Ήταν μακρινός συγγενής, ήταν φίλος της οικογένειας ή τίποτα από τα δυο και εγώ κάπου άκουσα την ιστορία, μου άρεσε και την πήρα για δική μου. Συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους να οικειοποιούνται ιστορίες άλλων, να τις αφηγούνται σαν προσωπικές τους και μάλιστα να είναι σίγουροι γι’ αυτό. Είναι βέβαια συγκινητικό και καθόλου ενοχλητικό, με τη βασική προϋπόθεση όμως αυτός που το κάνει να έχει το χάρισμα, να γνωρίζει την τέχνη της διήγησης, να προχωρά την ιστορία και, κατά κάποιον τρόπο, να την τελειοποιεί.

Είναι αλήθεια πως όλο και πιο σπάνια συναντάμε ανθρώπους που μπορούν να διηγηθούν κάτι με τον σωστό τρόπο, τώρα μάλιστα που η πληροφορία έχει πάρει τη θέση της γνώσης γίνεται ακόμα δυσκολότερο. Όμως όλα αυτά είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία και εγώ αγαπώ τις μικρές ιστορίες και αυτήν θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ. Είναι πολύ ωραίο η ιστορία να κυλάει από στόμα σε στόμα σαν το νερό, να βγαίνει από πηγάδι βαθύ.

Πηγάδι. Ναι, αυτή είναι η λέξη που έψαχνα, που ήθελα να πιαστώ, για να μπορέσω να σας αφηγηθώ τη μικρή αυτή ιστορία, την ιστορία ενός ραβδοσκόπου.

Ναι. Τελικά ήταν ο άντρας της μεγάλης αδελφής του πατέρα μου. Ήταν ραβδοσκόπος. Είχε το χάρισμα. Κρατούσε το κλαδί της φλαμουριάς στα χέρια του, κομμένο στο σχήμα, στη μορφή που έχει το γράμμα ύψιλον, το υ το ποτηράκι, και προχωρούσε αργά και σταθερά μέσα στις ερημιές και τα χωράφια με το διχαλωτό ραβδί του ψάχνοντας για νερό, ήταν η εποχή της μεγάλης ξηρασίας.

Ξεκινούσε τις πρώτες πρωινές ώρες σιωπηλός και επίμονος, μέρες, μήνες έψαχνε, περίμενε να νιώσει, να αισθανθεί το τρέμουλο, τις δονήσεις, τα κύματα του υπόγειου νερού στα χέρια, στο σώμα, στις φλέβες, σε ολόκληρο το νευρικό του σύστημα, να δει το ραβδί να πάλλεται, να κινείται, να τρέμει όπως το φυλλαράκι της φτέρης στον άνεμο.

Εδώ, είπε ήρεμα και πήρε μια χούφτα χώμα και την έτριψε τρυφερά στο μέτωπό του, εδώ θα σκάψουμε, έχει τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη, έτσι είπε, 20-25 μέτρα το πολύ.

Έτρεξαν όλοι με τη χαρά και τη βιασύνη και αρχίσαν το σκάψιμο, έφτασαν τα 15 μέτρα τραγουδώντας αλλά από εκεί και κάτω το χώμα ήταν ξερό και δύσκολο, αρχίσαν οι μουρμούρες και οι γκρίνιες, γύρω στα 20 μέτρα ακούστηκαν οι πρώτες βρισιές και οι κατάρες, αυτός αμίλητος, σκυφτός και συγκεντρωμένος δεν άκουγε τίποτε, έσκαβε, χτυπούσε εκεί που χτυπούσε η φλέβα του, σιγά σιγά οι περισσότεροι έφυγαν φτύνοντας, έμειναν ελάχιστοι κι αυτοί μέσα στα παράπονα και τα βαριά τα λόγια. Τους ζήτησε υπομονή 10 μέτρα, τίποτα, τον αφήσαν μόνο του μέσα στα χώματα και έφυγαν. Την άλλη ημέρα η μαρίδα του χωριού άρχισε τα πειράγματα πάνω από το στόμα του λάκκου και τα πρώτα κλούβια αυγά και σάπια φρούτα αρχίσαν να πέφτουν στο κεφάλι του. Του βγάλανε τραγούδι περιπαιχτικό και το τραγουδούσε όποιος περνούσε από εκεί.

Αυτός χωρίς καμία διαμαρτυρία έσκαβε, χτυπούσε μόνος του πάνω στο χώμα και στον βράχο, ανέβαζε τα χώματα επάνω και γκρεμιζότανε ξανά και ξανά στον πάτο του λάκκου, είχε φτάσει πια τα 40 μέτρα, νερό τίποτα, περνούσε ο καιρός κι αυτός εκεί, τον ξέχασαν, κουραστήκαν να τον περιγελούν και να τον περιπαίζουν, ώσπου μια μέρα μέσα στο μεσημέρι ακούστηκε η φωνή του από τον λάκκο, από το πηγάδι. Νερό! Νερό! Νερό!

Κανένας δεν τον πίστευε, κανένας δεν πλησίαζε, μα όταν είδαν από μακριά νερά να ανεβαίνουν και να κρέμονται σαν σιντριβάνι και σαν καταρράκτης, έτρεξαν όλοι με τα δοχεία, τα παγούρια και τις στάμνες τους, σπρώχνονταν και μάλωναν ποιος το νερό να πρωτοπάρει. Κι αυτός σκυφτός, σιωπηλός βγήκε μέσα απ’ το πηγάδι, περπάτησε πάνω στα νερά, πήρε τη βέργα του και χάθηκε, αναλήφθηκε πίσω απ’ τους λόφους και τα γαλανά βουνά.

Twitter