«Έχεις, ας πούμε, ανησυχία, τέλος πάντων δεν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου ούτε με τους ανθρώπους, γενικά δεν αισθάνεσαι καλά. Αυτά τα πράγματα δεν εξηγούνται, είναι έτσι, ή καταλαβαίνεις ή δεν καταλαβαίνεις.»

Στη δεύτερη μόλις σελίδα του βιβλίου του ο αείμνηστος Πέτρος Αμπατζόγλου, μας εισάγει στον πυρήνα του αλκοολικού του παραληρήματος, και από εκεί κι έπειτα ο καθένας μας είναι ελεύθερος να φανταστεί τι θέλει η κυρία Φρίμαν, το ασυνείδητό του. Η κυρία Φρίμαν είναι η κυρία που μας κάνει συντροφιά όταν δεν αισθανόμαστε καλά τέλος πάντων, και για να μην μακρηγορούμε, ας βαπτίσουμε έτσι την κατάθλιψή μας.
Συνάδελφος μου εξομολογήθηκε εν μέσω κοινωνικής εκδήλωσης της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, πως γνώρισε πριν λίγους μήνες την εν λόγω κυρία, πως η συντροφιά της δεν του ήταν δυσάρεστη, πως δεν θέλει να την απομακρύνει από κοντά του ακολουθώντας κάποια φαρμακευτική αγωγή, αγωγή που εξάλλου συνέστηνε στους ασθενείς του, καθ’ ομολογίαν του, με μεγάλη ευκολία, γνωρίζοντας πως η κυρία Φρίμαν αποχωρεί αμέσως μόλις οσφρανθεί χημικούς παράγοντες. Θέλησε μάλιστα να μου την γνωρίσει, την είχε φέρει μαζί του στη δεξίωση και τον είδα να την ψάχνει με το βλέμμα, καθώς είχε προς στιγμήν απομακρυνθεί για να σερβιριστεί κάποιο κοκτέιλ.

Η κυρία Φρίμαν επέστρεψε κοντά του με ένα ποτήρι σαμπάνιας, κι είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τη δύναμη της ομορφιάς της. Ο συνάδελφος προηγουμένως πρόλαβε να μου εκθειάσει την απογοήτευσή του από τις καθημερινές συναναστροφές, την κενότητα του λόγου, τη φθορά των σχέσεων και τη μελαγχολία του πολιτικού σκηνικού, τις επιλογές των καλών τεχνών και της λογοτεχνίας που γινόταν ερήμην της αισθητικής, της αρχιτεκτονικής μιας πόλης που συνέθλιβε τους κατοίκους της, ένα επάγγελμα που σε τελική ανάλυση είχε ως σκοπό να πολεμήσει τη φαντασία των πελατών του. Πρόλαβε μάλιστα να μου αναφέρει για κάποιον πελάτη του ποιητή, που δεν ήθελε να τον κάνει καλά, κοινώς να τον θεραπεύσει, επειδή μέσα στην μανία του εκείνος έγραφε καταπληκτικά ποιήματα. «Γιατί να τον θεραπεύσω, πρέπει να γίνω πολέμιος της ποίησης;»
Η κυρία Φρίμαν, είχε γίνει λοιπόν η σύντροφος του τους τελευταίους μήνες. Είχε προσδώσει γλυκύτητα στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, μια γλυκιά βραδύτητα στην εκφορά του λόγου, μια ευγένεια στις κινήσεις και τις χειρονομίες του, που ερχόταν σε αντίθεση με τις βίαιες κι απορριπτικές κρίσεις του για τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ο Ψυχίατρος και η κυρία Φρίμαν ήταν ομολογουμένως ταιριαστό ζευγάρι, ένα ζευγάρι που ξεχώριζε ανάμεσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των αταίριαστων ζευγαριών της ψυχιατρικής κοινότητας. Το Ζάππειο ξαφνικά αποκτούσε μια ιδιαίτερη αίγλη, κι εγώ που σύρθηκα ως εκεί βαρυγκωμώντας για το χαμένο σαββατόβραδο, ζήλευα σχεδόν τον φίλο μου για την υπέροχη συνοδό του. Τους ακολούθησα στο τραπέζι, με την κρυφή επιθυμία να γνωρίσω καλλίτερα εκείνο που τους συνέδεε, εκείνο που έκανε την κυρία Φρίμαν τόσο ξεχωριστή ανάμεσα στις άλλες γυναίκες. Κάθισαν όμως κι άλλα δύο ζευγάρια, απρόσκλητα όπως συνήθως γίνεται σε παρόμοιες εκδηλώσεις, κι ώσπου να ξοδευτούν οι τυπικότητες η κυρία Φρίμαν σηκώθηκε με περισσή χάρη από το τραπέζι και ο συνάδελφος την ακολούθησε πειθήνια, εκφέροντας κάποια κομψή δικαιολογία για την πρόωρη αποχώρησή τους.
Η κυρία Φρίμαν, όπως ανακάλυψα αργότερα, είναι ο τύπος της πολυγαμικής γυναίκας που δεν αρνείται το φλερτ πολλαπλών αντρών και δεν διστάζει να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες τους. Πέρασε καιρός, κι όταν μια μέρα την πήρα αγκαζέ και κυκλοφορήσαμε σε στέκια λογοτεχνών και κοσμικών να κάνω κι εγώ τη φιγούρα μου (μετά από μια μακριά κι επίμονη περίοδο πλήρους και αποκλειστικής συμβίωσης μαζί της, κατά την οποία είχα απομακρυνθεί από όλους τους φίλους και τους γνωστούς, σε βαθμό που να μου είναι αποκρουστική ακόμη και η τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους), η κυρία Φρίμαν όχι μόνο δεν τους γοήτεψε, αλλά αντιθέτως τους προξένησε απέχθεια, άρχισαν όλοι μαζί να της ζητάν το λόγο της παρουσίας της δίπλα μου, τους κακοφάνηκε τόσο πολύ η συντροφιά μου που με ζάλισαν στις επιπλήξεις και τα βασανιστικά ερωτήματα: «Τι θέλει η κυρία Φρίμαν από σένα;».

Με τα πολλά, κατάφεραν να μας χωρίσουν. Τώρα, μιλάω πάλι με τους φίλους μου, βρίσκω υπέροχα τα βιβλία που γράφουν, έξυπνη τη συναναστροφή τους και κεφάτη την παρέα τους, παθιάζομαι και πάλι με την πολιτική, και πιστεύω πως ζω στην καλλίτερη πρωτεύουσα του κόσμου. Μόνο που κάπου μέσα μου καρτερώ να δω την κυρία Φρίμαν αγκαζέ με κάποιον απ’ όλους αυτούς, κι ίσως μάλιστα να τη διέκρινα καναδυο φορές έτσι φευγαλέα, όταν ο άλλος σου μιλάει ειλικρινά κι όταν ο άλλος δεν φοβάται να σου πει επιτέλους τη γνώμη του για το τελευταίο σου βιβλίο.

Twitter