Το λευκό δεν το κοιτάμε, μας βλέπει εκείνο. Πιασμένοι στο βλέμμα του, αιχμάλωτοι, φυλακισμένοι, κατάδικοι, εξόριστοι, ετοιμάζει ο καθένας μας τη δική του απολογία για να μπορέσει να το κατοικήσει. Η ψυχή δεν κατοικείται, ή για να το πω διαφορετικά: σπάνιοι και ολίγοι εκλεκτοί είναι εκείνοι που καταφέρνουν τελικά να εποικήσουν την ψυχούλα τους. Το λευκό είναι το χρώμα της, είναι εκεί πανταχού παρόν, στο καλό και στο κακό, μας κοιτάζει χωρίς να επεμβαίνει. Η ψυχή μας είναι το λευκό κελί, κι ο Λιναρδάκης πριν την αντιμετωπίσει, παίζει ένα θανατερό κι απελπισμένο πόκερ μαζί της: τα τέσσερα χέρια γύρω από το αόρατο τραπέζι είναι η Άτροπος, η Κλωθώ, η Λάχεσις και ο Ζωγράφος. Ποιος θα κερδίσει, άγνωστο. Αρκεί να βρει κάποιος το κουράγιο να καθίσει σε αυτό το τραπέζι… Οι περισσότεροι από εμάς μοιάζουν με τον τύπο που ανοίγει μια σαμπάνια πριν το μεγάλο ταξίδι. Δεν είναι τα εγκαίνια του θανάτου μας: την ψυχή μας αποχαιρετάμε, όντας εμείς στην αποβάθρα, λευκές ψυχές που επιμένουν να σέρνονται παρηγορητικά μέσα από το σωληνάριο ακρυλικού της καθημερινότητας, που μας χύνει χρώματα σιγά-σιγά στο πρόσωπο, στον γνωστό και γνώριμο καμβά της ζωής μας, έτσι για να μας ξεγελάσει. Είναι παρηγοριά τα χρώματα και οι γεμάτες επιφάνειες… Κοιτάξτε γύρω σας, λίγο πριν τον απόπλου και θα αναγνωρίσετε πόσες ψυχές έφυγαν μέσα από τα αγαπημένα σας πρόσωπα, πόσες ψυχές ταξιδεύουν αυτή τη στιγμή έχοντας χάσει το ποκεράκι με τις Μοίρες, η απλώς επειδή δεν είχαν τη δύναμη να παίξουν μαζί τους. Πόσοι κουβαλούν μέσα τους τη μορφή μιας γυναίκας.

Μην βιαστείτε να την αναγνωρίσετε: μάνα, ερωμένη, αδελφή, φίλη και σύζυγος, το πρόσωπο της μπορεί να είναι απλώς το δικό σας. Όλοι κουβαλάμε μέσα μας το πρόσωπο μιας γυναίκας… και πολλές φορές δεν χρειάζεται ούτε καν να το ξέρουμε. Ο αστράγαλος είναι στραμμένος προς εμάς που σημαίνει ότι ανοίγει το βήμα, και που οδηγούν τα βήματα του καθενός μας, κανείς μας δεν το ξέρει. Ένα νέο ψάρι μας περιμένει, λούτσος πιασμένος στο καλάμι μας, ποιος ξέρει τι ψάρι θα πιάσουμε κι απόψε… Αφού η ψυχή μας πιάστηκε στην πετονιά, και μας άφησε μόνη κληρονομιά μια κραυγή λευκή σαν όλες τις ανείπωτες κραυγές της ζωής μας.
Ντυμένος το λευκό του μπουρνούζι ο Λιναρδάκης, μέσα από την θαλπωρή των θειούχων υδάτων και την ανεμελιά του ιδιωτικού του SPA, μέσα από τις αναθυμιάσεις και τα γαλακτώματα, τα μαλακτικά και τα αρώματα, περιγράφει ό,τι εντυπώνεται πέραν του λευκού που τον περικυκλώνει: δάκτυλα, αστράγαλους, κεφάλια, εσοχές και εξοχές, ξαναφέρνει στη μνήμη τα αντικείμενα: ότι κατοίκησε η ψυχή του και τα απώλεσε, συνηθισμένες απώλειες για όλους μας, κι αν τύχει να συγκινηθείτε με τα λευκά κελιά της ψυχής του μην διστάσετε να σφουγγίσετε το δάκρυ που ξεπηδάει από την άκρη των ματιών σας. Το λευκό μας κάνει και δακρύζουμε, είναι ίσως η κρυφή του ιδιότητα. Αλλά και πάλι δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να σας συμβεί. Εμένα προσωπικά μου έτυχε, μετά τα λευκά κελιά του Λιναρδάκη, να αφαιρώ τα χρώματα από τους πίνακες κι άλλων ζωγράφων για να ανακαλύψω την ψυχή τους… Για φανταστείτε τι μαρτύριο από εδώ και στο εξής, όταν έρχεστε αντιμέτωποι με έναν πίνακα να αναζητάτε το λευκό που σας έκλεψε ο ζωγράφος…!
Ο Λιναρδάκης με την ανακάλυψη του λευκού, μας εκθέτει το κελί του δημιουργού με τον πιο άμεσο και ευθύ τρόπο, επιτυγχάνοντας κάτι το ακατόρθωτο: κάνοντας όντως ζωγραφική για ζωγράφους, μας κάνει όλους συνένοχους και κοινωνούς της συγκίνησης και του δέους που αισθανόμαστε μπροστά στη λευκή επιφάνεια της καινούργιας ημέρας που ξημερώνει για μας. Κάθε πρωί η ζωή αρχίζει από την αρχή. Στη λευκή της μέρας επιφάνεια καλούμαστε όλοι, σαν τον ζωγράφο μπροστά στο λευκό του τελάρο, να σχεδιάσουμε το πρόσωπο μας με χειρονομίες και πράξεις και λόγια και συναισθήματα, μετακινήσεις και συναντήσεις και απόψεις, με γέλια και με δάκρυα, και θεωρούμαστε ιδιαίτερα τυχεροί αν στον καμβά που κεντήσαμε προσδώσαμε κάτι από τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας. Ίσως, η ευτυχία του ανθρώπου να έγκειται απλά και μόνο στη συνεύρεση της ψυχής με το πρόσωπο του. Αυτή την κατακτημένη ευτυχία μας μεταδίδουν τα λευκά κελιά του Π. Λιναρδάκη, ο οποίος θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά της ανακάλυψης του: έχοντας καταφέρει την ταύτιση της ψυχής με το σώμα της, έρχεται να μας θυμίσει τον στίχο του Γουώλτ Γουίτμαν: «τι θα ήταν η ψυχή δίχως το σώμα;»

(Η τελευταία έκθεση του Π. Λιναρδάκη: Σάββατο 10 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου στο ΓΚΡΙ ΚΑΦΕ, Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια: https://www.facebook.com/events/434589536597516/)

Twitter