Το Wurlitzer θρυλικό χαμηλό πιάνο ήταν το πρώτο πράγμα που έπεφτε το μάτι σου μπαίνοντας στο δυαράκι. Η Γωγώ το είχε φέρει από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ήταν έξι χρονών, δώρο του πατέρα της. Με τον πατέρα της είχαν πλέον κάκιστες σχέσεις, αλλά με το πιάνο οι σχέσεις της είχαν διατηρηθεί άριστες. Βιοποριζόταν μ’ αυτό το σπάνιο για την Ελλάδα πιάνο, το αγαπημένο στα κρουαζιερόπλοια της Καραϊβικής και κατάλληλο για τα ιδιωτικά γιοτ που προσαράζουν στο Κέι Γουέστ. Πρώτα με μαθήματα ως δασκάλα του πιάνου σε νεόπλουτους της Γλυφάδας και μετά σε μπαράκια. Ως καλλιτέχνιδα, μόνη της. Σε παρακμιακά ξενοδοχεία της επαρχίας, σε «αρχοντοταβέρνες» στα βόρεια προάστια: Χαλάνδρι, Χολαργό, Αγία Παρασκευή. One woman show!

Την προηγούμενη μέρα μου είχε στείλει σπίτι μια τεράστια ανθοδέσμη. Η τότε σύζυγός μου ήταν μαθημένη να δέχεται διάφορα πεσκέσια, αν και διαμαρτύρονταν συνεχώς για οτιδήποτε: τα ψάρια έπρεπε να τα καθαρίσει, τα λαχανικά επίσης, το κρέας να το μαγειρέψει… Είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στα καλαθάκια με τα ποτά. Δεν έπινε. Χαίρονταν ωστόσο όταν άδειαζα τα μπουκάλια και ήταν ολόδικά της τα καλαθάκια. Τα αποθήκευε. Τα μετέφερε στην Ιταλία. Κατόπιν τα χρησιμοποιούσε σαν διακοσμητικά για τα Χριστούγεννα. Τα στόλιζε και τα έβαζε δίπλα στο τζάκι. Της άρεσαν και τα λουλούδια, δεν θυμάμαι να έκανε κάποια ιδιαίτερη σκηνή για την ανθοδέσμη.

Την προ-προηγούμενη η Γωγώ είχε βγει με εξιτήριο από την κλινική που δούλευα τότε. Μετά την ανθοδέσμη την επισκέφτηκα σπίτι της. Την άκουσα να παίζει το Wurlitzer, μετά στα κατά τόπους καταγώγια… Είχα ψήσει μάλιστα και κάποια παιδιά από τις φαρμακευτικές να μας κάνουν το τραπέζι κοντά της…

Σήμερα το απόγευμα στην καθιερωμένη μας επίσκεψη έμαθα πως το Wurlitzer το χάρισε σε ένα εννιάχρονο κοριτσάκι μιας πολύτεκνης οικογένειας στο Συκάμινο Ωροπού. Μια άριστη μαθήτρια που αν δεν είχε πιάνο, θα αναγκαζόταν να σταματήσει τις σπουδές της. Η Γωγώ φώναξε τον Καρύδα, να το κουρδίσει. Τον Δημητροκάλη για τη μεταφορά του. Γελάσαμε ενθυμούμενοι το χοντρό και λιγνό να μεταφέρουν πιάνα. Είκοσι χρόνια οι δυο μας, γιατρός κι ασθενής.

Χοντρύναμε, εν τω μεταξύ. Δεν χάσαμε το γέλιο μας. Την ευχαριστιακή μας κατάσταση που δίνεται μόνον μέσω της προσφοράς και του δώρου.

Twitter