Η Φανή άρχισε να βγαίνει νύχτα το πρώτο εξάμηνο μετά το γάμο της. Ήταν εύκολο για κείνη: ο άντρας της, ένας πανύψηλος κι αδύνατος Κοζανίτης, δούλευε τυπογράφος στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο και οι νυχτερινές βόλτες της Φανής δεν έγιναν αντιληπτές από την αρχή.

Η Φανή, βαθμηδόν, απέκτησε τις συνήθειες του συζύγου της, όπως αρμόζει σε κάθε καλή σύζυγο που έχει το καθήκον να προσαρμοσθεί στα θέλω και τα πρέπει του συμβίου της (αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δεν υπάρχει το αντίστοιχο αρσενικό της λέξης «συμβία»; Απλώς γιατί κατά τας γραφάς είναι πάντα η γυναίκα που ακολουθεί τον άντρα…)

Πρωί επέστρεφε από τη δουλειά ο Αποστόλης και έπεφτε για ύπνο, για ύπνο έπεφτε και η Φανή. Στις αρχές κατάφερε να επιστρέφει κι εκείνη το πρωί, λίγο προτού μπει κι ο σύζυγος στο σπίτι. Μετά, ο Αποστόλης επέστρεφε και δεν την έβρισκε, αλλά όταν ξυπνούσε έβρισκε ένα πιάτο ζεστό φαΐ να τον περιμένει και τη Φανή χαμογελαστή και πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Όταν, πια, η Φανή έκανε τρεις ολόκληρες μέρες να φανεί στο σπίτι τους, ο Αποστόλης αναγκάστηκε να την πάει για πρώτη φορά σε ειδικό ψυχικής υγείας, όπως τον συμβούλεψε και το στενό του οικογενειακό περιβάλλον. Η Φανή είχε επιστρέψει με κάτι μελανιές στα χέρια και στο λαιμό, δεν απαντούσε σε καμιά ερώτηση του Αποστόλη, το βλέμμα της τον ξεπερνούσε κι έπεφτε πίσω και πάνω του, στο υπερπέραν. Είχε σταματήσει φυσικά να μαγειρεύει και δεν ασχολιόταν πλέον με την καθημερινή λάτρα του σπιτιού. Μετά την επίσκεψη στο γιατρό μετέτρεψε το δωμάτιό της πρώτα, και κατόπιν ολόκληρο το σπίτι, σε νύχτα: τα πατζούρια ήταν κατάκλειστα, μαύρες βαριές κουρτίνες έπεφταν μέχρι το πάτωμα, είχε σπάσει τους γλόμπους από όλα τα φωτιστικά κι επιπλέον φορούσε ένα ζευγάρι χοντρά μαύρα γυαλιά που δεν τα έβγαζε ούτε στον ύπνο της. Τα φάρμακα τα έπαιρνε κανονικά, αλλά φαίνεται πως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και καμία επίδραση πάνω της.

Νύχτα έγινε και η πρώτη της νοσηλεία σε ιδιωτική κλινική: ο εφημερεύων διεκπεραίωσε απλώς τα τυπικά, η Φανή δεν έβγαλε άχνα σε καμία από τις ερωτήσεις του, ο σύζυγος είπε πως ό,τι είχε να πει θα τα έλεγε μόνο στο γιατρό που θα την αναλάμβανε επίσημα, αύριο. Τις τρεις εβδομάδες της νοσηλείας της η Φανή, παρ’ όλη την παρακολούθηση και τη συνεχή φαρμακευτική αγωγή, συνέχισε να κάνει τη νύχτα μέρα, αναστροφή του ύπνου λέγεται αυτό, και τη μέρα νύχτα. Είχε κρεμάσει μια κουβέρτα στο παράθυρο και κοιμόταν στα σκοτάδια όλη μέρα. Ρωτήθηκε ο κλινικάρχης, αλλά την άφησε με την κουβέρτα στο παράθυρο, αφού πλήρωνε μονόκλινο και δεν ενοχλούσε κανέναν. Τη νύχτα έβαζε στο δωμάτιό της πρεζάκια, νεαρούς που νοσηλεύονταν για αποτοξίνωση, τους χαρτζιλίκωνε με τίποτα ψιλά, κάνα σάντουιτς από την καντίνα, καμιά πίτσα από ντελίβερι.

Ύστερα από κάποια χρόνια η Φανή, κι αφού συνέχισε να ζει μόνο νύχτα, έδωσε στον Αποστόλη ένα τέκνο. Το αγόρι της γεννήθηκε στις δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα κάποιον θερμό Ιούλιο και το βάπτισε, προς τιμήν όλων των αντρών που πλάγιασαν μαζί της, Απόλλων. Εν αγνοία της πως με την ονοματοθεσία καταργούσε και την προσωπική της νύχτα.

Twitter