fbpx
«Η όσφρηση ως προαπαιτούμενο της ψυχιατρικής» του Dr. Πινόκιο

«Η όσφρηση ως προαπαιτούμενο της ψυχιατρικής»

Μια ζωηρή μυρουδιά μού χτύπησε στη μύτη μόλις διάβηκα το κατώφλι του Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων. Εκείνη η γνωστή μου μυρουδιά των ψυχικά πασχόντων φτιαγμένη από κάτουρα, κόπρανα, χλωρίνες κι αποφορά σωμάτων που καταναλώνουν αμέτρητες ποσότητες ψυχοφαρμάκων: μια μυρουδιά έντονη και υπόγλυκη σαν το γλυκάνισο, που την αναγνώρισα αμέσως και μου κατέστησε αυτόματα οικείο τον χώρο που επισκεπτόμουνα πρώτη φορά. Είχα αισίως πέντε ολόκληρα χρόνια να βρεθώ σε Ψυχιατρείο κι είναι αλήθεια πως η μυρουδιά του, αυτή η συγκεκριμένη διαπεραστική μυρουδιά αμμωνίας, μου είχε λείψει.

Οφείλω να το παραδεχθώ, πως τις πρώτες ημέρες της ειδικότητάς μου στο Δαφνί, αυτή η ίδια μυρουδιά με είχε ρίξει στην κατάθλιψη. Πριν ακόμα αρχίσω τις σπουδές μου στην Ιατρική, ήξερα πως ήθελα να γίνω Ψυχίατρος και τίποτα άλλο. Διάβαζα βιβλία αντιψυχιατρικής Laing & Cooper, την Ιστορία της τρέλας του Foucault, ήμουν έτοιμος δηλαδή από καιρό να διαβώ το κατώφλι, αλλά κανένα βιβλίο δεν μου είχε μεταδώσει αυτό το «άρωμα», εξ ου και η κατάθλιψη του ειδικευόμενου. Ακόμα στην ειδικότητα είχα την ευκαιρία να κάνω μια άλλη παρατήρηση: οι διευθυντές μας, οι επιμελητές μας, το νοσηλευτικό και όλο το προσωπικό στο Ίδρυμα δεν διέκριναν πλέον αυτή τη διαπεραστική μυρουδιά, που συνέχιζε να ενοχλεί εμένα. Θυμάμαι πως κατέφθαναν οι συγγενείς των ασθενών να τους πάρουν και να τους μεταφέρουν σε ιδιωτικές κλινικές, τους διευθυντές μου να ρωτούν για ποιο λόγο ήθελαν να πάρουν τον ασθενή απ' το περίπτερό μας, κι όταν εκείνοι απαντούσαν: «Μα, απλούστατα, επειδή μυρίζει άσχημα εδώ μέσα», να μην καταλαβαίνουν, να ενίστανται «πως τίποτα δεν μυρίζει, μόνο γυρίζει» (εννοούσαν πως η συνεδρία με τους συγγενείς είχε τελειώσει, γιατί οι διευθυντές ως γνωστόν έχουν πολύ κινητικά μπαλάκια και τους γυρίζουν εύκολα...). Δεν ήταν απλώς ένας τρόπος άμυνας, δεν το έκαναν γιατί ήθελαν να κρατήσουν τον «πελάτη», όχι. Πράγματι, δεν αισθάνονταν τη μυρουδιά. Η διαπίστωσή μου με οδήγησε να παρατηρήσω καλύτερα τις προσωπικές ζωές όλων αυτών, κατεστραμμένες οικογενειακές σχέσεις, προβληματικά τέκνα στην πλειοψηφία τους, στάσιμη έως λιμνάζουσα προσωπική ζωή, ευαισθησία, ευγένεια, ζωντάνια. Έφτασα, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως, όταν κάποιος χάνει τη δίοδο επικοινωνίας με τις αισθήσεις, όταν ο αισθητηριακός κόσμος ταπώνεται, βουλώνεται, ξεραίνεται και μαραίνεται, ακολουθεί και το σβήσιμο της προσωπικότητάς μας. Κατάλαβα πως, αν ήθελα να συνεχίσω να είμαι παρών στον εαυτό μου, θα έπρεπε να διασώσω τον αισθητηριακό μου κόσμο και να φύγω από το Ίδρυμα, να μην περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου εκεί μέσα, γιατί θα τον καταδίκαζα σε μαρασμό και πρόωρο θάνατο.

Λέγαμε χαριτολογώντας πως από μόνη της η μυρουδιά των Ψυχιατρείων σού αποδίδει τον τίτλο ειδικότητας, σε κάνει Ψυχίατρο. Γιατί πέρα από τις γνώσεις και την επιστημονική κατάρτιση, ο Ψυχίατρος πρέπει να οσμίζεται το περιστατικό, όταν τα κριτήρια διαφοροδιάγνωσης δεν αποδίδουν, η όσφρηση και μόνο που διαθέτει ο χαρισματικός θεράπων έχει αποδειχθεί σωτήρια σε πάμπολλες των περιπτώσεων. Πρέπει να έχει μύτη δηλαδή ο Ψυχίατρος, σαν τον Πινόκιο.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.