Ιουλία (Αύγουστος 1996 – Αύγουστος 2014) της Μάγδας Τσιρογιάννη
Το ίδιο πράγμα ενυπάρχει και στο ζωντανό και στο πεθαμένο και στο ξύπνιο και στο κοιμισμένο και στο νέο και στο γερασμένο, γιατί αυτά όταν μετατραπούν είναι εκείνα και εκείνα πάλι όταν μετατραπούν είναι αυτά. (Ηράκλειτος)
Ημέρα Δευτέρα πρώτη Σεπτεμβρίου Αρχή Ινδίκτου, κοιμήθηκε η γάτα μας η Ιουλία. Ήταν μαζί μας δεκαοχτώ χρόνια, απ' το καλοκαίρι του 1996, λατρευτό μέλος της οικογένειας, δίπλα μας στα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής κι εμένα και του γιου μου, του Δημήτρη.
Κάποτε ο γάτος που μου ανέβαινε στον ώμο στύλωνε πέρα
τα χρυσά του μάτια κι ήταν τότε που ένιωθα μια αντιφεγγιά
να μου 'ρχεται απ' αντίκρυ σαν αγιάτρευτη όπως λένε νοσταλγία.
Αυτοί οι στίχοι του Ελύτη απ' το Φωτόδεντρο προσεγγίζουν για μένα τη συμμετοχή και τη φιλότητα στην υψηλότερη μορφή της. Αγιάτρευτη νοσταλγία, θρήνος και έλεγος, μια λέξη που διαφέρει κατά ένα γράμμα από το έλεος, δηλαδή τη χάρη της παρηγοριάς που βυθίζει τον άνθρωπο στην επίταση της αγάπης.
Τα ματάκια σου μου λένε να πεθάνω να με κλαίνε...
Τραγουδά το δημώδες, σαν να ήταν η απώλεια ακόμα ένας τρόπος για να εκδηλωθεί η απόλυτη κατάφαση στους αγαπημένους.
Αγιάτρευτη νοσταλγία, θρήνος και έλεγος, μια λέξη που διαφέρει κατά ένα γράμμα από το έλεος, δηλαδή τη χάρη της παρηγοριάς που βυθίζει τον άνθρωπο στην επίταση της αγάπης.
Τα χρυσά μάτια του γάτου στο Φωτόδεντρο ταιριάζουν πολύ με τα χρυσά μάτια του πρώτου γάτου μας, του Χάρη, που ήταν κοκκινοτρίχης ραβδωτός με ανοιχτότερα βραχιολάκια στα πόδια του και χάθηκε τον Αύγουστο του 1996 και τον διαδέχτηκε η Ιουλία. Τα χαριτωμένα, τα ευτράπελα, τα σοβαρά και οι χαρές που μας έδωσαν αυτά τα ζώα δεν έχουν τελειωμό. Η Ιουλία, Ιουλιέτα, Μπούμπης, Γατουλή, Αρχόντισσα Κυρία και μύρια άλλα, έζησε μέρες ένδοξες, τοτέμ και έμβλημα του σπιτιού, μια ψυχούλα κι αυτή, όπως είπε η ανιψιά μου η Μαρία.
Τώρα που τη χάσαμε, η φράση του Ηράκλειτου με την ενοποιητική ζεύξη και κατάφαση των πάντων με γεμίζει παρηγοριά. Και οι αναφορές μου στον Ελύτη, που τίμησε πολλές φορές το εξαιρετικό τετράποδο, σχεδόν με χαροποιούν με το χαριτωμένο εξάστιχο απ' την «Ελένη της Κρήτης».
Φώναζε στην αυλή
ψι-ψι-ψι-ψι
κι ο γάτος σήκωνε ποδάρι
μέσ' απ' τα μάτια της να πάρει
ψι-ψι-ψι-ψι
την αστραπή τους τη χρυσή.
Τα μάτια του γάτου χρυσά, χρυσή η αστραπή στα μάτια του ανθρώπου, μου θυμίζουν τα καστανά μάτια προσφιλών προσώπων που γίνονταν μελιχρά σε στιγμές συγκίνησης. Ο Χάρης είχε μάτια χρυσά και η Ιουλία καστανά, που όταν φωτίζονταν έπαιρναν το χρώμα του μελιού. Ήταν Παρδάλω με τρίχωμα μαύρο και καφέ, κάτασπρη τραχηλιά και άσπρα πόδια. Κατεξοχήν θηλυκή μορφή, επειδή σπανίως βρίσκεται αρσενικός παρδαλός γάτος. Έζησε δεκαοχτώ χρόνια στο σπίτι μας, Αρχόντισσα Κυρία, και μας άφησε πάμπλουτους σε αγάπη και συνειρμούς.
Εικαστικό: ατελιέ diastixo.gr ©