Ο Βασίλης μπαινόβγαινε στα Ψυχιατρεία κουβαλώντας στις τσέπες του στιχάκια και «κουμπιά». Κουμπιά και τραγούδια και κιθάρες και φυσαρμόνικες, όσο τα μάθαινε από μέσα. Τα Ψυχιατρεία δεν είναι μόνον τόποι μαρτυρίου, αλλά και τόποι αναψυχής. Τόποι σκιεροί και χλοεροί, όπου ανθίζουν άνθη, έρωτες και όνειρα. Οι άνθρωποι δεν παύουν, ευτυχώς, να ονειρεύονται ακόμα και μέσα στο Άουσβιτς. Ο Βασίλης ακολούθησε το πεπρωμένο των πολλαπλών νοσηλειών και τη συνάρτηση, όπως γίνεται πάντα, με την οικονομική του κατάσταση: από το μονόκλινο στα τρίκλινα των Ιδιωτικών Κλινικών και μετά στα δημόσια κολαστήρια, στο Δρομοκαΐτειο και το Δαφνί. Στo blog του Μανώλη Νταλούκα βρήκα μια χαμένη δικιά μου ανάμνηση (καθώς και τη φωτογραφία του Βασίλη) και τον ευγνωμονώ: «Μια φορά, μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες το πώς, σε ένα από αυτά τα ψυχιατρικά ιδρύματα, είχαν σχηματίσει συγκρότημα και έπαιζαν τα δικά τους τραγούδια: ο Βασίλης, ο Πρίγκιπας και ένας άλλος, επίσης απροσάρμοστος, ο ποιητής Άκης Χανδρινός».

Τα Ψυχιατρεία δεν είναι μόνον τόποι μαρτυρίου, αλλά και τόποι αναψυχής. Τόποι σκιεροί και χλοεροί, όπου ανθίζουν άνθη, έρωτες και όνειρα. Οι άνθρωποι δεν παύουν, ευτυχώς, να ονειρεύονται ακόμα και μέσα στο Άουσβιτς.

Η Σοφία από μια στιγμή και μετά στη ζωή της μπαινόβγαινε επίσης στα Ψυχιατρεία, όπου έκανε τις πιο συγκλονιστικές γνωριμίες. Την είχα φλερτάρει στα δεκαεννιά της, που σερνόταν σ' ένα μπαράκι στην Πλατεία Αβησσυνίας, και μετά τη συναντούσα στα Ψυχιατρικά καταστήματα όπου την έσερνε η γιατρός της. Σε μια από τις νοσηλείες, ένας καινούργιος της εραστής μαχαίρωσε τον προκάτοχό του: οι σκηνές ζήλιας και τα ερωτικά πάθη δεν διαφέρουν σε τίποτα από τη δικιά μας νορμάλ κοινωνία. Προλάβαμε και τον μεταφέραμε στο Ασκληπιείο Βούλας κι επέζησε. Η Σοφία μπαινόβγαινε στα Ψυχιατρεία σε αναζήτηση ερωτικών συντρόφων, όπως έκανε και πολύ γνωστή «νυμφομανής» πεζογράφος και άλλα πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Ας μην ξεχνάμε πως ο Ηλίας Λάγιος έγραφε αποκλειστικά σχεδόν κατά τη διάρκεια των νοσηλειών του σε Ψυχιατρική Κλινική.

Ήταν μοιραία, λοιπόν, η συνάντησή της με τον Βασίλη. Ερωτεύτηκαν σε κάποια νοσηλεία που έτυχε να την κάνουν από κοινού κι έκτοτε τους έβλεπα πάντα να κυκλοφορούν πιασμένοι χεράκι-χεράκι. Ακόμα κι όταν έρχονταν στο Ιατρείο, τραβούσαν κοντά τις πολυθρόνες για να συνεχίσουν να έχουν τη σωματική επαφή που τόσο είχαν ανάγκη. Κάναμε πάντα έτσι τις συνεδρίες αλά τρουά, δεν είχαν τίποτα κρυφό να μου πουν ο ένας από την άλλη. Έρχονταν πιασμένοι χέρι-χέρι, συνέχιζαν να κρατιούνται έτσι μπροστά μου και έφευγαν πάλι χέρι-χέρι να κατέβουν τις σκάλες. Τη μόνη στιγμή που η Σοφία άφησε το χεράκι του Βασίλη ήταν στο αντιαισθητικό διαχωριστικό κιγκλίδωμα της Συγγρού: ο Βασίλης υπερπήδησε πρώτος το εμπόδιο και έκανε την τελευταία συνάντηση της ζωής του. Έπεσε πάνω στο μηχανάκι ενός ντελιβερά.

Ο ντελιβεράς που έπεσε με το μηχανάκι πάνω στον ευτυχισμένο, επιτέλους, Βασίλη ήταν ο αδελφός ενός Κούρδου ασθενούς μου, που έτυχε να νοσηλεύεται κι αυτός στην ίδια Ψυχιατρική Κλινική, κάποιο άλλο χρονικό διάστημα. Τρεις πελάτες μου συναντήθηκαν τυχαία ένα βροχερό βραδάκι σαν κι απόψε στη Συγγρού. Αυτός που έμεινε τελικά νεκρός στην άσφαλτο ήταν ο ρόκερ Βασίλης Πετρίδης, στιχουργός και κιθαρίστας στους «Απροσάρμοστους» του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Twitter