«Όταν σημάνει η επανάσταση, το δικό σου ρόλεξ θα δείχνει τη λάθος ώρα». Ξεφύλλιζα ένα λεύκωμα με ζωγραφιές, ενώ απέναντί μου καθόταν ένας γερασμένος αλκοολικός, στο γραφείο του διευθυντή κάποιας ψυχιατρικής κλινικής στα νότια προάστια. Ανταλλάσσαμε ελάχιστες κουβέντες μεταξύ μας. Ήταν η απογευματινή ώρα να πιει το ποτήρι σαμπάνιας που δικαιούνταν, να επωφεληθώ κι εγώ αδειάζοντας το υπόλοιπο μπουκάλι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε δουλεύαμε το «παράδοξο», μια θεραπευτική προσέγγιση στην ψυχιατρική που μας είχε έρθει από τη γηραιά Αλβιόνα, αλλά προσπαθούσαμε να αποφύγουμε το delirium tremens δίνοντάς του μικροποσότητα αλκοόλ άπαξ ημερησίως. Το «παράδοξο» στην ψυχιατρική ήταν να έχεις, όπως ένας συνάδελφος που το χειριζόταν τέλεια, μπουκάλια με οινοπνευματώδη σε εμφανή θέση στο ιατρείο σου όταν κάνεις συνεδρίες με αλκοολικούς. Να μη θυμώνεις όταν ο ασθενής σου δε θέλει να πάρει τα φάρμακα που του προτείνεις και να συμφωνείς μαζί του: «Δε θα τα πάρεις αφού δεν τα θέλεις. Όταν είναι να πάρεις τη δόση σου, θα φωνάζεις τους γονείς σου και θα πηγαίνετε και οι τρεις σας στην τουαλέτα. Εκεί θα ανοίγεις τα μπλίστερ, και θα πετάτε και οι τρεις μαζί τα χάπια στη λεκάνη, με όποια σειρά θέλεις εσύ: το πράσινο, το κίτρινο, το μπλε. Έπειτα από αυτό θα τραβάτε με τον πατέρα σου και τη μητέρα σου και οι τρεις μαζί το καζανάκι. Αυτό θα γίνεται τρεις φορές την ημέρα».

Εκείνη τη μέρα με το γεροντάκι που δε μιλούσε, διατάραξαν την προσοχή μας δύο απρόσμενες επισκέψεις. Πρώτα ήρθε ένα ντελίβερι μπόι από το «Papagallino» και μου έφερε δώρο μια επάργυρη σαμπανιέρα και μια κούτα με έξι μπουκάλια σαμπάνιας Dom Pérignon. Αμέσως μετά, αδιαφορώντας για τις συστάσεις της γραμματείας πως δεν μπορούσε να με ενοχλήσει γιατί είχα συνεδρία, μπούκαρε στο γραφείο μου η Άσπα: μια πληθωρική συνάδελφος, πέντ' έξι χρόνια μικρότερή μου, που την είχα μόνον ακουστά. Έμπαινε φουριόζα να ρωτήσει ποιος άλλαξε τη φαρμακευτική αγωγή χωρίς να τη ρωτήσει (γίνονταν κι αυτά στην κλινική), στο περιστατικό που μας είχε στείλει. Βουβάθηκε κι έμεινε ακίνητη μόλις αντίκρισε τη σκηνή: η σαμπανιέρα πάνω στο τραπέζι με τα συνταγολόγια, μέσα στην κόκκινη κορδέλα της, ο γιατρός να ξεφυλλίζει κάποιο λεύκωμα ζωγραφικής, ο πρόωρα γερασμένος αλκοολικός με ένα φλουτ στο χέρι. Έμεινε άφωνη, μέσα στη μαυρισμένη φρέσκια επιδερμίδα της, τη διάφανη άσπρη πουκαμίσα χωρίς σουτιέν, που άφηνε να διαγράφεται η ρώγα απ' τα στήθια της· το κοντό κουρεμένο μαλλί πάνω σε 1,80 μέτρα κορμί· τα μεγάλα πράσινα μάτια, ακόμα πιο μεγάλα από την έκπληξη.

Παράδοξο, μας λέει η Βικιπαίδεια, γενικά χαρακτηρίζεται οτιδήποτε αντιβαίνει στην κοινή αντίληψη, ή κάτι που συμβαίνει και θεωρείται απίστευτο. Ως ουσιαστικό σημαίνει οτιδήποτε προκαλεί έκπληξη. Για την Άσπα εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που γύριζε από τις διακοπές της. Αναγνώρισε αμέσως τον πρόωρα γερασμένο αλκοολικό, στο πρόσωπο ενός πολύ αγαπημένου της μέντορα, όταν, δεκαπεντάχρονη στην Κυψέλη της δεκαετίας του '60, άρχισε την καριέρα της στο πνεύμα με μια εξαιρετική παρέα από ποιητές, μεταφραστές και ζωγράφους. Δεν πρόλαβε καν να αναρωτηθεί ποιος ήταν αυτός ο γιατρός που έπινε σαμπάνια μαζί με το ίνδαλμά της, γιατί τον ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα. Δεν υπάρχει «γιατί» στον έρωτα. Ο Ρομπέρτο Καλάσο στο βιβλίο του Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας μας λέει πως ο έρωτας είναι το συναίσθημα για τον άλλον (με την έννοια του άλλου από εμάς), του διαφορετικού, του ξένου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά για την Άσπα που οπισθοχώρησε ζητώντας μάλιστα συγγνώμη και περίμενε υπομονετικά τη σειρά της. Όταν βγήκε από το γραφείο ο Αλέξης Ακριθάκης, πήγε στον γιατρό ερωτευμένη μαζί του μέχρι τα μπούνια. Εκείνη τη μέρα τελείωσαν μαζί το υπόλοιπο μπουκάλι σαμπάνιας.

Twitter