fbpx
«Ένας καλοσυνάτος ψυχίατρος»

«Ένας καλοσυνάτος ψυχίατρος»

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην πόλη των Αθηνών ένας καλοσυνάτος και υπέρβαρος ψυχίατρος, πάντα χαμογελαστός και με χοντρά μυωπικά γυαλιά πάνω στην κοντή του μύτη. Επειδή η καλοσύνη είναι πάντα ανώνυμη και μόνο η κακία έχει όνομα, επίθετο, πατρώνυμο και γένος, θα μου επιτρέψετε να μην τον κατονομάσω. Ζούσε, λοιπόν, όπως είπαμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Ιλίσια, κάνοντας καθημερινά τη διαδρομή από το διαμέρισμά του στον τρίτο όροφο μέχρι την Πανεπιστημιακή Κλινική του Αιγινητείου, όπου εκπλήρωνε τα καθήκοντα του αναπληρωτή καθηγητή της Ψυχιατρικής, δημοφιλής ανάμεσα στους ειδικευόμενους κι αγαπητός όσο κανένας άλλος, με το χιούμορ του και τις ατάκες του που καθιστούσαν παιγνίδι ακόμα και τα πιο σκληρά περιστατικά χάρη στις πλατιές του γνώσεις πάνω στο αντικείμενο της επιστήμης του αλλά και, γενικότερα, πάνω στα ανθρώπινα. Για έναν καιρό μάλιστα είχε διαδοθεί η φήμη πως αυτός ήταν ο σκιτσογράφος Αρκάς της Ελευθεροτυπίας. Κάποια σαΐνια απ’ τους φαρμακευτικούς επισκέπτες διέδωσαν τη φήμη: ο γιατρός μας είναι αλήθεια πως στα διαλείμματα του επιστημονικού του έργου μουτζούρωνε κάποια χαρτιά, σκιτσάριζε πρόσωπα ασθενών και καμιάς ομορφούλας από τις ειδικευόμενες, αλλά μόλις έμπαινε κάποιος στο γραφείο του, τα έκρυβε βιαστικά κάτω από τα ιστορικά και τις καρτέλες των ασθενών. Δεν τα έδειχνε ποτέ σε κανέναν. Από κει και από το γεγονός πως έτρεφε καταγωγή από την Αρκαδία, για αρκετά χρόνια ήταν αντιμέτωπος με τη φήμη του Αρκά, πράγμα το οποίο ο ίδιος ούτε επιβεβαίωνε, αλλά ούτε και διέψευδε.

Ο γιατρός μας είχε γίνει γνωστός και για μια άλλη καλοσύνη του: έδινε πιστοποιητικά απαλλαγής από το στράτευμα –τα γνωστά μας τρελόχαρτα– σε όποιον δεν ήθελε να υπηρετήσει τη θητεία του. Τα έδινε από ιδεολογία, δε χρηματίστηκε ποτέ, κι από κει ξεκίνησε η μεγάλη συμπάθεια ως τα όρια της αφοσίωσης που του επιφύλασσαν οι αθίγγανοι όχι μόνο του Λεκανοπεδίου, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας, αναδεικνύοντάς τον ως τον Ψυχίατρο-Βασιλιά των Τσιγγάνων, όχι μόνο στα «τρελόχαρτα» αλλά και στις παθήσεις τους, με τις ιδιοτροπίες τους, και τις παρεκκλίσεις από τα καθιερωμένα στην Ψυχιατρική –εμφάνιση συμπτωμάτων και συνδρόμων– σε σχέση με την οργάνωση της σκέψης, τα ήθη και τα έθιμα της φυλής, καθιστώντας το γιατρό μας από τους σκαπανείς στη Διαπολιτισμική Ψυχιατρική.

Όλα αυτά δε θα είχαν καμιά απολύτως σημασία, αν δε συνοδεύονταν κι από έναν ευγενή θάνατο. Ναι, ο γιατρός μας πέθανε εκεί στα Ιλίσια, στη γνωστή σας καθημερινή διαδρομή απ’ το διαμέρισμά του στο Αιγινήτειο, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ένα μεσημέρι με καύσωνα. Προτού εκπνεύσει, είχε την ευγένεια να παρκάρει το ντεσεβό του στην άκρη του δρόμου, χωρίς να προκαλέσει καμιά ζημιά. Αν ο θάνατος δείχνει το ποιόν του ανθρώπου, ο γιατρός μας με το θάνατό του έκανε και την τελευταία του καλοσύνη στην ανθρωπότητα.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.