fbpx
«Η κυρία Καίτη και το κανίς»

«Η κυρία Καίτη και το κανίς»

Η κυρία Καίτη με επισκέφθηκε την επομένη της επιστροφής της από την Κομοτηνή, όπου είχε πάει να εγκαταστήσει το γιό της ο οποίος είχε περάσει στη Νομική Σχολή. Η κόρη της ήταν ήδη φοιτήτρια της Οδοντιατρικής, εδώ και δυο χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Η κυρία Καίτη είχε χηρέψει νέα, και μεγάλωσε μόνη της τα δυο παιδιά. Δεν είχε αποφασίσει να ξαναφτιάξει τη ζωή της και τώρα, με την απομάκρυνση και του γιου, ένοιωθε το σπίτι τους άδειο, τη ζωή της δίχως νόημα. Είχε πάει και σε άλλο ψυχίατρο πριν από μένα, ο οποίος της έγραψε αντικαταθλιπτικά χάπια. Η κυρία Καίτη τα αγόρασε αλλά δεν τα έβγαλε από το κουτάκι. Διάβασε το χαρτί των οδηγιών και τα ξέχασε στο κομοδίνο της: δεν θα έπαιρνε χάπια, ενώ είχε μπροστά της τόσα πολλά τρεξίματα σε μια άγνωστη πόλη.

Η πόλη της Κομοτηνής ξύπνησε μέσα μου τις μνήμες από τη στρατιωτική μου θητεία, στο 513 Τάγμα Ανεπιθυμήτων, το μόνο τάγμα που είχε ακόμη μουλάρια, τους ξέφρενους καλπασμούς μου πάνω στη ράχη τους, μοναδικό μέσο μεταφοράς μας στα φυλάκια, στη συνοριακή γραμμή του Νομού Ροδόπης με τη Βουλγαρία, τις αγέλες των σκύλων που τριγύριζαν κι έβρισκαν θαλπωρή από τα απομονωμένα φανταράκια, μια μεγάλη χελώνα που είχε εγκατασταθεί στην αυλή του ιατρείου μου στο στρατόπεδο, ένα αυτοσχέδιο ενυδρείο, που μου έκανε δώρο ο Παύλος ο ασυρματιστής μας από το Πέραμα, με τρία-τέσσερα χρωματιστά ψαράκια. Από το ενυδρείο ο νους μου πήγε σε ένα δελφίνι που με φίλησε στο στόμα αργότερα, στο Βαραντέρο της Κούβας, και τα πούρα που καπνίζαμε τότε έφεραν στη μνήμη μου τα πούρα που καπνίζαμε με το μοναδικό συνάδελφο που έκανα παρέα όλα αυτά τα χρόνια, ο οποίος όταν φτάναμε στο τσακίρ κέφι στο σπίτι του (μαγείρευε ο ίδιος και είχε ανεξάντλητη κάβα από ακριβά κρασιά και σπάνια ποτά), έβγαζε από τη γυάλα το Λάκη, το δίχρονο βόα συσφιγκτήρα και μου τον περνούσε στο λαιμό σαν περιδέραιο.

Οι ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες των ζώων ήταν γνωστές στους γυναικολόγους που εδώ και δεκαετίες συνεχίζουν να προτείνουν κάποιο τετράποδο στα ζευγάρια που δεν μπορούν να πιάσουν παιδιά, όταν δεν αντιμετωπίζουν οργανικό πρόβλημα. Η δελφινοθεραπεία επίσης, έχει διαπιστωθεί πως καταπολεμά το στρες και βοηθάει πάρα πολύ τα παιδάκια με αυτισμό, αλλά δεν έγινε ποτέ δεκτή από την επιστημονική κοινότητα. Τα ζωάκια πέρασαν επίσημα στη Ψυχιατρική το 2001, όταν μετά από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία είδε να κατακλύζεται από επείγοντα ερωτήματα συναδέλφων από κάθε γωνιά της χώρας, οι οποίοι δεν ήξεραν τι να κάνουν με τον τεράστιο όγκο συμπτωμάτων άγχους, αϋπνίας και διάσπαση της προσοχής ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών τους, εξέδωσε την περίφημη οδηγία προς τα μέλη της, να συστήνουν σ’ αυτά τα περιστατικά, την υιοθέτηση κάποιου τετράποδου.

Πρότεινα λοιπόν, κι εγώ με τη σειρά μου στην κ. Καίτη να υιοθετήσει ένα σκυλάκι κι επειδή από τη συνεδρία είχα σχηματίσει την άποψη πως αυτό που θα της έλειπε περισσότερο ήταν οι καθημερινές λογομαχίες με το γιο της, στραφήκαμε μαζί στην επιλογή ενός φασαριόζικου και απαιτητικού κανίς. Ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν στην επόμενη επίσκεψη η κ. Καίτη ήρθε με το γκριφόν-κανίς στο Ιατρείο να το γνωρίσω, μόνο που αναγκάστηκα να βγάλω στη βεράντα το Χόρχε τον οκτάχρονο γάτο μου αγκύρας να κάνει παρέα με τα τρία χελωνάκια μου, τον Χιούι, τον Λιούι (που στην πορεία αποδείχτηκε Λουΐζα), και τον Ντιούι. Το κανίς το βαφτίσαμε εκείνη τη μέρα Καρμέλα, από το καραμέλα.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.