Οι γνωριμίες που έχω κάνει, όπως όλοι μας, είναι ανθρώπων καθημερινής ζωής, συγγενών, γειτόνων, συναδέλφων, φίλων και συντρόφων διαφόρων συλλόγων και φορέων, όπου υπήρξα μέλος, δημοσιογράφων, και κάποιων από τους κύκλους Γραμμάτων και Τεχνών, και κάποιων που ποτέ δεν έμαθα το όνομά τους.

Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση στη Νέα Υόρκη από τις πρώτες μου εξόδους –φιλικές, επαγγελματικές ή φορέων, όπως ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γυναικείων κινημάτων, οργανώσεων υπέρ της ειρήνης, ή έστω σε πολιτικές συναντήσεις– ήταν η κίνηση των συνομιλητών να βγάζουν πάραυτα, μετά την αρχική, βασική αναφορά στα ονόματα, και να δίνουν την κάρτα τους στον συνομιλητή τους. Έτσι, διαβάζοντας αυτόματα σε λίγα δευτερόλεπτα με ποιον μιλούσες, το επάγγελμά του και –ίσως λόγω του επιθέτου– την καταγωγή του, δεν έπεφτες σε γκάφα όταν συζητώντας έλεγες, για παράδειγμα, ότι οι δικηγόροι είναι... κάτι αρνητικό. Οπότε πάγωνες όταν ο άλλος σού απαντούσε: «Κι εγώ δικηγόρος είμαι».

Με τα προβλήματα που έχουν κατακλύσει την πατρίδα μας, κατά κύριο λόγο, αλλά και όλο τον κόσμο, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο για να παρακολουθήσω στα τηλεοπτικά προγράμματα, όχι μόνο τις ειδήσεις, αλλά και τις συζητήσεις γύρω από τα τρέχοντα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά θέματα, όμως παρά την προσοχή μου, πολλές φορές δεν αναγνωρίζω τον συνομιλητή γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, αφού στη διάρκεια των συζητήσεων δεν επαναλαμβάνονται τα ονόματα.

Ίσως, δικαιολογώ τον εαυτό μου, να μην άνοιξα εγκαίρως το πρόγραμμα και μου διέφυγαν οι συστάσεις. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τα πρόσωπα, αλλά ακόμα και με τοποθεσίες. Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρέσεις.

Ως τακτική αναγνώστρια, διαβάζω ηλεκτρονικά περιοδικά και, σε κάποιο από αυτά, εκτός από τη γενικότερη ύλη, στις καθορισμένες τακτικές στήλες υπάρχει ένα σκίτσο ή φωτογραφία του υπογράφοντος δημοσιογράφου και μερικές αράδες από το βιογραφικό του. Σε κάποια τέτοια περίπτωση, διάβασα για κάποιον δημοσιογράφο κάτι που δεν ήξερα. Ναι, έχω πάρα πολλά κενά. Ο συγκεκριμένος είχε ασχοληθεί, άλλοτε, με τα αθλητικά.

Μια σύντομη θητεία μου στα αθλητικά έγινε στη Νέα Υόρκη, τη δεκαετία του ’60, όταν βρισκόταν εκεί ο Αλκέτας Παναγούλιας και εξέδιδε μια αθλητική εφημερίδα. Άρχισα να γράφω μια στήλη-χρονογράφημα. Ο Αλκέτας μού έλεγε ότι τον επισκέπτονταν στο γραφείο του διάφοροι αναγνώστες και τον ρωτούσαν ποια ήμουν... ήθελαν να με γνωρίσουν.

Αυτόν στον οποίο αναφέρομαι δεν τον γνωρίζω, αλλά σε κάποια στήλη του διάβασα μερικές από τις ασχολίες του και ανάμεσά τους ότι το ενδιαφέρον του, και μάλιστα εκδοτικό, ήταν τα αθλητικά. Το δικό μου ενδιαφέρον για τ’ αθλητικά ήταν και είναι πάρα πολύ περιορισμένο, για το ποδόσφαιρο είναι μηδέν, εκτός από ένα του μεγάλο κεφάλαιο, τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, τερματοφύλακα του Πανιωνίου, που είχε πάρει το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τάμπερε της Φινλανδίας το 1952.

Με τον Νίκο Πεντζαρόπουλο μεγαλώσαμε, εγώ μικρότερή του, σ’ ένα στενό, την οδό Εκάβης στην Καλλιθέα, εμείς στον αριθμό 2 και εκείνος στο 6. Τον θυμάμαι σε πάρα πολλές πτυχές της ζωής του. Εξάλλου, κάθε μέρα πήγαινα σπίτι του – ήταν έξι αγόρια: τον πρωτότοκο, τον Γιώργο, τον γάζωσαν τα πυροβόλα κάποιου αγγλικού αεροπλάνου που πετούσε πάνω από τον λόφο του Φιλοπάππου, τον μικρότερο, τον Βαγγελάκη, τον σκότωσαν οι σφαίρες των εχθρών του λαού στις 4 Δεκεμβρίου 1944 στην Πλατεία Συντάγματος· οι γονείς –ο πατέρας του, ο Παναγιώτης, πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη, και η μητέρα του, η Ειρήνη Δράκου, από το Κουκάκι– με μια μεγάλη αυλή, μια μουριά και άλλα δέντρα, καθώς και παρτέρια και γλάστρες με λουλούδια, κι ένα μεγάλο σκυλί με μια μακριά αλυσίδα περασμένη στον λαιμό του.

Ίσως η αγάπη μου για όλους τους να οφειλόταν στο ότι ήμασταν τρεις αδελφές και το λεξιλόγιό μας ή οι συμπεριφορές μας να ήταν διαφορετικές. Ακόμα και τα ρούχα σκόρπια, πεταμένα πάνω στις καρέκλες, να ήταν διαφορετικές εικόνες. Στις παιδικές μου αναμνήσεις υπάρχει μια αλυσίδα από σκηνές της οικογένειας Πεντζαρόπουλου. Χρόνια πριν, άρχισα να γράφω μια περιορισμένη βιογραφία του Νίκου, αλλά και αυτό το χειρόγραφο βρίσκεται σε κάποιο συρτάρι ή μικρή κασέλα με τα αδημοσίευτα.

Και αυτή την επαναφορά των αναμνήσεων, δεκαετιών πριν, τη χρωστάω στον μη αναφερόμενο δημοσιογράφο και στο ηλεκτρονικό περιοδικό. Πώς μπορώ να τους ευχαριστήσω; Δεν έχω άλλον τρόπο παρά να τους κάνω συμμέτοχους των παιδικών και νεανικών μου χρόνων.

Twitter