Ο κ. Ασιμόπουλος, μεγαλέμπορος απ’ την Κοζάνη, έσπειρε τον πανικό σε γιατρούς και προσωπικό, όταν εμφανίστηκε στο Περίπτερο 14, στο ΨΝΑ. Έπειτα από ένα μήνα σωστό, έμαθε επιτέλους πως ο γιος του νοσηλευόταν στο Δαφνί, και με όλες τις καλές προθέσεις, ήρθε για να τον μεταφέρει αλλού. Ρώτησε. Του είπαν για κάποια κλινική στα βόρεια προάστια.

Η αντίδραση των θεραπόντων ήταν η κλασική: γιατί να τον πάρετε, πώς, και θα το μετανιώσετε. Αλήθεια έλεγαν. Παρότι ολίγων μηνών ειδικευόμενος, είχα ακόμη στη μύτη μου τη μυρουδιά της αποχέτευσης που έβγαινε απ’ όλα τα κτίρια του τότε Δαφνιού, απ’ τα οποία φυσικά δεν εξαιρούνταν το δικό μας. Εξήντα κρεβάτια στη σειρά, τα περισσότερα κολλημένα το ένα στο άλλο… χωρίς κομοδίνα, ντουλάπες… πού να βάλεις τα ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα και τι ιδιωτική ζωή να διασώσεις, όταν έπρεπε να περάσεις πάνω απ’ τις στύσεις των άλλων για να βρεις δάπεδο να ισιώσεις!

«Μα, βρομάει», επαναλάμβανε ο κ. Ασιμόπουλος κι είχε δίκιο. «Δε βρομάει», απαντούσαν οι διευθυντές μου, κι είχαν κι αυτοί δίκιο, γιατί απλώς είχε συνηθίσει το αισθητήριο της όσφρησης στη βρόμα και δεν την αντιλαμβανόταν. Η κλασική περίπτωση στην ψυχιατρική, όπου έχουν δίκιο και οι δύο. Οι ψυχίατροι, έχοντας ταπωμένα όλα τα αισθητήρια όργανα, έμειναν στάσιμοι και στην προσωπική τους ζωή, και ως πρόσωπα αυθύπαρκτα, κι ως χαρακτήρες. Οφείλω στον κ. Ασιμόπουλο την απόφασή μου να μη γίνω ασυλιακός γιατρός. Ήθελα απλώς να διατηρήσω τις αισθήσεις μου ακέραιες, τίποτα περισσότερο.

Ο κ. Ασιμόπουλος κατάφερε τελικώς να αποσπάσει το γιο του απ’ το Περίπτερο 14. Άσχετα αν ο γιος του εκεί ήταν βασιλιάς: στον ένα μήνα νοσηλείας του είχε κατακτήσει τους υπόλοιπους πενήντα εννιά. Άλλος του έφερνε τις παντόφλες, άλλος τον καφέ, άλλος την κιθάρα του. Τον έβαλε σε ένα μονόκλινο στην καλύτερη ψυχιατρική κλινική (όπως του είπαν), εκεί στα βόρεια. Ένα κελί, χωρίς παράθυρο. Χωρίς τρελούς φίλους. Χωρίς κιθάρα. Τον έβγαλε ύστερα από κει για να τον πάει στον τάφο.

Twitter