του Μ. Γ. Μερακλή

Έχουν φρυάξει οι τηλεοράσεις, προπάντων των μεγάλων καναλιών, αλλά και τα περιοδικά και οι εφημερίδες, προβάλλοντας απανωτά εκπομπές και δίνοντας μαθήματα και συνταγές μαγειρικής, ελληνικής, ξένης, ανάκατης με όποιαν ιδέα κατεβαίνει στου καθένα το κεφάλι, οργανώνοντας διαγωνισμούς, διαφημιζόμενους πανηγυρικά.

Το ερώτημα γιατί αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα τώρα, όπου ένα εξαιρετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού πεινάει, μπορεί να έχει διάφορες απαντήσεις. Ίσως μια να είναι ότι αυτό γίνεται, γιατί οι τηλεοράσεις, τα περιοδικά και οι εφημερίδες πιστεύουν ότι θα τραβήξουν περισότερους τηλεθεατές και αναγνώστες. Και οι παραγωγές είναι μάλλον φθηνές.

Αλλά δημιουργείται έτσι ένα οξύμωρο, μια κωμικοτραγική αντίφαση, καθώς παρακολουθούμε δίπλα στις μαγειρικές εκπομπές τις ουρές των συμπατριωτών μας που περιμένουν καρτερικά ένα πιάτο φαγητό από την Εκκλησία και άλλες φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες. Αλλά το μόνο που δεν ενδιαφέρει τα κανάλια, τα περιοδικά και τις εφημερίδες, είναι αυτό το οξύμωρο.

Μπορώ εξάλλου να υποθέσω, ότι ένα μέρος από το αναγνωστικό ή το τηλεοπτικό κοινό ενδέχεται να νιώσει αποστροφή προς αυτή τη σχεδόν σαδιστική - και βαθύτερα ακατανόητη στην απερίγραπτη πλησμονή της - βουλιμική φαγολαγνεία και γαστριμαργία αρχαίων ρωμαϊκών συμποσίων και να κλείσει την τηλεόραση και να πάψει ν’αγοράζει περιδικά και εφημερίδες. Μακάρι.

Twitter