Τα παλιά τα χρόνια υπήρχε ανάμεσά μας ο θρύλος ενός παράνομου ζευγαριού, που αγαπιόταν μόνο μια φορά την εβδομάδα: κάθε Παρασκευή. Η ερωτική μας ιστορία, μια ιστορία πάθους, ξεκινάει μια Παρασκευή του έτους 1980 (για να φέρουμε την ιστορία πιο κοντά σ' εμάς), όταν ο δάσκαλος που έκανε μάθημα στη δεκαεπτάχρονη μαθήτρια την παίρνει στα γόνατά του και τη φιλάει παράφορα. Από εκείνη τη μέρα το ζευγάρι συναντιέται με αμείωτο πόθο κάθε Παρασκευή για είκοσι ολόκληρα χρόνια, ώσπου, μια Παρασκευή του 2000, χωρίζει. Το θέμα προσφέρεται δωρεάν σε συγγραφέα που θα ήθελε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα της νεότερης ελληνικής μας ιστορίας: στο φόντο του θα παρελάσουν προσωπικότητες της εποχής από διάφορους χώρους: πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, μουσικοί. Θα μπορούσε επίσης να γίνει μιούζικαλ, θεατρική παράσταση, λαϊκό τραγούδι, ταινία διαρκείας τεσσάρων ωρών. Ή ανθρωπολογική μελέτη: πώς αλλάζουν οι συμπεριφορές των εραστών και των συμπολιτών τους μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια. Πώς αλλάζουν οι μόδες, τα γούστα, οι συνήθειες και η καθημερινότητα. Πώς αλλάζουν οι σχέσεις και οι σεξουαλικές προτιμήσεις μέσα από ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα κάθε Παρασκευή επί είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς η εισβολή του πορνογραφικού υλικού κάνει άντρες και γυναίκες να πηδιούνται λες και γυρίζουν τσόντα.

Ο Διονύσης, στην αρχή της ιστορίας μας, είναι τριάντα οκτώ χρόνων και παντρεμένος, πατέρας δυο πανέμορφων κοριτσιών. Για τη δεκαεπτάχρονη Βιβή ήταν ο δάσκαλός της, μετέπειτα το κύμα που την πήρε. Τα χρόνια που ήρθαν βάφτηκαν κόκκινα, με τον πιο ωραίο πόνο ανοιχτό τριαντάφυλλο, εγκαταλείποντας τον παρθενικό υμένα της δειλά στο κομοδίνο. Ήταν τόσο μικρή δίπλα του, τελεία. Οι λέξεις μπορούσαν να περιμένουν. Περίμενε ο Διονύσης, περίμενε κι η Βιβή. Η Βιβή, όταν ήρθε ο γαμπρός, παντρεύτηκε. Έξι μέρες μετά τον γάμο της, την Παρασκευή, συναντήθηκε πάλι με τον Πυγμαλίωνά της. Στο μεταξύ, μόλις γέννησε και το δεύτερο παιδί της, ο άντρας της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Χήρα σε νεότατη ηλικία, ούτε καν είκοσι έξι χρόνων, περίμενε κάθε Παρασκευή να ακούσει από τον Διονύση πως χώρισε. Της έλεγε να περιμένει να μπουν οι κόρες του στο πανεπιστήμιο. Μεγάλωναν και τα δικά της παιδιά. Κάθε Παρασκευή βαφόταν κόκκινη· μιλούσαν με το σώμα τους, βίαια, παθιασμένα. Κάποια Παρασκευή γκρέμισαν και το υπέρδιπλο κρεβάτι που τους παραχωρούσε μια φίλη της· έσπασε ο σομιές και βρέθηκαν ακόμη κολλημένοι ο ένας μέσα στην άλλη, μες στα σπασμένα ξύλα και τα λυγισμένα σίδερα. Δεν ξαναγύρισε από τον φόβο μην κολλήσει η ανάσα του στις γόβες της και γίνει άγαλμα.

Εκείνος δεν μπορούσε να το πιστέψει. Γυρεύοντας μια απάντηση άρχισε να την παρακολουθεί κάποια Παρασκευή της νέας χιλιετίας· να κρύβεται πίσω από στύλους, απ' τα δέντρα της μονοκατοικίας της. Κάποια Παρασκευή τελικά τα βήματά του τον οδήγησαν να ζητήσει βοήθεια, κι από ψυχίατρο σε ψυχίατρο κάθε Παρασκευή, ξέπεσε και στο ιατρείο μου, γιατί δεν έβγαζε πλέον άκρη με τα υπνωτικά: όσα κι αν έπαιρνε, δεν τον έπαιρνε πια ο ύπνος. Προσφέρω την ιστορία σε σεναριογράφο να την επεξεργαστεί κατάλληλα. Η μόνη δέσμευση που έχει απέναντί μου είναι να τοποθετήσει τους ήρωες σε μια μικρή πόλη στην ελληνική επαρχία. Μπορεί να αλλάξει το χρονικό πλαίσιο, αλλά πρέπει να μείνει πιστός στη χρονική διάρκεια της ιστορίας μας: είκοσι χρόνια πάθους ανάμεσα σε έναν δάσκαλο, δάσκαλο ζωής, και τη μαθήτριά του.

Twitter