fbpx
«Εναγκαλισμοί»

«Εναγκαλισμοί»

Στο οικογενειακό περιβάλλον όπου μεγάλωσα, δεκαετίες πριν –τώρα είναι εντελώς παλιομοδίτικο– στην Καλλιθέα, η μαμά μας με κάποιον τρόπο ήπιο και μη καταναγκαστικό μας έδινε κάποιες συμβουλές, στις οποίες υπακούαμε και τις εφαρμόζαμε, κατ’ επέκταση, μ’ έναν αυτόματο τρόπο.

Ένας από αυτούς ήταν όταν μπαίναμε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η ίδια με επισκέπτες, συνήθως συγγενείς, πρώτα να χαιρετούσαμε τις ηλικιωμένες θείες, μετά τους αντίστοιχους θείους και, τέλος πάντων, κατά κάποια ιεραρχία.

Το σπίτι μας ήταν φιλόξενο, η πλειονότητα των επισκεπτών προερχόταν από την οικογένεια της μαμάς μας, αλλά ο μπαμπάς μας δεν της έφερνε ποτέ αντίρρηση.

Οι περισσότερες θείες της μαμάς φορούσαν μαύρα και μιλούσαν σοβαρά, τα περισσότερα ξαδέλφια της ήταν ψηλοί άντρες και εύρωστοι, και στις γιορτές τραγουδούσαν δημοτικά και χόρευαν καλαματιανά.

Όταν έκανα τις πρώτες φιλενάδες, στο Κολέγιο Χάντερ, στη Νέα Υόρκη, ξαφνιάστηκα από τις ερωτήσεις που μου έκαναν, χωριστά αλλά τόσο ίδιες, για την Ελλάδα, την ιστορία της, και άλλα.

Περισσότερο με ξάφνιαζε μια παρατήρησή τους για τους Έλληνες, που ένιωθαν τόσο φιλικά χωρίς να πιάνονται. Φαίνονταν τόσο βέβαιοι για τον ανδρισμό τους.

Μα, τι ήταν αυτά που μου έλεγαν; Δεν είχα απαντήσεις.

Έψαχνα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και, πραγματικά, δε θυμόμουν το θείο Αντώνη, έναν από τους πιο όμορφους άντρες που είχα δει, να αγκαλιάζει καν τον αδελφό του, το θείο Αντρέα, που πήγαινε στη δουλειά περπατώντας από την Καλλιθέα μέχρι το Ταχυδρομείο, Μέγαρο Μιαούλη τώρα, όπου είχε βαθμό διευθυντή.

Έψαχνα μια λύση στην απορία τους. Κάλεσα μερικές φορές στο διαμέρισμά μου παρέα από φίλους/φίλες, όλοι τους Έλληνες, και τότε παρατήρησα ότι οι άντρες δεν αγκαλιάζονταν.

Αλλά τι σήμαινε αυτό;

Αντίθετα, οι Αφροαμερικανοί όταν συναντιούνται απλώνουν τα χέρια τους για μια χειραψία, αναφωνώντας ταυτόχρονα τον χαιρετισμό τους, «αδελφέ». Μια επαφή που έγινε πιο ζεστή μετά την εμφάνιση που έκαναν οι Μαύροι Πάνθηρες.

Οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν τέτοια παράδοση. Η χειραψία τους ήταν κοινωνική ή αδιάφορη ή ψυχρή. Υπήρχε μέσα τους ένας κρυφός φόβος για το χαρακτηρισμό που τους αποδινόταν.

Εξακολουθούσα να έχω αυτή την απορία και χρόνια αργότερα, όταν ταξίδευα στην Ευρώπη ή στη Σκανδιναβία· δε θυμάμαι σε καμιά χώρα τους να είδα άντρες να εναγκαλίζονται, ίσως στην Ιταλία και μάλλον νότια.

Δε θα με ενοχλούσε καθόλου, αν το συνήθιζαν.

Η μεγάλη αλλαγή συντελέστηκε στις Βρυξέλλες ή με την επικρατήσασα ονομασία Ενωμένη Ευρώπη, αντί Χρηματιστηριακή ή Τραπεζική ή Μονεταριστική, αλλιώς θα είχαν εξαφανιστεί (οι Βρυξέλλες), όπως λέγεται.

Εκεί είδα και εξακολουθώ να βλέπω κάτω από φώτα και προβολείς τους άντρες να εναγκαλίζονται, να χτυπάνε ο ένας την πλάτη του άλλου, να εφάπτονται ο ένας με τις παρειές του άλλου, δεν τους χώριζαν πια σύνορα, μπηγμένα παλούκια, που τα κεφάλαια υπερπηδούν στο δρόμο μετ’ εμποδίων, να χαμογελάνε πλατιά μεταξύ τους και ανάμεσά τους να δείχνουν μια φιλική διάθεση, μια συναδελφοσύνη.

Υπάρχει μόνο μια εξαίρεση, αγνοώ αν εκπορεύεται από το χαρακτήρα του Γερμανού υπουργού ή τη φυσική του κατάσταση.

Το περίεργο, όμως, είναι ότι όπως άλλοτε, για να το περιορίσω κάπως, αυτοί που φαίνονται πιο μόνιμοι από άλλους, ή που βρίσκονται σ’ εκείνα τα μέγαρα περισσότερα χρόνια, αγκάλιαζαν με την ίδια οικειότητα, ας πούμε, τον Γιώργο Παπανδρέου, ή τον Αλογοσκούφη ή τον Παπακωνσταντίνου, τον Παπαδήμα, που αγκαλιάζουν και ανταλλάσσουν ασπασμούς με τον ίδιο τρόπο αυτούς που όχι μόνο τους αντικατέστησαν, αλλά που υπάρχουν ανάμεσά τους πολιτικές διαφορές και οικονομικά παλούκια.

Εμφανίζονται όλοι λες και ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο.

Φιλάκια.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.