Ο Αύγουστος του 1974 είχε έρθει μια εβδομάδα μετά τις 24 Ιουλίου, σύμφωνα με το ημερολόγιό μας, κι εμένα μου είχε έρθει μια πρόσκληση που μου είχε φέρει μια ιδιαίτερη αναμονή.

Περπατώντας εκείνη την καθορισμένη ημερομηνία και αλλάζοντας βήμα μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», πολλαπλασιάζονταν στη μνήμη μου διάφορες εικόνες και συναντήσεις από το κοντινό παρελθόν, που τις υπέθετε η ανακοίνωσή της, που προσκαλούσε όσους είχαν αγωνιστεί ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών και είχαν επιστρέψει στην πατρίδα για την ενίσχυση της δημοκρατίας.

Ανέφερε επίσης ότι θα τιμούσε και κάποιους άλλους, από διαφορετικές εθνικότητες, οι οποίοι είχαν αγωνιστεί, σε όποια χώρα και αν βρίσκονταν, και συμπαρασταθεί στους αντιστασιακούς που είχαν δραπετεύσει από την Ελλάδα, μετά την 21η Απριλίου 1967, ή ήταν μόνιμοι μετανάστες σε διάφορες χώρες.

Όλοι καλεσμένοι του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτή του ΠΑΚ, Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος, που, προφανώς, δεν είχε περιοριστεί μόνο στα μέλη του, όπως επιβεβαιώθηκα όταν έφτασα στο ξενοδοχείο.

Οι αίθουσες υποδοχής ήταν γεμάτες, η ατμόσφαιρα γιορταστική και αισιόδοξη. Αρκετοί γνωριζόμασταν αναμεταξύ μας, χαιρόμασταν που συναντιόμασταν στην πατρίδα, κάνοντας ένα βήμα μπροστά, εγκαταλείποντας τις χώρες τις οποίες μας είχαν φιλοξενήσει και συμπαρασταθεί, δηλώνοντας τη βαθιά μας επιθυμία να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για μια ελεύθερη και δημοκρατική ζωή.

Προσωπικά, οι περισσότεροι που γνώριζα ήταν από το Τορόντο και το Μόντρεαλ του Καναδά, μέσα από το εβδομαδιαίο «Ελληνικός Ταχυδρόμος», τη Νέα Υόρκη όπου κατοικούσα και από τις τοπικές μαζικές εκδηλώσεις, ακόμα και έξω από τα Ενωμένα Έθνη. Συνταξιδεύαμε με νοικιασμένα λεωφορεία στην Ουάσιγκτον, για να λάβουμε μέρος, με τη δική μας σημαία και τα δικά μας συνθήματα, στα μνημόνια κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, και επιπλέον από τη Σουηδία, όπου είχα καταφύγει το 1971, και είχαμε καλέσει στο Πανεπιστήμιο της Λουντ τον Θόδωρο Πάγκαλο, του οποίου η ομιλία είχε προκαλέσει πολιτικές συζητήσεις εκτός της αίθουσας.

Στα χρόνια της χούντας στη Νέα Υόρκη, εκτός από τους ντόπιους που βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά στα γραφεία της Ελληνοαμερικανικής Επιτροπής για Δημοκρατία και Ελευθερία στην Ελλάδα, και υποδεχτήκαμε τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους αγωνιστές, ακόμα και τον διευθυντή ορχήστρας Μπολσόι Οδυσσέα Δημητριάδη, υπήρχε μια λίστα από περίπου χίλιους Έλληνες στα πανεπιστήμια της Αμερικής από τους οποίους πολλοί ήταν καθηγητές, ενώ οι περισσότεροι ήταν φοιτητές που σπούδαζαν πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, δημόσιες σχέσεις ή εμπορική διοίκηση –general management– που ήταν σε μεγάλη ζήτηση καθώς αυξάνονταν σε αριθμό οι μεγάλες εταιρίες και τα κέρδη τους.

Ταξιδεύοντας, είχαμε συναντηθεί στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας, στη Ρώμη και άλλες ιταλικές πόλεις, αποκομίζοντας ιδέες, απόψεις και εμπειρίες που ελπίζαμε ότι θα επιδιώκαμε την εφαρμογή τους ή θα βοηθούσαν στη μελλοντικά απελευθερωμένη Ελλάδα.

Φεύγοντας από τη συνάντηση στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», η τσάντα μου βάραινε από την ανταλλαγή σημειωμάτων με τα σημεία επαφής των παλιών συντρόφων.

Ύστερα από κάποιο χρόνο, δεν θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία, διάβασα στις εφημερίδες ότι δόθηκε ένα πάρτι στο άλλοτε βασιλικό παλάτι, τιμώντας τη δημοκρατία.

Διάβασα τα ονόματα, είδα τις φωτογραφίες των κυριών, έμοιαζαν με την ακριβή τους εμφάνιση με Κυρίες της Αυλής, δεν αναγνώρισα κανένα όνομα, ακόμα και από τους πιο δυναμικούς αντιστασιακούς της χούντας ή και εξόριστους και φυλακισμένους, ίσως κάποια να μου ήταν άγνωστα, και τότε θυμήθηκα τον Μίκη Θεοδωράκη που είχε πει ότι αν το παλάτι δεν ανοίξει τις πόρτες του στο λαό για να το επισκέπτεται ελεύθερα, θα σημαίνει ότι η δημοκρατία δεν ολοκληρώθηκε.

Τώρα, η οδός Ηρώδου του Αττικού, όπου βρισκόταν το παλάτι και νυν το Προεδρικό Μέγαρο, όπου αναγγέλθηκε το επετειακό πάρτι, είναι κλειστή στην κυκλοφορία.

Twitter