«Silver alert: εξαφάνιση ηλικιωμένου 59 ετών…» Το τηλεοπτικό σποτάκι που διακόπτει τη ροή του προγράμματος αισθάνομαι μεμιάς πως με αφορά άμεσα. Όχι, δεν πρόκειται για συγγενικό μου πρόσωπο ή για συγχωριανό μου και δεν είναι κάποιος από τους ηλικιωμένους πελάτες που έχω τη φροντίδα τους. Με αφορά γιατί είμαι κι εγώ 59 χρόνων κι έχω την απόλυτη πεποίθηση πως η τηλεόραση αυτή τη στιγμή μιλάει για μένα! «Την ημέρα της εξαφάνισής του ο Σ.Π. φορούσε βερμούδα κρεμ χρώματος και μαύρο μακό μπλουζάκι με την επιγραφή Café Louvre, Prague».

Πίστευα κι εγώ, όπως όλοι μας, πως μεγαλώνοντας θα γινόμουν σοφός. Οι συμβουλές μου θα ήταν χρήσιμες στους νεότερους. Παιδιά, ανίψια, γαμπροί και νύφες όχι μόνο θα άκουγαν με προσοχή τις εμπειρίες μου, αλλά θα αποζητούσαν τον σοφό μου λόγο και θα επέμεναν να τους διηγηθώ κι άλλες λεπτομέρειες και σκηνές από τον ταραχώδη βίο μου. Ο λόγος μου θα έρεε αβίαστα, οι εικόνες που θα ζωντάνευε μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους θα τους έμεναν σφηνωμένες για πολύ καιρό στη μνήμη, θα έβρισκαν τη λύση στα διάφορα προσωπικά τους προβλήματα μέσα από τις υποδείξεις μου και τη σωστή αν όχι άμεμπτη στάση μου απέναντί τους.

Αντιθέτως, πενηντάρισα κι άρχισα να αισθάνομαι κάθε μέρα και περισσότερο μαλάκας. Αυτά που έβλεπα γύρω μου σαν οξύς παρατηρητής ανθρώπινων και κοινωνικών συμπεριφορών ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια της κριτικής μου αντίληψης και της ερμηνευτικής μου ικανότητας. Βρέθηκα απροετοίμαστος να αντιμετωπίσω αυτή τη θηριώδη βλακεία των συνανθρώπων μου, την κακία, τη μοχθηρία, την ατσαλοσύνη, τα υπερτροφικά εγώ με τον ακατανίκητο εγωισμό, την έπαρση και την παντελή έλλειψη αυτογνωσίας, που ήταν και παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος για την ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Μαλάκας, πενήντα πέντε φορές μαλάκας, κι όλο ήλπιζα ωστόσο πως, δεν μπορεί, «μια μέρα θα γίνω σοφός με άσπρα μαλλιά».

Τη χρονιά που γινόμουν πενήντα πέντε χρόνων, είπα να βγάλω κι εγώ φθηνά εισιτήρια μέσω νετ, για Αλόννησο. Έτσι βρέθηκα να συμπληρώνω τις φόρμες του Blue Star, που ζητούσαν υποχρεωτικά την ημερομηνία γέννησης, και για πρώτη φορά μαρκάρισα την ανάλογη κατηγορία των 55 και άνω. Μια ελπιδοφόρα κατά τα άλλα κατηγορία, γιατί παραμένει ανοικτή, χωρίς κάποια συγκεκριμένη ηλικία να την περιορίζει, όπως γίνεται για τους νέους των δεκαοκτώ χρόνων που παραμένουν νέοι μέχρι τα τριάντα πέντε τους ή τους μεσήλικες που επίσης περιορίζονται αυστηρά από τα τριάντα πέντε μέχρι τα πενήντα πέντε. Σ’ εμάς, τους 55 plus, η κατηγορία μας, όντας ανοικτή σε ηλικιακά όρια, επιτρέπει τη φαντασμαγορία των γηρατειών ως μια από τις πολλά υποσχόμενες ανοικτές ρεβάνς για συναισθηματικές παρτίδες, να φλερτάρει με τη μακροβιότητα του Μαθουσάλα και, γιατί όχι, με την αιώνια ζωή. Όπως και να ’χει, ομολογώ πως ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά όταν τύπωσα τα εισιτήρια με τη χαρακτηριστική ένδειξη «ένας ηλικιωμένος κι ένας νέος επιβάτης». Η κοπέλα μου εκείνου του καλοκαιριού ήταν μόλις τριάντα τεσσάρων χρόνων. Υποψιάζομαι πως θα παρέμεινε ξανθιά, αλλά θα έχει αλλάξει κι αυτή κατηγορία και θα ταξιδεύει ως μεσήλικη πλέον στο Αιγαίο. Όσο για μένα, ελπίζω πως θα γίνω έξυπνος πλέον μόνον όταν πεθάνω. Όταν πεθάνω θα γίνω ο πιο έξυπνος Έλληνας. Προς το παρόν έχω να δω κι ένα καινούργιο περιστατικό: «Πρόκειται για την πεθερά μου, γιατρέ μου», έλεγε η φωνή στο τηλέφωνο, «μια γιαγιά πενήντα εννέα ετών».

Twitter