fbpx
«Γκάμπριελ, ο βαφτισμός μου»

«Γκάμπριελ, ο βαφτισμός μου»

Η Νταϊάνα και ο Μάικ ήθελαν να βαφτίσουν τον πρωτότοκο γιό τους αλλά δεν μπορούσαν να το κάνουν γιατί δεν είχαν νονό. Είχαν πάει μια φορά στην αρμένικη εκκλησία, μόνοι τους με το μωρό αγκαλιά και ο παπάς τους έδιωξε. Έτσι ζήτησαν, αν ήθελα, να το βαφτίσω εγώ. Η Νταϊάνα ήταν από την Αριζόνα και στις φλέβες της έτρεχε ινδιάνικο αίμα, κατά το ένα τέταρτο, της φυλής των Τσερόκι. Ήταν ψηλή, αδύνατη, με πλούσια ξανθά μαλλιά και έντονα ζυγωματικά: μια σπάνια ομορφιά που όταν τη γνώρισα πίστευα πως στις φλέβες της έτρεχε μόνον ηρωίνη.

Είχε σπουδάσει Καλών Τεχνών στην Καλιφόρνια και είχε έρθει στην Ελλάδα, ένα καλοκαίρι για διακοπές στο κότερο του φίλου μιας φίλης της που ήταν γκρούπις στους Γρέιτφουλ Ντεντ. Η ζωή της, από κει και πέρα, ήταν μόνιμες διακοπές. Ο πατέρας της έστελνε κάποια χρήματα, εκείνη σκάλιζε το μέταλλο κι έκανε γλυπτά: καράβια, πανιά. Ένα φεγγάρι είχε δουλέψει και στο εργαστήριο-εργοστάσιο διάσημου ογδοντάρη Έλληνα γλύπτη, που προσελάμβανε μόνον όμορφες κοπέλες, κι η Νταϊάνα ήταν η ένατη από τις εννιά.

Ο Μάικ ήταν αρμενικής καταγωγής και την εποχή που τα έφτιαξε με την Νταϊάνα είχε στην κατοχή του τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά διαβατήρια: Καναδά, Ελβετίας, Περαχώρας και Ελλάδος. Αργότερα κατηγορήθηκε πως κατείχε τέσσερα κιλά ηρωίνης, ο τέταρτος από μια συμμορία τεσσάρων Αφρικανών, ο μόνος λευκός, αλλά αυτό έγινε πολύ αργότερα, όταν ήταν ήδη πατέρας τριών παιδιών κι ήταν εύκολο για μας να τον αθωώσουμε. Στην τέταρτη εγκυμοσύνη της η Νταϊάνα, πήγε να κάνει έκτρωση, κι εκεί ως τυχαίο εύρημα της βρήκαν κακοήθη όγκο στη μήτρα. Το είπε στον δισεκατομμυριούχο αδελφό της (ο πατέρας της είχε πεθάνει εν τω μεταξύ), κι εκείνος της έκανε τα έξοδα να γυρίσει σπίτι, μαζί με όλα της τα παιδιά, να λαδώσει και τα κατάλληλα γρανάζια του παραδικαστικού στη Γρίζλαντ, και να τους ανταμώσει αργότερα κι ο Αρμένης από τον Κορυδαλλό. Αλλά, όπως είπα, αυτά έγιναν πολύ αργότερα από την ημέρα που κράτησα στην αγκαλιά μου τον πρωτότοκο γιό τους, τον Γκάμπριελ.

Την Κυριακή που ήταν τα βαφτίσια λοιπόν, είχα ξεχάσει παντελώς την υπόσχεση που τους είχα δώσει και συνεπώς και την υποχρέωση του νονού που είχα αναλάβει απέναντί τους. Το βράδυ του Σαββάτου, σε ένα δείπνο φαρμακευτικής εταιρείας στο Χίλτον, είδα το κορίτσι που επιθυμούσα τότε να κάνει την απλή επιλογή: να ανεβαίνει στο τσερόκι του αντιζήλου μου αντί να γυρίσει με ταξί μαζί μου. Ήπια. Ήπια τζάμπα στο τραπέζι το κρασί της εταιρείας και μετά ήπια τα ουίσκια μου με τον παρά μου στο Galaxy. Γύρισα στη Νέα Σμύρνη με τα πόδια, χαράματα. Χίλτον-Νέα Σμύρνη. Με ξύπνησε το τηλέφωνο κατά τις δώδεκα. Το άκουγα να χτυπάει μέσα στον ύπνο μου, μέσα σε όνειρο. Όταν το σήκωσα τελικά, ήταν τα παιδιά που με περίμεναν στην Αρμένικη Εκκλησία του Νέου Κόσμου για τα βαφτίσια. Ντύθηκα όπως να ‘ναι. Το κεφάλι μου βούιζε. Τα χέρια και τα πόδια μου έτρεμαν. Τους πρόλαβα, χάρη στην υπομονετικότητα του ιερέως. Καθ’ όλο το μυστήριο πίστευα πως θα μου γλιστρούσε το παιδί από τα χέρια… και το όνομα αυτού «Γκάμπριελ».

Μπήκαμε σ’ ένα αυτοκίνητο, οδηγούσε ο Μάικ, από Νέο Κόσμο στο πατρικό του στη Νέα Ερυθραία, ζεστή Κυριακή τέλη Μαΐου. Στο σπίτι η γιαγιά, που είχε έρθει επίτηδες από το Λονδίνο, είχε μαγειρέψει κεμπάπ γιαορτλού. Το μόνο που θυμάμαι. Α, ναι, και αϊράνι, καλό για το χανγκόβερ, ιδίως παγωμένο. Τον Γκάμπριελ τον ξαναείδα πολλές φορές μέχρι να επιστρέψουν Αμερική. Του χάρισα όλη τη σειρά με τους ήρωες του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Αν τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο, να ξέρει πως ο νονός του τον αγαπάει πάντα.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.