fbpx
«Ο Νικολάκης και οι γάτες»

«Ο Νικολάκης και οι γάτες»

«Οι γάτες επικοινωνούν με το ασυνείδητο του ιδιοκτήτη τους». Για να φτάσει στη διατύπωση του πρώτου του αξιώματος για τις γάτες, ο Νικολάκης, έπρεπε να κάνει τρεις νοσηλείες σε ψυχιατρικές κλινικές, αλλά και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος από τη διατύπωσή του, λες και οι γάτες έχουν ιδιοκτήτη…

Τις πρώτες του σκέψεις τις είχε επεξεργαστεί στο σπίτι του συγγραφέα που πέθαινε από έιτζ, καθώς περνούσε ώρες μαζί του, με το συγγραφέα να είναι εξουθενωμένος κι αδύνατος στο κρεβάτι του και τη γάτα του συγγραφέα να ανεβαίνει στο μαξιλάρι του και να του γλύφει στοργικά με τη γλώσσα της τα αραιά του μαλλιά: «οι γάτες καταλαβαίνουν την ψυχική και σωματική μας κατάσταση», του είχε πει ο συγγραφέας, κι ο Νικολάκης, δεκαοκτώ χρονών αγοράκι τότε, το κατέγραψε όπως θα κατέγραφε κι όλα όσα θα του έλεγε ο συγγραφέας για την «αντεργκράουντ» ελληνική λογοτεχνική σκηνή. Όχι πως δεν είχε μεγαλώσει μαζί με γάτες εκεί στα Σπάτα, όπου βρήκαν δολοφονημένο τον πατέρα του ένα πρωί στο χωράφι, όταν εκείνος ήταν μόλις δύο χρονών, αλλά εκείνες οι γάτες ήταν αλανιάρες, «κοινόχρηστες», τρώγαν από σπίτι σε σπίτι και δεν πλησιάζονταν εύκολα. Ήταν κι ο κόσμος που δεν τις έβαζε στο σπίτι του: τα φιλόζωα αισθήματα εξαντλούταν στο να πετάξουν κάνα ψαροκόκαλο στην αυλή με τις πρασινάδες και τα χορτάρια.

Φοιτητής στην Πάτρα, αργότερα μετά το θάνατο του συγγραφέα, ο Νικολάκης είχε μια «δική» του γάτα για λίγο καιρό: έναν κάτασπρο κεραμιδόγατο που απ’ τη στιγμή που προσγειώθηκε στο μπαλκόνι του, το επέλεξε και για προσωρινή του κατοικία. Τον φώναζε «Μήτσο», κι ο Μήτσος κάθε φορά που ο Νικολάκης ήταν χάλια με κάνα γκόμενο, έρχονταν και σκαρφάλωνε στην αγκαλιά του. Τον περίμενε να ξυπνήσει από την ντάγκλα της πρέζας χορεύοντας με τις πατούσες του στην πλάτη. Πλησίαζε το ποτήρι με το τσίπουρο, και το τασάκι με τα αποτσίγαρα, όταν ο Νικολάκης κάπνιζε και έπινε μόνος του.

Ο τελευταίος γάτος, ένας σταχτής που τον φώναζαν «Κεραυνό» έκανε ακροβατικά πάνω στα κάγκελα στον έβδομο όροφο όπου ο Νικολάκης συγκατοικούσε με μια φίλη του λεσβία γιατρό. Κάποιο βράδυ, για να την παρηγορήσει, ο Νικολάκης της υποσχέθηκε πως θα αυτοκτονούσε μαζί της πέφτοντας από τον έβδομο όροφο, εκεί στο Λυκαβηττό, κι ο Κεραυνός τους άκουσε: κι όλο πλησίαζε επικίνδυνα το κενό περπατώντας πάνω στα κάγκελα του ρετιρέ.

Είχα την τύχη να είμαι ο τελευταίος γιατρός που νοσήλευσε τον Νικολάκη, κι ο πρώτος που άκουσε τη διατύπωση του γατίσιου του αξιώματος. Από τότε ο Νικολάκης δε χρειάστηκε να νοσηλευθεί ξανά, ούτε να πάρει δικιά του γάτα. Τάιζε τις γάτες όταν τον πλησίαζαν στις ταβέρνες, μπήκε και στο πρόγραμμα του 18 Άνω για να κόψει την πρέζα, συμμετείχε, με τις γνώσεις του, σε διάφορα περιοδικά του αντεργκράουντ και δεν έκανε ποτέ το χατίρι της μάνας του να παντρευτεί κάποια συγχωριανή του. Ποιος ξέρει πόσος καιρός θα του χρειασθεί για να διατυπώσει το δεύτερο αξίωμα για τις γάτες.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.