Είχα ήδη τελειώσει το προηγούμενο κείμενο όταν κατέβηκα στο ισόγειο για να ανοίξω το γραμματοκιβώτιό μου, όπου βρήκα το πλέον σοβαρό περιοδικό «The New Yorker» της 1ης Αυγούστου 2016.

Ανέβηκα στο διαμέρισμά μου και, αφού διάβασα τους τίτλους που περιέχονταν, το ξεφύλλισα και ξαναγύρισα στη σελίδα με τον τίτλο: «The Guantanamo failure, η αποτυχία του Γκουαντάναμο, Ποιος πραγματικά φταίει», της Κόνι Μπρουκ, βραβευμένης δημοσιογράφου σε οικονομικά και πολιτικά θέματα.

«Τι σύμπτωση!», αναφώνησα βουβά μέσα μου, ενώ προετοιμαζόμουν για την παρουσίαση κάποιων ποιημάτων από το Γκουαντάναμο που μου είχε εμπιστευθεί ο Φώντας Λάδης να μεταφράσω.

Μέτρησα τις σελίδες που αναφέρονταν στο θέμα: έντεκα. Σε μια από αυτές υπήρχε ένα ολόσωμο σκίτσο φυλακισμένου/εξορισμένου με τη γνωστή πορτοκαλί φόρμα και κουκούλα ενώ τα χέρια του ήταν δεμένα με χειροπέδες στο πίσω μέρος του κορμιού του. Άρχισα αμέσως την ανάγνωση:

«Στη στρατιωτική φυλακή του Γκουαντάναμο –μια παντέρημη περιοχή στην ανατολική Κούβα– οι κρατούμενοι άρχισαν μια ψαλμωδία, που όλο και δυνάμωνε όσο απλωνόταν “Ομπάμα! Ομπάμα! Ομπάμα!”. Ήταν τη νύχτα των εκλογών του Νοέμβρη το 2008...
...Όταν ο Ομπάμα άρχισε την πρώτη του προεδρική εκλογική εκστρατεία, το 2007, η ιδέα να κλείσουν οι εγκαταστάσεις στο Γκουαντάναμο συγκέντρωνε πολιτική δύναμη...
...Παρ’ όλη την υποστήριξη που έλαβε από άλλους πολιτικούς οι οποίοι ήταν υποψήφιοι για την Προεδρία...
...ο Ομπάμα μιλούσε γι’ αυτό το θέμα με ιδιαίτερο πάθος...
...Για τον Ομπάμα το κλείσιμο του Γκουαντάναμο ήταν ένα ουσιαστικό τέλος της εποχής των Μπους και Τσένι. Στις 22 Ιανουαρίου 2008, δεύτερη μέρα στο γραφείο του, εξέδωσε μια προεδρική διαταγή να κλείσει η φυλακή εντός του έτους...
...Το Γκουαντάναμο, που είχε μέχρι εφτακόσιους εβδομήντα εννιά φυλακισμένους, τώρα έχει μόνο εβδομήντα έξι. Όμως παραμένει ανοιχτό, με ένα κόστος 445 εκατομμυρίων δολαρίων τον προηγούμενο χρόνο...».

Προσθέτοντας ότι κάποιοι μπορεί να έχουν καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά χωρίς δίκη.

Μου ήταν αδύνατον να σταματήσω το διάβασμα ώσπου έφτασα σε μια γεωγραφική διευκρίνηση:

«Το Γκουαντάναμο ως κέντρο φυλάκισης χτίστηκε σε μια έκταση σαράντα πέντε τετραγωνικών μιλίων μιας ναυτικής βάσης των ΗΠΑ, που έχουν μισθώσει από την Κούβα το 1903...
...Οι φυλακισμένοι ήρθαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου για να αποκλείσουν οποιαδήποτε απειλή...»

Διάβασα τις έντεκα σελίδες υπογραμμίζοντας –μανία μου– τα σημεία που ξεπερνούσαν το απλό ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μου βρισκόταν στον Ομπάμα και το Γκουαντάναμο. Τι είπαν, τι δήλωσαν, τι υπέφεραν, και τι ελπίζουν τώρα.

Πήρα ένα διαφορετικό χρώμα υπογράμμισης και τελικά το όνομα Ομπάμα αναφερόταν 48 φορές, ένας αριθμός ελλιπής, αφού μερικές φορές ο τίτλος ήταν the President, ο Πρόεδρος, και 66 φορές του Γκουαντάναμο.

Κάθε παράγραφος δυναμώνει και τα δυο ονόματα και η προσωπική μου προσέγγιση είναι να μεταδώσω όσες περισσότερες είναι δυνατόν για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον.

...«Ίσως ο Ομπάμα προλάβει πριν πάψει να είναι Πρόεδρος να κλείσει το Γκουαντάναμο, αλλά η αποτυχία της πραγματοποίησης σχεδόν οχτώ χρόνων που είναι Πρόεδρος έχει προκαλέσει κριτική από ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που τον έχουν υποστηρίξει: φιλελεύθεροι, κεντρώοι, αξιωματούχοι κατά τη δική του προεδρία...»

Το εκτεταμένο άρθρο της δημοσιογράφου Κόνι Μπρουκ τελειώνει:

«...Αλλά ίσως ο Ομπάμα τελικά να είναι απαλλαγμένος από την ανάγκη να αποφύγει πολιτικές συνέπειες. Όπως μου είπε κάποιος που διαπραγματεύεται συχνά με τον Λευκό Οίκο: “Μετά τις εκλογές βλέπω τον Ομπάμα να λέει –ΟΚ– εντάξει, πού θα τους βάλουμε; Θέλω εγχώριες και εξωτερικές επιλογές. Θέλω να το κλείσω αυτό το μέρος. Γιατί ακόμα και αν κερδίσει η Χίλαρι, θα ήθελε να το κάνει ο ίδιος”».

Η ίδια βρισκόμουν ακόμη στη Νέα Υόρκη την 31η Αυγούστου 2016, που θα μείνει ως ιστορική μέρα με την πρώτη «εμπορική πτήση» από τη Νέα Υόρκη στην Κούβα.

Twitter