, όμως, είναι ο γνώστης της ερήμου. Είναι ένας πρίγκιπας, γιατί έχει κάθε βράδυ για σκέπασμα χιλιάδες αστεράκια, που τον ζεσταίνουν και τον χαϊδεύουν με το φως τους. Πόση ενέργεια έχει μαζέψει μέσα του από τη σιωπη της ερήμου, από το χάδι των αστεριών!»

Συλλογίζομαι τα δύο πράγματι μυθικά πλάσματα, την απέραντα καρτερική καμήλα και τον όμοια με εκείνη καρτερικόν άνθρωπο που την οδηγεί, αν και θα έμαθε να παίρνει το δρόμο της πια μόνη. Βαθιά συγκινημένη η συγγραφέας έχει ιεροποιήσει και αυτή και εκείνον. Αλλά πόσος κόπος, πόση κούραση (στην οποία προστίθεται και η αβάσταχτη ρουτίνα της απαράλλαχτης, μακρόσυρτης επανάληψης), ώσπου να φτάσουν, και οι δύο, σ’ αυτή την ιερότητα...