Υπάρχει μια ρήση: Αν σκέφτεσαι τον άνθρωπο, σκέφτεσαι την ανθρωπότητα. Και συμπληρώνεται: Αν αγαπάς τον άνθρωπο, αγαπάς την ανθρωπότητα.

Λέγεται ότι η εποχή μας είναι ατομιστική, ίσως να ήταν και στο παρελθόν, εξαιτίας της τεχνολογίας, της οικονομίας, των κοινωνικών ανισοτήτων και άλλων φαινομένων, ορατών και αοράτων.

Οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση σαν κοινωνική ιδέα θα πρέπει να έχει αποτύχει, εκτός αν συμφωνήσουμε και παραδεχτούμε πως ήταν/είναι μόνο νομισματική για την ενίσχυση του κεφαλαίου και του εμπορίου.

Στις πολιτισμένες χώρες και κοινωνίες, όπου νομίζουμε ότι γνωρίζουμε αυτές και τις λειτουργίες τους, υπάρχουν πνευματικά ιδρύματα τα οποία ενισχύονται από τα κρατικά ταμεία, πολιτιστικοί σύλλογοι που πάσχουν οικονομικά επειδή ο πολιτισμός δεν είναι κερδοφόρος, φιλανθρωπικές οργανώσεις που επαφίενται στα αλληλέγγυα αισθήματα κάποιων πολιτών, και άλλα μαζικά κινήματα με καθορισμένο περιεχόμενο, όπως αυτά που αναφέρονται στα προβλήματα της γυναίκας –περίπου το μισό του πληθυσμού–, των ανηλίκων, τους όρους εργασίας και αποδοχών, και πλατύτερα της ειρήνης και των εξοπλισμών, και πολλά άλλα που εξαιτίας περιορισμένων, σε διάφορα επίπεδα, αντικειμενικών συνθηκών, καταλήγουν σε τοπιστικές επιτροπές και συντηρούνται από την καλή θέληση των μελών τους.

Αυτά τα λίγα αναφέρθηκαν δειγματοληπτικά.

Η ύπαρξή τους είναι γνωστή και κατανοητή.

Όταν κάποιος αποφασίζει οικειοθελώς να ενταχθεί σε οποιοδήποτε απ’ όλα αυτά τα σχήματα σημαίνει ότι αποδέχεται το καταστατικό του, αν υπάρχει, ή τους όρους της συμμετοχής του ή την προφορική εισήγηση, για την καλύτερη λειτουργία της ομάδας.

Όσο η είσοδός του είναι εκούσια άλλο τόσο είναι και η έξοδός του.

Ωστόσο υπάρχουν κανόνες που δεν επιτρέπεται να παραβιάζονται.

Αν κάποιος είναι επιλεγμένος, από οποιαδήποτε πνευματική ή ελιτίστικη επιτροπή, μερικές από αυτές τις επιτροπές αμφισβητούνται για την ανεξαρτησία τους και την αμεροληψία τους, ως προς τη διαδικασία για την είσοδο καινούργιου μέλους ή μελών, τον τρόπο με τον οποίο προβαίνουν στο χρησμό του/τους, προς χάρη και αναγνώριση του γενικού του έργου και της επιστημονικής ή πολιτισμικής του/τους συνεισφοράς για την ανέλιξη του λαού της χώρας του/τους, τότε οι ευθύνες του/τους για την ακεραιότητά του/τους, την κοινωνική του/τους άμεμπτη συμπεριφορά δεν μπορούν να παραβλεφθούν.

Στην εποχή μας είναι πλέον μια καθημερινή πρακτική να ερωτούνται, συνήθως, τα ίδια πρόσωπα για όλα τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας και συχνά να ξεπερνιούνται τα όρια και να ζητούνται απαντήσεις και για φυσικά φαινόμενα όπως πλημμύρες, σεισμοί και καταποντισμοί, πέρα από τους στίχους και τις μελωδίες που τους έδωσαν το πλεονέκτημα να γίνουν μέλη πνευματικών συμβουλίων, συνδέσμων ή άλλων οργανώσεων.

Βέβαια, ο πειρασμός της δημοσιότητας είναι ελκυστικός και μεγάλος, κι η σιωπή έχει απομείνει σαν ένα πολύτιμο πετράδι στην κατοχή του καθενός μας που δε θεωρείται αναγνωρίσιμος.

Αυτό που διαφεύγει απ’ όλους μας είναι ότι τα λόγια όταν ειπωθούν δε γυρίζουν πίσω, όπως το ποτάμι.

Το χειρότερο είναι πως πολλές φορές όταν αποπειρόμαστε να τα αναιρέσουμε ή να τα επεξηγήσουμε, κάνουμε ακόμα ένα λάθος ή περισσότερα.

Πιάνω τον εαυτό μου να αρνιέται να δεχτεί τη συγγνώμη κάποιου που μέσα σ’ ένα μεταφορικό μέσο με έχει σπρώξει ή με έχει πατήσει ή με έχει χτυπήσει με το σακίδιο που κουβαλάει στον ώμο ή στην πλάτη του, και να του λέω είναι καλύτερα να είσαι πιο προσεκτικός παρά να είσαι αναγκασμένος να ζητάς συγγνώμη ύστερα από αυτό που έχει συμβεί…

Το ίδιο συμβαίνει στο πεζοδρόμιο της διασταύρωσης περιμένοντας την αλλαγή στα χρώματα των φαναριών ή κάποιων οδηγούν που τα περιφρονούν.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν αναγνωρίζω τη συγγνώμη –στην πραγματικότητα σπάνια εκφράζεται– αλλά η επιθυμία μου είναι να έχομε όλοι μια καλύτερη κοινωνική συμπεριφορά.

Η προτεινόμενη πρακτική political correct δεν επιβάλλει έναν κανόνα πως ναι μεν μπορείς να διαφωνείς με κάποιον με τον οποίο ανήκετε στην ίδια φυλή, λατρεύετε τον ίδιο θεό, ψηφίζετε το ίδιο κόμμα, ζείτε στην ίδια κοινωνία, αλλά ότι δεν μπορείς να διαφωνείς με τον διαφορετικό άλλο.

Αυτό θα ήταν μια υποκρισία.

Όμως τα μέτρα τα κρατάει ο καθένας μας στο ύψος και το μήκος που ο ίδιος αποφασίζει και αυτό μας βγάζει από κάποια σύνορα που καθορίζουν τις κοινωνικές συμπεριφορές για μια πιο αρμονική συμβίωση των ανθρώπων.

Ας μην ξεχνάμε – όλοι είμαστε διαφορετικοί.

Twitter