της Λίτσας Ψαραύτη

Ο πόλεμος είναι ο καλύτερος φίλος μου, αν και μερικές φορές κουράζομαι να μεταφέρω τόσο πολλές ψυχές σκοτωμένων. Οι πληγωμένοι με νιώθουν όταν πλησιάζω. Μερικοί γαντζώνονται από τη ζωή και τότε πρέπει να περιμένω.

Με τα μικρά παιδιά, όμως, είναι διαφορετικά. Για να μην τα τρομάξω, δεν παρουσιάζομαι ποτέ με το φρικτό μου πρόσωπο και τα μαύρα ρούχα. Μεταμορφώνομαι σ’ έναν καλοσυνάτο παππού, κάθομαι κοντά τους, τα χαϊδεύω, τους λέω παραμύθια, τα παρηγορώ.

Σ’ αυτή την άσχημη πόλη με τα κακοφτιαγμένα σπίτια στη μέση της άνυδρης ερήμου, έρχομαι συχνά τα τελευταία εξήντα χρόνια. Βλέπετε, ο πόλεμος κρατάει εδώ ακόμη, όσο κανένας άλλος στην Ιστορία.

Δε χρειάζεται ν’ ακούσω τις σειρήνες, γιατί πρώτα πέφτουν οι πύραυλοι και οι βόμβες κι έπειτα χτυπούν συναγερμό. Τρέχω τότε να προλάβω για να παραλάβω τις ψυχές των παιδιών που φεύγουν από τα πληγωμένα τους κορμάκια. Τον τελευταίο μήνα έχω εγκατασταθεί σ’ αυτή την πολύπαθη πόλη. Πολλές φορές, όσο κι αν προσπαθώ, δε φτάνω στην ώρα μου. Βρίσκω ένα σχολείο ή ένα νηπιαγωγείο γκρεμισμένο. Οι ψυχές των παιδιών είναι έτοιμες να μου παραδοθούν, τα μάτια τους είναι ανοιχτά λες κι ονειρεύονται ακόμη.

Παίρνω και ψυχές μεγαλύτερων παιδιών, τ’ αγόρια είναι ακόμη αμούστακα. Τα περισσότερα κρατούν μια πέτρα στα χέρια τους και η οργή είναι αποτυπωμένη στο μελαμψό πρόσωπό τους.

Έπειτα τρέχω στα νοσοκομεία. Τα παιδιά κλαίνε όταν είναι πληγωμένα, φοβούνται. Βλέπουν τον πόνο και την απόγνωση στα μάτια των γονιών τους. Τότε αναλαμβάνω εγώ να γλυκάνω τον πόνο τους. Τα παίρνω στην αγκαλιά μου και τα γαληνεύω, στάζω βάλσαμο στην καρδιά τους. Είναι όλα αθώα και μ’ εμπιστεύονται, μέσα στον πανικό τους δεν ξέρουν καλά καλά τι τους συμβαίνει.

Οι λιγοστοί γιατροί νύχτα μέρα καθαρίζουν τις πληγές στα μικρά σώματα, ράβουν κεφάλια, κόβουν πόδια και χέρια. Το οινόπνευμα δεν είναι αρκετό και οι γιατροί το αραιώνουν και δεν τσούζει, γι’ αυτό και τα παιδιά δεν πονούν, δεν κλαίνε. Τα περισσότερα μου παραδίνουν την ψυχή τους πριν προλάβουν να δουν το κουτσουρεμένο κορμάκι τους.

Αφήνουμε πίσω μας τα γκρεμισμένα σχολεία, τους καπνούς, το θόρυβο της μάχης. Ανεβαίνουμε ψηλά, ο ουρανός είναι καταγάλανος, δροσερός και μεταξένιος.

Φτάνουνε επιτέλους εκεί που δεν υπάρχει πια οργή, φόβος, οδύνη, πόνος…

Twitter