Ο Τάκης ήταν όμορφο παιδί, προικισμένο από τη φύση κι είχε ευγενικούς τρόπους, μια έμφυτη ευγένεια που προέρχεται πάντα και μόνο από καλά παιδικά χρόνια και σωστή ανατροφή. Κατέφτασε στο Δαφνί περιτριγυρισμένος από μια άλω επαναστάτη και μποέμ χαρακτήρα, αφού γρήγορα μάθαμε πως εγκατέλειψε την οικογενειακή Ψυχιατρική Κλινική σε κάποια πόλη της Θεσσαλίας, για να υπηρετήσει ως επιμελητής βήτα στο νεοσύστατο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η απόρριψη του ρόλου του Κλινικάρχη, που του είχαν προετοιμάσει οι γονείς του ως ιδιοκτήτες μεγάλης Ψυχιατρικής Κλινικής, φάνταζε στα μάτια μας ως έμπρακτη απόδειξη της ιδεολογίας του Τάκη. Ήταν η εποχή, θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω μαζί σας, «επαναστατική» και ο Τάκης δεν αποκλείεται να έκανε τη μεγαλοπρεπή χειρονομία του από μιμητισμό και μόνο.

Από «μιμητισμό» μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων του εξωτερικού, όπως κι εγώ, επιστρέψαμε να υπηρετήσουμε την «πατρίδα» προς το τέλος της δεκαετίας του '70, υπακούοντας στο γενικό σύνθημα της εποχής να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση της Ελλάδας, μετά τη χούντα των συνταγματαρχών. Η δική μου ερμηνεία ήταν πως μας καθόρισε, πέρα από κομματικές επιταγές, ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου: μας έπιασε κάτι σαν φαρμακερή νοσταλγία για τον τόπο μας, αρχέγονες μνήμες ξύπνησε αυτό το φιλμ, το μόνο ελληνικό φιλμ που είχαν παίξει τότε οι κινηματογράφοι της Ευρώπης σε πρώτη προβολή, κι όχι οι κακοαερισμένες γεμάτες καπνό σάλες των σινεκλάμπ.

Ο Τάκης, εκείνη την «επαναστατική» εποχή, δεν ένιωθε μόνος. Είχε παρέα τον Άρη, που είχε εγκαταλείψει τη θέση του και την καριέρα σε χρηματιστηριακό κολοσσό με έδρα τη Γενεύη για να ακολουθήσει το όνειρό του να γίνει Ψυχίατρος. Μετά το πτυχίο του με άριστα στην Ιατρική, ακολούθησε τις συμβουλές του εκατομμυριούχου πεθερού του και διέπρεψε στα οικονομικά. Στα σαράντα του χρόνια, ως επακόλουθο της κρίσης συνειδήσεως που συνοδεύει τη συγκεκριμένη ηλικία, τα εγκατέλειψε όλα: επιχειρήσεις, γυναίκα, έναν γιο και τις ελβετίες, ξέθαψε από το συρτάρι του το πτυχίο της Ιατρικής και ήρθε ως απλός ειδικευόμενος στο Δαφνί. Πέρα από τον Τάκη και τον Άρη, άλλοι έφευγαν από το Δαφνί και την Αθήνα για να στελεχώσουν μονάδες του ΕΣΥ καθ' άπασα την επικράτεια. Μέσα σε μια εποχή γεμάτη από ιδεολογικές ζυμώσεις κι αναζητήσεις, δεν πήραμε αμέσως χαμπάρι την ψυχοπαθολογία του Τάκη. Έπρεπε να διαβάσουμε σε κάποια εφημερία τα ιστορικά εισαγωγής που έγραφε για να υποψιαστούμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Το θυμάμαι πολύ καλά γιατί ήταν μεγάλο μάθημα για μένα, ως ειδικευόμενος τότε, πως μπορούμε να βάλουμε διάγνωση για κάποιον απλώς από τον τρόπο που γράφει: τα ιστορικά του Τάκη ήταν γεμάτα μουτζούρες, λουλουδάκια, αστράκια και αναδείκνυαν τη χάλαση των ειρμών και των σκέψεών του. Τον αγκαλιάσαμε εκεί στο εφημερείο και τελικά κάποιος συνάδελφος τον έπεισε να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή. Ήταν είπαμε η εποχή επαναστατική, όλοι οι συνάδελφοι ήμασταν μια αγκαλιά.

Όταν πληροφορηθήκαμε λίγα χρόνια αργότερα την αυτοκτονία του Τάκη σε κάποια φθηνή πανσιόν στην Πλάκα, όπου διέμενε εξαρχής, ανίκανος όπως ήταν να κρατήσει σπίτι από μόνος του, το θεωρήσαμε φυσικό επακόλουθο μιας ολόκληρης γενιάς. Η αυτοκτονία του σήμανε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μια παλιά εποχή και την καινούργια των γιάπις και της εκρηκτικής οικονομικής ανόδου. Έτρεχαν πλέον τα πρώτα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Δαφνί. Όσοι τα είχαν πάρει δεν μιλούσαν στους υπόλοιπους και τούμπαλιν. Οι εφημερίες από γιορτή και τόπο συνάντησης όλων κατάντησαν απλή υποχρέωση που έβγαζε ο καθένας μόνος του, σε πλήρη ερήμωση. Τα φράγκα ήταν πολλά κι ο Τάκης μια φευγαλέα θύμηση: άλλος ένας ιδεολόγος που δεν κατάφερε να υπερβεί την εποχή του και πέθανε μαζί της.

Twitter