Ο Νίκος μας έφερε γκιουβετσάκι με μανέστρα και ντομάτα Μεσσηνίας. Ο Δημήτρης ρώσικες μπίρες. Η μυροφόρος Μαρία μουσακά της μαμάς, δυο μπουκάλια βότκα, λεμονάδες, και τρεις φίλους της: δυο γυναίκες και έναν άντρα. Ο άντρας έφερε ένα μπαγλαμαδάκι κι ενώθηκε με το μπουζούκι του Κώστα και την κιθάρα του Δημήτρη. Η Γεωργία μας έφερε έναν νέο ποιητή από την Κοζάνη κι ο Βασίλης πάστες διατίμησης από τον Βάρσο. Ο Λάσκαρης κουβάλησε μια κονσόλα ήχου. Ο Νικολάκης με τη Μίνα χασίσι μυρωδάτο. Φίλοι έφεραν φίλους από την Κύπρο και τη Θεσσαλονίκη. Ο Έκτορας δυο μπουκάλια με ουίσκι. Ο Φώτης δεν έφερε την κιθάρα του, αλλά δεν ξέχασε την καλή του διάθεση. Ο ντοκτόρ, όπως συνήθιζε, κράτησε στη βεράντα του τον Βαγγέλη, τον τελευταίο του ασθενή, να συμμετάσχει στο πάρτι μας μετά τη συνεδρία.

Είχαμε μαζευτεί καμιά τριανταριά άτομα το τελευταίο Σάββατο του Σεπτεμβρίου στο δυαράκι με τη μεγάλη βεράντα του δόκτορος Πινόκιο, να μετρηθούμε μετά το καλοκαίρι και να κοιταχτούμε στα μάτια. Ο Βαγγέλης μιλούσε δυνατά, έβριζε τον ντοκτόρ γιατί του ζήτησε διακόσια ευρώ για ένα ιατρικό πιστοποιητικό για δικαστική χρήση που του έγραψε. Ο Ρώσος ανέπτυσσε παράλληλα τη δική του προσωπική μέθοδο μετάφρασης, τη μέθοδο Στανισλάφσκι, κι ο Μίχος έλεγε πως όποιος θέλει να ασχοληθεί με τη μετάφραση θα πρέπει να διαβάζει τη Βίβλο καθημερινά στη γλώσσα που τον ενδιαφέρει. Ο Βαγγέλης έλεγε πως το καλύτερο μέρος να κρύψεις ένα κλεμμένο αυτοκίνητο είναι να το παρκάρεις μπροστά στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς σου. Ο Στράτος έλεγε πως στην Ελλάδα δεν έχουμε μυθιστόρημα, γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, όπως η αχανής Ρωσία. Ο Βαγγέλης ανέπτυσσε τη διαδρομή ενός φορτίου κόκας από τη Βραζιλία στη Μεσόγειο με μεταχειρισμένο ιστιοφόρο. Πως το αχανές σιδηροδρομικό δίκτυο της Ρωσίας και οι τεράστιες αποστάσεις προκαλούσαν το ένστικτο της παραμυθίας στους επιβάτες που αναγκάζονταν να ταξιδεύουν ολόκληρες μέρες κλεισμένοι σε ένα βαγόνι τρένου. Πως τις λάμπες αλογόνου που παρέλαβε από την Ολλανδία με το ταχυδρομείο τις συνέδεσε σε γραμμή της ΔΕΗ που έκλεψε από τον κεντρικό στύλο. Πως ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει για να μεταφράζουμε, ο τρόπος του Στανισλάφσκι. Ο Νικολάκης έλεγε στον Φώτη πως πρέπει να τα φτιάξουν γιατί ταιριάζουν οι μασέλες τους. Ο δόκτορας έλεγε πως η επιθυμία, κατά Λακάν, είναι εξ ορισμού ανεξάντλητη, διαφορετικά δε θα τη λέγαμε επιθυμία. Η Ελένη επειδή βαριόταν λόγω εγκυμοσύνης ζητούσε να της προτείνουν ονόματα για το κοριτσάκι που θα γεννούσε· τους άφηνε να λένε ξέροντας ήδη το όνομα που θα της έδινε. Ο Βαγγέλης έλεγε για την πρώτη του νοσηλεία στο ψυχιατρείο του Δίον, στον Όλυμπο. Ο Κώστας μάς διάβαζε Απολινέρ στα γαλλικά, ο Δημήτρης Μαγιακόφσκι στα ρώσικα, ο Μίχος Λόρκα στα ισπανικά, ο ντοκτόρ Λεοπάρντι στα ιταλικά. Ο Βαγγέλης μάς έλεγε σε πόσες μέρες δίνει τα φύλλα της η υδροπονική κάνναβη, αναλύοντας όλα τα εξαρτήματα και τις επιδόσεις τους για μια καλλιέργεια σε κλειστό χώρο, όπως η τουαλέτα του σπιτιού σου: λαμπτήρες, ρυθμιστές Ph, πλήρη σετ θρεπτικών διαλυμάτων, ανεμιστήρες ανακύκλωσης και ανεμιστήρες κυκλοφορίας, πολύπριζα, καλώδια, φις, ντουί, χρονοδιακόπτες, ελεγκτές, θερμοστάτες. Κάποιοι τραγουδούσαν «μου σπάσανε τον μπαγλαμά» και κάποιοι άλλοι α καπέλα «εγώ καλά σού τα ’λεγα». Θερμόμετρα, υγρόμετρα, υγραντήρες, αφυγραντήρες… έως το «σκάστε, ρε» κάπου από τον ακάλυπτο, κατά τις δυόμισι το πρωί, που έκλεινε συνήθως τα πάρτι στον δεύτερο.

Τελευταίο Σάββατο του Σεπτεμβρίου, το πάρτι με τον Ασώπαστο: ο Στράτος έπιασε την πρώτη θέση, ο Ρώσος τη δεύτερη. Την τρίτη ο Μίχος, προς μεγάλη του ανακούφιση, που παραχωρούσε την αδιαμφισβήτητη πρωτιά του έπειτα από χρόνια. Κι εκτός συναγωνισμού ο Βαγγέλης, που από εκείνο το πάρτι τού κολλήσαμε το παρατσούκλι «ο Ασώπαστος». Ο Χόρχε, ο γάτος ψευτοαγκύρας του ντοκτόρ, βγήκε επιτέλους από την κρυψώνα του, μόλις έφυγε κι ο τελευταίος παρτι-ζάνος…

Twitter