Εκείνη την αυγουστιάτικη πανσέληνο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στη Σύρο, όπου έμεινα μερικά χρόνια υπεύθυνη για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα για γυναίκες, προέδρευε η ευρωβουλευτής Άννα Καραμάνου, ήμουν καλεσμένη της για δείπνο.

Στην πραγματικότητα, καλεσμένοι ήταν οι φίλοι της, μια οικογένεια με δυο παιδιά, από τη Σουηδία. Η κυρία ήταν βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπως και ο σύζυγός της, πολιτικός στο ίδιο κόμμα. Τα παιδά γύρω στην ηλικία των δέκα χρόνων.

Το εστιατόριο, ψηλά στον Αϊ-Γιώργη, λες και κρεμόταν πάνω από την κυκλαδική θάλασσα, αντίκριζε καταπρόσωπο την πανσέληνο.

Οι αχτίδες της έπεφταν στην αρυτίδιαστη επιφάνεια με μια ελκυστική δύναμη που δε σου επέτρεπε να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω τους.

Είχαν χαθεί και οι αέρηδες, που η αδελφή μου είχε συγκεντρώσει για χάρη μου τις ονομασίες τους, που εξακολουθούσα να αγνοώ από πού έρχονταν και πού κατευθύνονταν.

Μέσα σε μια τέτοια μαγευτική βραδιά, οι συζητήσεις, παρά το ύψος όπου βρισκόμασταν, δεν μπορούσαν να κρατηθούν στο ύψος τους.

Ανάμεσα στις κοινές μας κουβέντες η Σουηδή βουλευτής ζήτησε συγγνώμη γιατί ήθελε να αναφερθεί σ’ ένα θέμα που την απασχολούσε από τη στιγμή που είχε έρθει στο νησί.

Στους δρόμους που περπατούσε, γύρω από το λιμάνι, στην αγορά, στα μαγαζιά, στα υπαίθρια καφενεία, στην πλατεία, όπου και αν συναντούσε ανθρώπους, δεν είχε δει κανένα συνοφρυωμένο πρόσωπο. Όλοι φαίνονταν χαρούμενοι, ευχάριστοι και φιλικοί.

Η αδελφή μου είχε μια ερμηνεία για τους νησιώτες. Μπορούν, τάχα, να αλλάζουν διάθεση αναλόγως των αέρηδων. Τις έννοιες τους τις σκορπίζουν ο σιρόκος και άλλοι.

«Ποιοι άλλοι;» την είχα ρωτήσει.

Ύστερα από λίγες ημέρες ήρθε η αδελφή μου με μια γαλαζόασπρη κάρτα, ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί. Πίσω από την κάρτα είχε γράψει: Μαΐστρος, Λεβάντες, Γαρμπής, Πουέντες, Γραιγός, Σιρόκος, Τραμουντάνα, Όστρια.

«Τι είναι αυτά;» τη ρώτησα πάλι.

«Οι αέρηδες του Ελύτη από το Δοξαστικό του Άξιον Εστί», απάντησε. «Σου τους χαρίζω».

Η πανσέληνος στη Σύρο, όχι μόνο η αυγουστιάτικη, κουβαλάει και άλλες αναμνήσεις.

Αν σκέφτηκα εκείνη με τη σουηδική οικογένεια είναι από μια στατιστική που διάβασα, την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου που πέρασε, με τίτλο: «Οι σκυθρωποί Έλληνες παραμένουν το πιο απαισιόδοξο έθνος του κόσμου», παραθέτοντας την έρευνα, κατά τοις εκατό.

Έλληνες: 38, Τσέχοι: 33, Σλοβένοι: 32, Ούγγροι: 29… και ακολουθούν οι Ισπανοί με τους Κύπριους, και τους Πολωνούς στο 25.

Τη Σουηδία δεν τη βρήκα πουθενά.

Αντίθετα, βρήκα την Κόστα Ρίκα ως τον πιο ευτυχισμένο τόπο στη Γη, αφού από το 1949 έχει κηρυχθεί ως μια άοπλη δημοκρατία που διαρκεί μέχρι σήμερα. Ο τότε ηγέτης της χώρας, Χοσέ Φιγκουέρες, έδωσε δικαίωμα ψήφου σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των μειονοτήτων, και κατάργησε τον στρατό.

Στις μέρες μας η Κόστα Ρίκα, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ομπάμα, αποκάλεσε successstory, καταναλώνει κατά 90% της ενέργειάς της από ανανεώσιμες πηγές. Αν επιτύχει να ανεβάσει ποσοστό στο 100% μέχρι το 2021, θα είναι η πρώτη στον κόσμο.     

Οι χώρες και οι λαοί τους, εκτός από άλλες υπαρκτές διαφορές, χωρίζονται και σε ευτυχισμένες και σε σκυθρωπές.

Μια παρόμοια στατιστική στις ΗΠΑ καταγράφει πως οι Λευκοί, που αποτελούσαν μια ευημερούσα τάξη, είναι τώρα κατηφείς, ενώ αντίθετα οι μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι, νιώθουν πιο ευτυχισμένοι με την είσοδό τους στην Αμερική, προσβλέποντας σε δουλειά, αμοιβές, βελτίωση ζωής, ιατρική περίθαλψη και παιδεία για τα παιδιά τους. 

Μια εβδομάδα αργότερα, στις 6 Αυγούστου, 68 χρόνια μετά τη Χιροσίμα, η Ιαπωνία, παρά τις διαμαρτυρίες του λαού της και ενός κόμματος που αντιπροσωπεύεται στη Βουλή και τελευταία παρουσιάζει άνοδο, για τη μη τροποποίηση του Συντάγματός της, που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα του Άξονα, στον οποίο ανήκε, απαγόρευε την πολεμική βιομηχανία για να μην εμπλακεί σε κανέναν πόλεμο, παρουσίασε το μεγαλύτερο καταδρομικό, κατάλληλο για μεταφορά ακόμα και αεροσκαφών.

Η εύφημος δικαιολογία της Ιαπωνίας είναι πως χρειάζεται αυτοάμυνα εξαιτίας της Κίνας.

Η απειλή του πολέμου, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο, είναι ενάντια στους λαούς, που οι κυβερνώντες δεν επιθυμούν να είναι συμφιλιωμένοι και να συνυπάρχουν εν ειρήνη.

Η μεγάλη επιτυχία του Ψυχρού Πολέμου είναι ότι πέρασε τον 20ό αιώνα στον οποίο εφευρέθηκε και πέρασε και πάλι κυρίαρχος, με διάφορες μορφές, στον 21ο.

Ζήτω ο αιώνας μας με εξελιγμένα και χημικά όπλα. 

Twitter