Το κινηματογραφικό κοινό είναι ήδη τόσο εξοικειωμένο με τις αμερικανικές τοποθεσίες [locations], που από τα πρώτα πλάνα της ταινίας Run it, ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε κάποιο μέρος της Αμερικής και ακόμα περισσότερο σε μια μικρή πόλη.

Οι μεγάλοι δρόμοι, η αργή κίνηση, τα επίσης μεγάλα σπίτια, οι αμάντρωτες αυλές, τα ψηλά δέντρα, οι περιβάλλοντες χώροι, είναι όλα γνωστά.

Η αίθουσα του σχολείου είναι ένας πολυφυλετικός μικρόκοσμος.

Οι μαθητές, στην αρχή της εφηβείας τους, με την απρεπή στάση τους στα θρανία, δεν έχουν κοινά χαρακτηριστικά εκτός από τη γλώσσα, που και αυτή κουβαλάει μια υποψία καταγωγής. Αυτό που τους συνδέει είναι η ανάρμοστη συμπεριφορά τους, η απαξίωσή τους και η ανυπακοή τους προς τον αναπληρωτή δάσκαλο.

Η αμηχανία του θεατή εντείνεται όταν ο δάσκαλος, που προφανώς έχει κατηγορηθεί από τους μαθητές ότι θέλει να επιβληθεί στην τάξη, απολύεται από το διευθυντή του σχολείου, ένα γρανάζι του συστήματος.

Όλα αυτά προκαλούν αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα για την παιδεία και το σύστημα, που μπορούν να επεκταθούν και στις άλλες μορφές του, και κυβερνητικές παραμέτρους.

Το κουρείο, εκτός της επαγγελματικής του χρησιμότητας, υπάρχει και για άλλου είδους συναλλαγές, η καφετέρια, στέκι των νέων, γίνεται τόπος τυχαίου βιασμού, οι αργόσχολοι άντρες μετατρέπονται σε βαποράκια που μεταφέρουν είδος και χρήμα, και συνακόλουθα γίνονται κάτοχοι όπλων που σκοτώνουν.

Δεν υπάρχει καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο, διαχωριστικές γραμμές, προτιμήσεις ή αντιρρήσεις. Αντίθετα υπάρχει βία, βιασμός, εκβιασμός, απειλή, η κάννη του όπλου, το αίμα που αναβλύζει από την οπή που αφήνει η σφαίρα.

Η γλώσσα, απ’ όποιον και αν χρησιμοποιείται, είναι βλάσφημη, με περιορισμένο αριθμό λέξεων και κυρίαρχη τη λέξη την τεσσάρων γραμμάτων –γ..ώ ή f..k– είτε μιλιέται από λευκούς είτε από έγχρωμους, από άντρες ή γυναίκες, νέους ή οποιονδήποτε από τους συναλλασσόμενους. Είναι το εργαλείο της δικής τους επικοινωνίας.

Κοινή επιδίωξη είναι το χρήμα. Είναι αδιάφορο πώς θα καταναλωθεί αν αποκτηθεί. Το ερώτημα που εγείρεται είναι: μπορεί κάποιος εγκληματίας, όποιο και αν είναι το είδος του εγκλήματός του, να το χρησιμοποιήσει για μια βελτίωση της άθλιας ζωής του, που διατηρείται και συντηρείται από το σεξ, τα ναρκωτικά, την επανάληψη όλων των πτυχών της ζωής τους;

Αυτός ο κρίκος, που διαρρηγνύεται όταν κλέβονται τα κλεμμένα, λειτουργεί πέρα από τους νόμους ή την εφαρμογή τους, έχει μια μονάδα, το δάσκαλο, ο οποίος αντιστέκεται, σαν υποψία διαλεκτικής, που θα τον σκοτώσει ο ίδιος ο αδελφός του, ένας ανελέητος δολοφόνος, με χαμογελαστά καστανά μάτια.

Από τα πολλά κοντινά πλάνα και τα λίγα μακρινά ξεχωρίζει, ίσως, όταν ένα μαύρο γυμνασιόπαιδο με άσπρα αεράτα ρούχα –μοιάζουν ελαφρώς με κελεμπίες Αράβων ή Ισλαμιστών– με κάποιες ευαισθησίες που δεν έχουν χώρο για να εξελιχθούν, τρέχει σ’ ένα πεζοδρόμιο κατά μήκος ενός νεκροταφείου. Είναι ένας συμβολισμός, ή μπορεί να εκληφθεί ως τέτοιος, με διάφορες συννοήσεις.

Κατά το τέλος της ταινίας προβάλλεται ένα υπερπλήρες στάδιο, το μεγάλο ποσοστό των θεατών συναποτελείται από άντρες που χειροκροτούν, θορυβούν και ζητωκραυγάζουν παρακολουθώντας στο ρινγκ έναν αγώνα που διεξάγεται ανάμεσα σε δυο πυγμάχους.

Σε πρώτο πλάνο, ένας πατέρας, κρατώντας με τα χέρια του το νήπιο αγοράκι του, του μαθαίνει τα πρώτα βήματα που θα κάνει για να μπει στον κόσμο.

Αλλά, προς τα πού;

Ποιον κόσμο θα του παραδώσει η γενιά του νεαρού μπαμπά του;

Η ταινία, παραγωγή των αδελφών Evangelos Giovanis και George Giovanis (Ευάγγελος και Γιώργος Γιοβάνης), γράφτηκε, γυρίστηκε και παίχτηκε από τους ίδιους.

Τα τραγούδια στο ρυθμό της ραπ, όπως και η μουσική, κάποια είναι του Γιώργου, καταμαρτυρούν το χρόνο όπου όλα αυτά συμβαίνουν στην Αμερική.

Ασχέτως αν το δόγμα Politically Correct έχει συνειδητά ληφθεί υπόψη, ή αν εικονογραφεί μια εποχή κι έναν κόσμο στην περιφέρεια, ή έχει αντιπροσωπευτικά εφαρμοστεί στο μοίρασμα τόσοι λευκοί και άλλοι τόσοι μαύροι, το έργο είναι πολιτικό.

Βγήκα από τον κινηματογράφο με μια πικρή γεύση, πεισμένη για ακόμα μια φορά ως προς το πόσο δύσκολο είναι να χειριστεί ο άνθρωπος τη ζωή του, πέρα από τα όρια μιας ασύδοτης κοινωνίας έξω από τον κύκλο του καλού κ’ αγαθού που εξυψώνει συνολικά το βάθρο της ανθρώπινης ιδιότητας.

Twitter