της Ανθούλας Δανιήλ

Έφυγε πριν από λίγες μέρες (04-10-12) από κοντά μας ο Νίκος Γρηγοριάδης, έπειτα από ασθένεια που τον ταλαιπώρησε ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Ήταν πολύ καλός φίλος και συνάδελφος, σχολικός σύμβουλος και ποιητής, εξαιρετικός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, με πλούσιο έργο. Ο Γρηγοριάδης γεννήθηκε στο Κιλκίς, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης και υπηρέτησε στη Δημόσια Εκπαίδευση ως καθηγητής και στη συνέχεια ως Σχολικός Σύμβουλος.

Ο εκλιπών ήταν πάντα στο πλευρό των συναδέλφων με τα βιβλία του για την Έκθεση, με τα βοηθήματα για τη Λογοτεχνία, με τα σεμινάρια, την επιμορφωτική του δράση και με τις συμβουλές του γενικώς. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, μέλος της ομάδας που συνέθεσε τα ανθολόγια των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, το βιβλίο Έκφραση-Έκθεση Γ’ Λυκείου και Έκθεση Ιδεών, Λόγος Δημιουργικός. Ήταν μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων και στενός συνεργάτης. Οι δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές του, με θέματα στοχαστικά, κοινωνικά, ερωτικά, συγκεντρωμένες σε έναν τόμο με τον τίτλο ΠΟΙΗΜΑΤΑ, θα δείχνουν πάντα τη δύναμη του πνεύματος, την ευαισθησία του, την τρυφερότητα και την ευγένεια της ψυχής του. Από τη συλλογή του Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα είναι και το ποίημα που ακολουθεί:

Το κρασί

Μπαίνω στο πατρικό μου σπίτι, τρίζει το πάτωμα.

Δεν αντηχούν σαν άλλοτε τραγούδια,

βήματα δεν βροντούν σέρτικου χορού.

Προχωρώ λίγο

κι εκεί στο κέντρο υποχωρεί το σανίδωμα.

Τα βάθη με καλούνε, συλλογίζομαι.

Είναι οι τρεις αντάρτες που τα γένια τους

τυλίγουν τα βαρέλια, τα δοκάρια και τις κάνουλες.

Στάζουν ακόμη μπρούσικο, κατακόκκινο κρασί

της μνήμης.

Ήρθες, μου λένε μ’ ένα στόμα·

πιάσε ποτήρι, μην πάει εντελώς χαμένο το αίμα μας,

να δοκιμάσεις το κρασί που μας μεθούσε.

Καλό ταξίδι, Νίκο, η φιλολογική μας οικογένεια δε θα σε ξεχάσει ποτέ.

Twitter