Θεέ μου, δώσε μου τη γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά, δώσε μου την αντοχή να ξεπεράσω κι αυτή την εξεταστική επιτροπή, μια και στη ζωή μου οι εξετάσεις δε φαίνεται να τελειώνουν ποτέ, αφού μόλις τελείωσα με τις φοιτητικές και τις επαγγελματικές ξεκίνησα τις ιατρικές, κοντά στα εξήντα μου, πλέον, με σοβαρά προβλήματα υγείας – κόμιστρο σε έναν κατασπαταλημένο βίο, σαν τον καθηγητή στις «άγριες φράουλες» του Μπέργκμαν, κοίταζα την εξεταστική επιτροπή, επτά κακομούτσουνους που είχαν παραταχθεί απέναντί μου, εγώ να κάθομαι στη βαμμένη μπλε (απέφυγα την κόκκινη) ψάθινη καρέκλα, μεταξύ τους και μία ή δύο γυναίκες να με κοιτάν εχθρικά και συνοφρυωμένες, να μη με κοιτάν καθόλου σκυμμένες με το κεφάλι πάνω από τον φάκελο αξιολόγησης του υποψηφίου (εμού του ιδίου, που έπειτα από μια καριέρα τριάντα ετών στον χώρο των αποτοξινώσεων στην Αθήνα ζητούσα μια θέση σε θεραπευτική κοινότητα, σε κάποια αδιασάφητη πόλη), να τους λέω πως είναι απαράδεκτο να μη διατίθεται η μεθαδόνη σε όσους κάνουν αίτηση, από τη στιγμή που στη γείτονα χώρα της Ιταλίας έχει δικαίωμα να τη συνταγογραφήσει κα ο απλός οικογενειακός γιατρός, πως το πρόβλημα με τα ναρκωτικά (τι απαίσια λέξη! Που αντικατέστησε τη σωστή «ψυχοδηλωτικά») άρχισε από τη στιγμή που καταργήθηκε το οικογενειακό τραπέζι, όταν όλοι κάθονταν υποχρεωτικά να φάνε μαζί και η μάνα μας μάς φώναζε από το μπαλκόνι: «Σωτήηηηηρη, Σωτηράααακη» να μαζευτούμε από τις μπάλες και τα πιστολίδια, κι άρχισαν μετά οι οικογένειες να σκορπάνε, να τρώει ο καθένας μόνος του την ώρα που τον βολεύει, να μην τρώει καθόλου, να τη βγάζει με τυρόπιτες και τοστ και πεϊνιρλί, και να μην κοιτάζει ο ένας στα μάτια του άλλου όταν στριμώχνονταν στην πρωινή τουαλέτα να φύγουν βιαστικά για τις καθημερινές τους υποχρεώσεις, ναι, πιστεύω τη μάνα που δεν είχε αντιληφθεί πως ο γιος της έκανε χρήση τα δυο τελευταία χρόνια, δεν ψεύδεται, δεν προσπαθεί να δικαιολογηθεί μπροστά στον γιατρό, ναι, φτάσαμε στο σημείο να ζούμε στο ίδιο σπίτι και να μη γνωρίζουμε τι κάνουν τα μέλη της οικογενείας μας, αν είναι στρέιτ ή γκέι, αν πίνουν και τι πίνουν, και πόσο πίνουν, γιατί παύσαμε πια να μαζευόμαστε από κοινού γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, παύσαμε να πονάμε, ζητάμε παυσίπονα αμέσως μόλις πονέσει λίγο το δοντάκι μας, αποφεύγουμε τον πόνο, μια παυσίπονη κοινωνία έχουμε καταντήσει, ναι, αξιότιμη επιτροπή, έχω το «empathy», τη «συναισθησία» (αν και δε μ' αρέσει ο ελληνικός όρος) δηλαδή γι' αυτή τη δουλειά, ξεκίνησα στο «18 άνω» το ογδόντα πέντε, όταν ακόμη καλούσαμε το εκατό γιατί έβαζαν πρέζα από παντού κι ήταν ένα άγριο κυνηγητό με τα πρεζάκια, παίζαμε κάθε βράδυ κλέφτες κι αστυνόμους, και δεν υπάρχει βασιλική οδός στην αποτοξίνωση, να εγώ έκοψα από μόνος μου το κρασί διαβάζοντας τα δώδεκα βήματα των Α.Α., μιλώντας μαζί τους, επειδή αγάπησα και μ' αγάπησαν και άλλαξα πόλη, συνήθειες, παρέες, και δεν περίμενα να αλλάξουν οι άλλοι στάση απέναντί μου, παρά άλλαξα εγώ και τους ανάγκασα να παραδεχθούν την αλλαγή μου, με συνέπεια να αλλάξουν κι αυτή τη συμπεριφορά τους απέναντί μου, και προσπάθησα να επανορθώσω, και να ζητήσω συγγνώμη και να διαδώσω το μήνυμα, πως δε χρειάζομαι χρήματα για να σώσω έστω κι έναν από την κόλαση· εκεί απάνω ξύπνησα καταϊδρωμένος, μακριά από τους κακομούτσουνους της θεραπευτικής κοινότητας, επαναλαμβάνοντας την καθημερινή μου προσευχή: Θεέ μου, δώσε μου τη γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά. 

Twitter