Ένας σοφός της Ανατολής παρακαλούσε κάθε φορά τη θεότητά του στην προσευχή του να τον απαλλάξει από το να ζήσει σε μια ενδιαφέρουσα εποχή. Επειδή εμείς δεν είμαστε σοφοί, η θεότητα δεν μας απάλλαξε κι έτσι ζούμε σε μια ενδιαφέρουσα εποχή. Εν πάση περιπτώσει, η εποχή μας δεν αφήνει περιθώριο να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν. (Αλμπέρ Καμί, Ο καλλιτέχνης κι η εποχή του)

Πώς μπορεί κάποιος να εκφραστεί με μία μόνο λέξη; Να τοποθετηθεί σε ζητήματα τόσο πολύπλοκα και τόσο κρίσιμα, που θα καθορίσουν την υπόλοιπη ζωή του κι εκείνη των παιδιών του; Σωστές και δίκαιες απορίες. Δυστυχώς όμως τις μεγάλες αποφάσεις, όταν τελειώσεις το ζύγισμα των επιχειρημάτων, υπέρ και κατά, φτάνει η ώρα να τις πάρεις επί της ουσίας με ένα ναι ή ένα όχι. Ναι, θα το κάνω. Όχι, δεν θα το κάνω. Δεν υπάρχει τίποτα δίκαιο σε αυτή την υπεραπλούστευση, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Ο καθένας ερμηνεύει το ναι ή το όχι διαφορετικά. Πολύ λογικό. Όλοι μας διαλέγουμε ό,τι θεωρούμε πιο σημαντικό ανάμεσα στα τόσα διακυβεύματα. Είμαι σίγουρος ότι όσοι θα ψηφίσουν ναι, δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τους δανειστές. Ίσως απλώς φοβούνται τη ρήξη. Το ίδιο κι όσοι θα ψηφίσουν όχι, δεν σημαίνει ότι συμφωνούν με το σύνολο των χειρισμών της κυβέρνησης, οποιαδήποτε πρόταση έκανε εκείνη χτες ή θα φέρει αύριο. Ίσως απλώς δεν αντέχουν άλλο.

Καλούμαστε –συλλογικά– να λάβουμε μια σημαντική απόφαση για το μέλλον μας. Είναι λοιπόν ευλογία που μας ζητάνε να τοποθετηθούμε –προσωπικά– σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που αφορά τις ζωές μας. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από έναν μικρομεσαίο επιχειρηματία, έναν μισθωτό, έναν άνεργο, έναν συνταξιούχο, τι ακριβώς θέλει για το μέλλον του. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εμένα ποιες είναι οι προσδοκίες μου, οι ελπίδες και οι φόβοι μου.

Ναι, φοβάμαι. Μόνο οι φανατικοί δεν φοβούνται. Όπως έλεγε ο Καμί, όμως, η εποχή μας δεν μας αφήνει περιθώριο να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν. Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για τις οικογένειες που παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, το 1,5 εκατομμύριο ανέργων, τους ανθρώπους που τρέφονται μέσα από τους κάδους. Μου είναι αδύνατο να αδιαφορήσω, όσο κι αν φοβάμαι.

Περισσότερο όμως κι από τα λόγια του Καμί, τούτες τις ώρες στο μυαλό μου έρχεται η Σιδερένια φτέρνα του Τζακ Λόντον. Όποιος δεν έχει διαβάσει αυτό το εμβληματικό βιβλίο, αξίζει πραγματικά να το κάνει τώρα που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η πρώτη μυθιστορηματική δυστοπία επηρέασε βαθιά τα μεταγενέστερα αριστουργήματα του είδους, όπως τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο του Άλντους Χάξλεϊ και το 1984 του Τζορτζ Όργουελ. Πολύ συνοπτικά αναφέρω ότι ο Λόντον καταγράφει με συγκλονιστικό τρόπο το πώς μια οικονομικοπολιτική ολιγαρχία, με όπλο την οικονομική δύναμή της και τον φόβο των πολιτών, συντρίβει την Αριστερά μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Το μυθιστόρημα του Λόντον έχει ήδη χαρακτηριστεί προφητικό και, σε πολλές εκδόσεις του βιβλίου, η Σιδερένια φτέρνα στο εξώφυλλο συντρίβει το κεφάλι του Χιλιανού προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Ο Αλέξης Τσίπρας αποκλείεται να γίνει Τσε Γκεβάρα, με τον οποίο τον συνέκρινε ειρωνικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή, στη συζήτηση για το δημοψήφισμα. Αποκλείεται να γίνει Ούγκο Τσάβες, όπως αρέσκεται να φωνάζει στα κανάλια ο Άδωνις Γεωργιάδης. Δεν αποκλείεται όμως να γίνει ο Σαλβαδόρ Αλιέντε της Ευρώπης, ύστερα από ένα μεταμοντέρνου τύπου πραξικόπημα που επιχειρείται στη χώρα μας. Τη λεγόμενη «αριστερή παρένθεση».

Ας μη γελιόμαστε. Οι «εταίροι» μας έχουν διαμηνύσει σε όλους τους πιθανούς τόνους ότι σε περίπτωση όχι, δεν θα συνεχίσουν τη διαπραγμάτευση. Σε περίπτωση ναι, δεν θα συνεχίσουν τη διαπραγμάτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τι θα συμβεί αν πάμε σε εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ επανεκλεγεί κυβέρνηση; Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν να επαναλαμβάνουν μονότονα τις αντιρρήσεις τους. Όχι, όχι, όχι. Εκείνοι έχουν ήδη ψηφίσει το όχι τους, αναλαμβάνοντας ένα τεράστιο, παράλογο ρίσκο για το μέλλον της Ευρώπης, έχοντας όμως τη βαθιά πεποίθηση ότι μπροστά στην καταστροφή εμείς θα φοβηθούμε και θα συμμορφωθούμε.

Ναι, φοβόμαστε. Θα συμμορφωθούμε, όμως; Για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα της 5ης Ιουλίου. Σε αυτό ψηφίζω όχι. Ας συμμορφωθούν εκείνοι με τη λαϊκή ετυμηγορία ενός κυρίαρχου λαού, ισότιμου μέλους της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλιώς, ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Twitter