fbpx
«Ο Ααρών»

«Ο Ααρών»

Ο Ααρών το 1993 τιμήθηκε με το βραβείο του πρωθυπουργού της χώρας του, του Ισραήλ, για τις μεταφράσεις του στα μοντέρνα εβραϊκά των αρχαίων Ελλήνων τραγικών. Θεωρείται παγκοσμίως ένας από τους μέγιστους ειδικούς της Τραγωδίας. Τον συνάντησα τον Ιούλιο του 2007 στο Σαν Φρανσίσκο, καλεσμένοι από τον «ποιητή της πόλης», τον γίγαντα Τζακ Χίρσμαν, για το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης, και κάποιο βράδυ έγινα αποδέκτης της προσωπικής του εξομολόγησης.

Ακόμη δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου αν είναι η ιδιότητά μου του ψυχιάτρου που προσελκύει αυθόρμητες εξομολογήσεις ή κάποια φυσική μου προδιάθεση στο να τεντώνω τα αυτιά μου και απλώς να προσέχω τι μου λέει ο συνομιλητής μου. Έχοντας ζήσει στα Εξάρχεια τα χρόνια της ειδικότητάς μου στο Δαφνί, τη δεκαετία του ’80, έμαθα να αντιμετωπίζω τις γενικόλογες και υποτιμητικές επιθέσεις των «προοδευτικών» του συρμού. Έβγαινες, π.χ., με την παρέα σου να πιεις ένα ποτηράκι κι έβλεπες ξαφνικά το κουτουκάκι να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης: «εσείς οι ψυχίατροι» ήταν το σύνθημα! Μόλις η κουβέντα έφτανε σε αυτό το σημείο, έπρεπε να «απολογηθώ» για όλη την ιστορία της ψυχιατρικής: από τα καράβια των τρελών στα δεσίματα και, κερασάκι στην τούρτα (που δεν έλειπε ποτέ), τα ηλεκτροσόκ. Ματαίως τους απαντούσα πως «όλη η ιστορία των επιστημών –της ψυχιατρικής μη εξαιρουμένης– είναι μια ιστορία λαθών». Λαθεύεις, προχωράς, διορθώνεις, προχωράς, κάνεις πάλι λάθος και ούτω καθεξής… Φυσικά, δεν αναφέρομαι στις συνηθισμένες ιατρικές συμβουλές που ξεκινάν μόλις τολμήσεις και πλησιάσεις τα παϊδάκια στο στόμα… 

Ο Ααρών, έπειτα από έναν ευτυχισμένο γάμο και εφτά παιδιά (μαζί με τη γυναίκα του αποφάσισαν να τα μεγαλώσουν σε ένα κιμπούτς), εκεί γύρω στα εξήντα του ερωτεύτηκε μια εβραία καθηγήτρια αμερικανικής υπηκοότητας που ζούσε στη Νέα Υόρκη. Χώρισε λοιπόν από τη σύζυγό του, άκουσε και τα σχολιανά του από κόρες και γιους, και σαν έφηβος μπήκε στο αεροπλάνο για την Αμερική, με τη χαρά πως αρχίζει μια νέα ζωή. Το μέλλον απλωνόταν μπροστά του ρόδινο. Η ζωή φαινόταν να του χαμογελάει πάλι. Νέες εμπειρίες, νέα τοπία, νέοι άνθρωποι τον περίμεναν. Έτρεφε μέσα του μια κρυφή περιέργεια για το ποιο δρόμο θα ακολουθούσε και η γραφή του. Τι νέα ποιήματα θα έγραφε, τι νέα άσματα και δοκίμια. Λίγες μέρες αργότερα είχε τακτοποιηθεί στο καινούργιο του σπίτι. Τελέσαν και το μυστήριο του γάμου με την κατά πολύ νεότερη φιλόλογο. Περπατούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης έχοντας τα κλειδιά του σπιτιού τους στην τσέπη, και αισθανόταν να ανήκει σ’ αυτό τον νέο κόσμο που του επιφύλασσε η μοίρα, αναπόσπαστο κομμάτι της μητρόπολης, πανευτυχής. Έξι μήνες αργότερα, τον ξύπνησε ένα τηλεφώνημα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Ήταν υπεραστικό. Άκουσε μια φωνή να του λέει πως η γυναίκα του πέθανε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου στο δωμάτιό της. Είχε πάει για να διδάξει για το Σαββατοκύριακο στο πανεπιστήμιο μιας άλλης πόλης, σε απόσταση δύο ωρών με το αεροπλάνο.

«Σοτέριους», γύρισε και μου είπε ο Ααρών στην μπάρα του Café Trieste, «εγώ, ο μέγας ειδικός της Τραγωδίας, δεν είχα πάρει χαμπάρι τι σημαίνει τραγωδία μέχρι εκείνο το τηλεφώνημα στα άγρια μεσάνυχτα».

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.