Είναι γνωστό, κυρίως όταν αναφέρεται στη λογοτεχνία, ότι η γλώσσα είναι η γραπτή και αυτή που μιλιέται. Η πρώτη έχει σχέση με την παιδεία, η δεύτερη με την καθημερινότητα. Και αντίστοιχα, αυτή από την οποία αντλείς τις γνώσεις σου, δηλαδή η ανάγνωση, και η γλώσσα του αυτιού, αυτή που χρησιμοποιείς επικοινωνιακά, στο πρώτο επίπεδο.

Στεκόμουν δίπλα στο ένα φανάρι από τα τέσσερα της διασταύρωσης της 2ης Λεωφόρου και της 23ης Οδού στο Μανχάταν.

Και οι δυο δρόμοι διασχίζονται από λεωφορεία και, γενικά, η κυκλοφορία είναι μεγαλύτερη από άλλες διασταυρώσεις των λεωφόρων με τους δρόμους.

Τα φανάρια τους έχουν μεγαλύτερη διάρκεια στην αλλαγή τους.

Αν βγω από το σπίτι, θα την περάσω δυο ή τέσσερις ή έξι φορές. Μου είναι πολύ γνωστή.

Από τις αμέτρητες φορές που την έχω διασχίσει, θυμάμαι μόνο μια εικόνα και λίγες λέξεις.

Στο πλάι μου στέκεται μια γυναίκα και κρατάει από το χέρι ένα μικρό κοριτσάκι. Με το άλλο της χέρι κρατάει το μικρό σχολικό σακίδιο της μικρούλας.

Είναι μια συνηθισμένη εικόνα και καθόλου αξιοπερίεργη.

Ώσπου να αλλάξει το κόκκινο σε πράσινο άκουσα τον πιο κάτω σύντομο διάλογο, που έγινε αιτία να τις κοιτάξω.

Προφανώς, η γυναίκα ήταν η μητέρα της μικρούλας, και τη ρώτησε: «Τι σας είπε η δασκάλα γι’ αύριο;»

«Να φτιάξουμε κάτι από το εθνικό μας φαγητό».

«Α, ωραία», είπε η μαμά, «θα φτιάξουμε ένα ωραίο κορεάτικο φαγητό».

«Όχι», ακούστηκε η παιδική φωνή. «I am an American».

Γύρισα και τις κοίταξα. Το κοριτσάκι κουνούσε το χεράκι του με τόση δύναμη, που τραβούσε και το χέρι της μαμάς.

Το φανάρι έγινε πράσινο.

Είχαν περάσει 62 χρόνια από τον πόλεμο όπου είχαν εμπλακεί οι ΗΠΑ με την Κορέα, τον Ιούνιο του 1950, και κράτησε μέχρι τον Ιούλιο του 1953.

Στις δυνάμεις του αμερικανικού στρατού είχαν ενταχθεί και οι ελληνικές που είχε αποστείλει η δική μας πατρίδα το Νοέμβριο του 1950 και που παρέμειναν μέχρι το 1955 για να συμβάλουν στη σταθερότητα του καθεστώτος και την ανοικοδόμηση της Νότιας Κορέας.

Σ’ εκείνο το σμήνος της Αεροπορίας μας με τα ελληνικά χρώματα, και την ταυτότητα Royal Hellenic Air Force (ποτέ δε ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός αν ήθελε να πολεμήσει, το παλάτι και οι κυβερνήσεις του είχαν υπογράψει διάφορες συνθήκες), κάποια παιδιά της είχαν σκοτωθεί σ’ εκείνη τη μακρινή ασιατική χώρα που δε γνωρίζαμε την ύπαρξή της, και ανάμεσά τους ένα εικοσάχρονο παιδί από την Καλλιθέα, ο Μάκης, δε θυμάμαι πια το επίθετό του, που υπηρετούσε στην Αεροπορία.

Η ελληνική συμμετοχή μέτρησε πάνω από 180 νεκρούς και περισσότερους από 600 τραυματίες.

Τα ανθρώπινα θύματα και οι υλικές ζημιές, οι ταπεινώσεις στις οποίες υπέβαλαν οι ξένοι στρατιώτες τους Κορεάτες, και οι βιασμοί των γυναικών, μου έγιναν γνωστά σε μια συνάντηση στην Επιτροπή Ειρήνης της Νέας Υόρκης, όπου είχα παρευρεθεί.

Πόλεμος ήταν.

Τι είχε μεσολαβήσει αυτά τα 62 χρόνια κι ένα πεντάχρονο κοριτσάκι αντιστεκόταν στην κουλτούρα, έστω σίτισης, της μαμάς του και πρόβαλλε την αμερικανική του ταυτότητα;

Αν η κάθε γενιά χωρίζεται από την προηγούμενη 30 ή 33 χρόνια, τότε πιθανόν ακόμα και η μαμά του να είχε γεννηθεί στην Αμερική.

Οπότε η δεύτερη και η τρίτη γενιά αφομοιώνεται με το λαό στη χώρα του οποίου ζει, παιδεύεται και εκπαιδεύεται, εργάζεται και μοιράζεται με όλους τους πολίτες τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις.

Το θέμα είναι τι προσφέρει κάθε καινούργια μειονότητα που εισχωρεί σε μια άλλη κοινωνία και ενσωματώνεται σε αυτή.

Τι προσφέρει σ’ έναν άλλο πολιτισμό και τι αφαιρεί απ’ αυτόν.

Χρειάζεται αντοχή στο χρόνο.

Twitter