fbpx
«Ζωή» της Ιωάννας Καρατζαφέρη

«Ζωή»

Θεωρούσα αυτή τη μικρή λέξη εντελώς ιδιωτική. Υπήρχε όσο υπήρχα. Και αυτό ίσχυε για κάθε έμβιο ον με συνείδηση. Τη διαφέντευα, νόμιζα. Ξεχνούσα τον πόλεμο και το έγκλημα.

Στην πραγματικότητα, αγνοούσα την εφαρμοσμένη φιλοσοφία, έστω και την τεμαχισμένη στα σημεία που αφορούσαν κι εμένα. Σε αυτή την άγνοια οφείλω τα λάθη μου, τις αστοχίες μου, τις παραλείψεις μου.

Ένιωθα πως χρειαζόμουν μια ιδεολογία που θα επικεντρωνόταν στον άνθρωπο, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες του, πραγματικά και πρακτικά, προβάλλοντας κατανοητά παραδείγματα, ξεπερνώντας αφηρημένες έννοιες, αποφεύγοντας μεταφυσικές τοποθετήσεις και υπεράνθρωπες υπερβάσεις.

Αναζητούσα ένα στέρεο έδαφος για την ισορροπία της σπονδυλικής μου στήλης, για τη στάση μου στη ζωή. Ποια ήταν η πρωταρχική της έννοια; Η ύπαρξή της, η συντήρησή της, η διατήρησή της, η επιμήκυνσή της. Προς χάρη της οι επιστημονικές έρευνες στα εργαστήρια, όπου συγκεντρώνονταν φωτισμένα μυαλά και δαπανούνταν μεγάλα χρηματικά ποσά για την ύπαρξή τους και την ανάπτυξη των ευρημάτων τους.

Ώσπου, έφτασα σε μια παγκόσμια κοσμοθεωρία η οποία συγκέντρωνε την κοινωνία, την οικονομία, όχι μόνο τη φυσική, αλλά εκείνη που επηρεάζει και επηρεάζεται από τις εργατικές διασχέσεις, την παραγωγή και το κέρδος, δημιουργώντας την πολιτική οικονομία, μια επιστήμη που αποσκοπούσε, επιπλέον, και στη βελτίωση της ζωής.

Ο εθελούσιος θάνατος είναι όπλο; Οι αγώνες χρειάζονται ζωντανούς ή νεκρούς;

Η ζωή! Πώς την εκτίμησα, πώς την εξέθεσα, πώς την προστάτευσα;

Αυτά τα ερωτήματα και άλλα συναφή με είχαν καταλάβει όσον καιρό τα ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούνταν με την πορεία της ζωής ενός νεαρού, που είχε κηρύξει απεργία πείνας και η ζωή του κινδύνευε, μέρα με τη μέρα, να καταλήξει.

Στη μνήμη μου επανήλθαν σκηνές από την απεργία πείνας, όπου είχα λάβει μέρος μαζί με δεκαπέντε ή δεκάξι φοιτητές στη Νέα Υόρκη, τον Αύγουστο του 1965, μια διαμαρτυρία ενάντια στους τουρκικούς βομβαρδισμούς στην Κύπρο. Είχαμε μπει σιωπηλοί, μια Παρασκευή, αφού οι εργαζόμενοι είχαν ήδη αποχωρήσει, χωριστά, ο ένας μετά τον άλλο, στη μεγάλη είσοδο του κτιρίου των Ηνωμένων Εθνών, είχαμε καθίσει σ' έναν πάγκο, ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας, και όταν ήρθαν οι άνδρες της ασφάλειας να μας υποδείξουν την έξοδο, εκλαμβάνοντάς μας ως επισκέπτες/τουρίστες, εμείς αρνηθήκαμε να υπακούσουμε. Ο εκπρόσωπός μας εξέφρασε την απόφασή μας να κηρύξουμε απεργία πείνας μέχρι την Κυριακή το απόγευμα, δίνοντάς τους το ψήφισμά μας.

