Βλέποντας τις προάλλες στην τηλεόραση για πολλοστή φορά το Πράσινο μίλι, και το συμπαθέστατο ποντικάκι που εξέτρεφαν φυλακισμένοι και δεσμοφύλακες στην πτέρυγα των μελλοθανάτων, θυμήθηκα το φίλο μου τον Γεδεών. Όπως μου επισήμανε μια φορά και κάποια φίλη, «οι φίλοι σου ανήκουν σε τρεις κατηγορίες: είναι ή φυλακόβιοι ή τοξικομανείς ή πεθαμένοι». Ο Γεδεών με το πληθωρικό του ανάστημα (1,95), το βάρος του (180 κιλά), τα γαλανά του μάτια και τα ξανθά μαλλιά του με το πέρασμα του χρόνου κατάφερε να ενσαρκώσει και τις τρεις κατηγορίες στο πρόσωπό του.

Προτού τον γνωρίσω εξέτρεφε ένα ποντικάκι στην απομόνωση του Κορυδαλλού επί τριάντα συνεχόμενες μέρες, χωρίς να ξέρει αν έξω είναι μέρα ή νύχτα. Ήταν είκοσι χρονών. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά που σας ανέφερα, εκτός από τα κιλά. Είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’80: για πρώτη φορά στον Κορυδαλλό φιλοξενούνται στην ίδια πτέρυγα οι «συνήθεις ύποπτοι» του χώρου με τους ποινικούς. Ο Γεδεών αποτέλεσε το «προϊόν» αυτής της ώσμωσης. Ήταν αυτός που μιλούσε στους δημοσιογράφους για περίπου ένα τριανταήμερο, στην πιο ιστορική στάση που γνώρισαν από καταβολής τους και έως σήμερα οι φυλακές Κορυδαλλού. Ήταν μέσα για κάτι κλοπές σε χρυσοχοεία (αρχηγός της «μπάντας των μηχανόβιων» παραμένοντας στη φυλακή και για τα τρία προβλεπόμενα εξάμηνα μέχρι να γίνει το δικαστήριο όπου αθωώθηκε πανηγυρικά.. Για την ενεργό δράση του στη στάση, τιμωρήθηκε με ένα μήνα στο κελί της απομόνωσης κι από κει η φιλία του με τα ποντίκια.

Τον γνώρισα σιδηροδέσμιο στα μπουντρούμια μιας ψυχιατρικής κλινικής στα νότια προάστια, από τη φίλη Κατερίνα, η οποία ήταν κι η δικηγόρος του. Είχε κάνει ένα έντονο διωκτικό παραλήρημα ύστερα από χρήση κόκας, κι επειδή πέταξε κάτι τεράστιες γλάστρες από το ρετιρέ της άκληρης θείας του: γλάστρες, πιθάρια ολόκληρα, κι όμως κατάφερε να τις σηκώσει και να τις πετάξει από τον πέμπτο στην Ιουλιανού, χωρίς να κοιτάξει αν είχε διερχόμενους στο δρόμο. Ευτυχώς δεν τραυμάτισε κανέναν. Ήταν ήδη 130 κιλά. Μου θύμισε τον πατέρα μου που βγήκε από τις φυλακές της Αίγινας με τα ίδια πάνω κάτω κιλά: καταδικασμένος δις εις θάνατον για συμμετοχή του στο αντάρτικο, έτρωγε και όλα όσα αφήναν οι συγκρατούμενοί του, γιατί είχε ορκισθεί στον εαυτό του να βγει ζωντανός από κει μέσα. Ήταν πατέρας ήδη ενός κοριτσιού, που γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1948, λίγους μήνες μετά τη σύλληψή του, και είχε βάλει τάμα να το σφίξει στην αγκαλιά του προτού πεθάνει.

Κάναμε παρέα μετά με τον Γεδεών μέχρι το θάνατό του. Απέκτησε πολλά λεφτά στη συνέχεια από καθ’ όλα νόμιμες επιχειρήσεις, και πολλά παραπάνω κιλά, φθάνοντας τα εκατόν ογδόντα! Μ’ έπαιρνε με το επαγγελματικό του ημιφορτηγό και πηγαίναμε παραλιακά στην παλιά εθνική Αθηνών-Κορίνθου, στο Νεράκι, στη Σκάλα, για ψαροφαγία, και στο Περιστέρι για παϊδάκια. Ακολουθώντας τον άγραφο κώδικα τιμής των φυλακόβιων που έβγαλαν λεφτά συνέδραμε πάντα τους πρώην συγκρατούμενους που του ζητούσαν χρήματα. Κάποιους τους είχε βολέψει και σε δουλειές. Κουβαλούσε με το ίδιο Ford τα βιβλία απ’ το τυπογραφείο στο σπίτι του Νίκου Κοεμτζή στα Εξάρχεια ή χανόταν μαζί του στο καζίνο, πότε στο βουνό και πότε στο Λουτράκι, για εβδομήντα δύο ολόκληρες ώρες.

Πέθανε στην μπανιέρα του σπιτιού του, μετά την τελευταία δόση σπίντμπολ, σε ηλικία σαράντα χρονών. Στην ψαρόσουπα που πρόσφεραν οι συγγενείς, εκεί δίπλα στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου, ήταν ολόκληρη η δεύτερη πτέρυγα του Κορυδαλλού.

Twitter