Το Φιλμ Φόρουμ (Film Forum), σε μια πολύ εμπορική, με μεγάλη κίνηση και πολλά φορτηγά, γειτονιά του Δυτικού Βίλατζ (West Greenwich Village), διαθέτει τρεις μετρίου μεγέθους, άνετες αίθουσες και είναι ένας από τους λίγους κινηματογράφους που προβάλλει και ξένες ταινίες, μη αμερικανικές. Η πιο ενδιαφέρουσα πρακτική είναι τα φεστιβάλ που οργανώνει και αφιερώνει σε είδη και θέματα, σκηνοθέτες και ηθοποιούς, συγγραφείς και σεναριογράφους, μουσικούς και τραγουδιστές, παλαιότερους ή σύγχρονους.

Τον περασμένο Ιούλιο και Αύγουστο −το πρόγραμμα επεκτείνεται μέχρι και τον Νοέμβριο− ήταν αφιερωμένο στις Μοιραίες Γυναίκες, τις βαμπ, όπως τις έλεγαν στα μαθητικά μου χρόνια.

Οι ταινίες προβάλλονται διαφορετικές ημέρες και ώρες –αρχίζουν από τις 11:30 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα− και μερικές φορές με βάζουν σε δίλημμα, ποια να δω πρώτα και ποια μετά.

Τις εβδομάδες Ιουλίου και Αυγούστου, ένα από τα αφιερώματα ανήκε σε ταινίες βασισμένες σε μυθιστορήματα του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα, του Τζέιμς Κέιν (James M. Cain) – ένας από τους δημιουργούς, ίσως ο πιο δυνατός, του Μαύρου Μυθιστορήματος και, κατά συνέπεια, όταν κάποια μυθιστορήματά του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο, επονομάστηκαν Μαύρες Ταινίες – Film Noir, νομίζω πως νονοί ήταν οι Γάλλοι. Γεννημένος το 1892, έζησε την οικονομική κρίση, το Μεγάλο Κραχ του 1929, ήταν ήδη τριάντα επτά χρόνων και πρέπει, μάλλον, αυτή η δεκαετία να διαμόρφωσε τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές του αντιλήψεις.

Γεννημένος το 1892, έζησε την οικονομική κρίση, το Μεγάλο Κραχ του 1929, ήταν ήδη τριάντα επτά χρόνων και πρέπει, μάλλον, αυτή η δεκαετία να διαμόρφωσε τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές του αντιλήψεις.

Μανιακή, κατά καιρούς, με τις βιογραφίες, είχα διαβάσει και τη δική του και το λεγόμενο «The Cain Plan», μια δική του πρόταση για τη δημιουργία του Συνδέσμου Αμερικανών Συγγραφέων (American Authors' Authority), που θα προστάτευε τα δικαιώματα των συγγραφέων, θα τους αντιπροσώπευε στις σχετικές διαπραγματεύσεις τους και πιθανές δικαστικές υποθέσεις, που ο Τύπος το παρουσίασε σαν κομμουνιστικό.

Η μέρα που με βόλευε και ανέτρεπε το δίλημμα ήταν κάποια προβολή της ταινίας The Postman Always Rings Twice (Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές), γραμμένο το 1934 και γυρισμένο ως ταινία το 1946 – την είχα δει περισσότερες από δυο-τρεις φορές, σε διαφορετικές παραγωγές.

Ένας από τους ηθοποιούς, πρωταγωνιστής στο εν λόγω φιλμ, ο John Garfield (Τζον Γκάρφιλντ) με είχε συγκινήσει, χρόνια τώρα, με τη ζωή του: ορφανός από τα εφτά του, είχε μεγαλώσει μέσα στη φτώχεια, γεννημένος το 1913, έφηβος την εποχή του Μεγάλου Κραχ, επαναστατικός και υπερασπιστής της εργατικής τάξης, είχε τυχαία αποκαλύψει το δυναμικό, υποκριτικό του ταλέντο σε μια μαθητική παράσταση, από έναν ρόλο που του είχε αναθέσει μια δασκάλα του. Ωστόσο, υπήρξε και αυτός ένα ακόμα θύμα την εποχή του Red Scare (Κόκκινου Τρόμου), που εξελίχθηκε στο HUAC (Επιτροπή Αντιαμερικανικής Δράσης), δέχτηκε πολλές πιέσεις και κλήσεις μάρτυρος, δεν κατέθεσε ονόματα, αρνήθηκε οποιεσδήποτε διασυνδέσεις με το ΚΚΗΠΑ, ενώ αυτή η περιπέτεια έβαλε τέλος στην κινηματογραφική του καριέρα.

Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 21 Μαΐου 1952, την επομένη της κατάθεσης του Clifford Odets (Κλίφορντ Όντετς), συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, που είχε υπάρξει για μερικούς μήνες μέλος του ΚΚΗΠΑ, ότι ο Γκάρφιλντ δεν υπήρξε ποτέ μέλος του Κόμματος. Αυτός ο θάνατος αμφισβητήθηκε, έγινε θέμα συζητήσεων σε ιατρικούς κύκλους και άλλους, ενώ επικράτησε το κοινό αίσθημα ότι η καρδιά του δεν άντεξε τις πιέσεις που είχε υποστεί.

Η πλατινένια μοιραία γυναίκα, η Λάνα Tάρνερ, επιστρατεύει όλη της τη γοητεία, προβάλλει και απλώνει τα δίχτυα του έρωτα παρασύροντας τον εραστή της, Τζον Γκάρφιλντ, στη δολοφονία του Έλληνα συζύγου της, που δεν αγαπάει, τον θεωρεί, όμως, εμπόδιο στη σχέση τους και τα δικά της σχέδια, κι επιπλέον βρίσκεται σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τον περαστικό και περιπλανώμενο άνδρα, που εκείνος τον κράτησε στο μαγαζί του προσφέροντάς του δουλειά και παραχωρώντας του στέγη, τα οποία δεν τίμησε.

Χρόνια αργότερα, παρά τις μεγάλες κινηματογραφικές της επιτυχίες, η Λάνα Τάρνερ σύρθηκε στα δικαστήρια εξαιτίας του θανατηφόρου μαχαιρώματος του εραστή της, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά αν η πραγματική δράστης ήταν αυτή ή η κόρη της, αναλαμβάνοντας την ευθύνη η ίδια για να τη σώσει.

Μερικά χρόνια πριν, μετέφρασα το μυθιστόρημα Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές για τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και ξαναθυμήθηκα λεπτομέρειες, που με ώθησαν στην εκ νέου ανάγνωσή του.

Twitter