Εκείνοι έμειναν κατάπληκτοι, δεν υπήρχε κανένα παρόμοιο προηγούμενο και δεν ήξεραν πώς να μας συμπεριφερθούν. Ένας-δυο από αυτούς έφυγαν και ξαναγύρισαν με αξιωματούχους ή αστυνομικούς ή άλλους, ντυμένους με πολιτικά, και άρχισε μεταξύ τους ένας διάλογος. Αντάλλαξαν κάποιους κανόνες, στους οποίους συμφώνησαν, μας τους ανήγγειλαν και μας άφησαν στις θέσεις μας με μερικούς μόνο άνδρες ασφαλείας. Ύστερα από μερικές ώρες ήρθαν κάποιοι άλλοι, που μάθαμε ότι ήταν Τούρκοι, αποσταλμένοι από τις δικές τους υπηρεσίες, για να μας παρακολουθούν μήπως σπάσουμε την απεργία πείνας, έστω με μια σοκολάτα. Οπότε το εγχείρημα θα αποτύγχανε.

Η απεργία πείνας είχε κρατήσει δυο εικοσιτετράωρα. Έπειτα από εκείνη την απεργία, η ειδική υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών τροποποίησε το καταστατικό της, απαγορεύοντας έκτοτε οποιαδήποτε διαμαρτυρία, όσο ειρηνική και αν ήταν, να λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό του κτιρίου.

Η δεύτερη απεργία πείνας, στην οποία δεν έλαβα μέρος, παρά μόνο κρατώντας συντροφιά, μαζί με άλλους, στον Κώστα Κ., που είχε αποφασίσει να κάνει απεργία πείνας στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, έξω από το Ελληνικό Προξενείο, στην 79η Οδό, ανάμεσα στη Μάντισον και τη Λεωφόρο Παρκ στο Μανχάταν. Ο Κώστας ήταν ένας λεπτός νέος, που κέρδιζε χειρωνακτικά τη ζωή του, αλλά μ' έναν μεγάλο έρωτα για το θέατρο και το βιβλίο, μέσα από τα οποία φρόντιζε τη διάνοιά του και την ανάπτυξή της, και όντας εύγλωττος μπορούσε να εκφράσει με πειστικό τρόπο τις ιδέες που είχε υιοθετήσει. Όταν πέρασε η εβδομάδα απεργίας πείνας, τα αποτελέσματά της ήταν φανερά στο κορμί του, αλλά ο νους του παρέμενε διαυγής. Το βράδυ της λήξης της, πήγαμε να τον παραλάβουμε μαζί μ' έναν φίλο γιατρό, ο οποίος θα τον φρόντιζε μια-δυο μέρες, τροφικά ή αλλιώς.

Αυτά και περισσότερα μου έρχονταν στη μνήμη καθώς παρακολουθούσα την πορεία του νεαρού Ρωμανού προς τον θάνατο, περιφρονώντας τη ζωή του, όπως του την πρόσφεραν και όχι όπως ο ίδιος θα ήθελε να τη ζήσει, μέσα από την παιδεία και ταυτόχρονα τη διαμαρτυρία για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής, γενικότερα.

Χωρίς να απαξιώνω ή να περιφρονώ τους νόμους, στην περίπτωση αυτή, της εγκληματολογίας, μιας οργανωμένης κοινωνίας, μου παρουσιαζόταν διαρκώς το ερώτημα αν αυτός που υποβάλλει τον εαυτό του σε απεργία πείνας προκαλεί τον θάνατο για τον ίδιο, ενώ οι άλλοι θα συνεχίσουν να ζουν και να εφαρμόζουν τις ίδιες αδικίες που αυτός με τον δικό του αγώνα ήθελε να κοινοποιήσει ή να διαμαρτυρηθεί δημόσια ή ακόμα και να καταργήσει.

Ο εθελούσιος θάνατος είναι όπλο; Οι αγώνες χρειάζονται ζωντανούς ή νεκρούς;

Φωτογραφία: Γιώργος Φερμελετζής ©

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.