Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους η περιοχή Αλιάνο της Λουκανίας (σημερινή Μπαζιλικάτα) με περιοχές στις παρυφές του ιστορικού κέντρου της σύγχρονης Αθήνας; H ταινία της Αμέρισσας Μπάστα Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη (2013), σε σενάριο Δημήτρη Νάκου και Λευτέρη Πανούση, μας εισάγει στο σύμπαν των ανθρώπινων απωλειών της κρίσης. Η ταινία έχει διαγράψει ήδη μια σημαντική πορεία, έχοντας προβληθεί τον τελευταίο χρόνο, μετά το Φεστιβάλ Δράμας και τις Νύχτες Πρεμιέρας, σε μια σειρά από φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού, αποσπώντας και κάποιες τιμητικές διακρίσεις. Εκτός της φεστιβαλικής διαδρομής της, έχει προβληθεί από το Eurochannel στη Γαλλία και μέσα στον Οκτώβριο ξεκινά η διανομή της σε γαλλικούς κινηματογράφους, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος στον ελληνικό κινηματογράφο της κρίσης. Εδώ και λίγες μέρες μπορούμε πλέον να τη δούμε και online, καθώς προβάλλεται και διαγωνίζεται στο διαδικτυακό βαλκανικό φεστιβάλ Altcineaction (www.altcineaction.com).

Μήπως τελικά η δημιουργική όρεξη των παιδιών και η πηγαία ανατρεπτικότητά τους αρκούν για να σπείρουν τον σπόρο της αισιοδοξίας; Η αρτιότητα της εν λόγω παραγωγής, καθώς και η δημιουργική επιμονή των συντελεστών της να κάνουν κινηματογράφο μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες για τις καλλιτεχνικές προσπάθειες, δίνουν αναμφίβολα ένα τέτοιο αισιόδοξο μήνυμα.

Χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς και αξιοποιώντας στο έπακρο τον αφηγηματικό χρόνο των έντεκα λεπτών, καθώς και τις σπάνιες εκφραστικές ικανότητες της πρωταγωνιστικής τριάδας –Άκης Σακελλαρίου, Αθηνά Μαξίμου, Ράνια Οικονομίδου– η ταινία τοποθετεί εκ νέου το ζήτημα των συνεπειών της οικονομικής κρίσης στην πραγματική του διάσταση: την ανθρώπινη. Με λιτό και άμεσο αφηγηματικό τρόπο –το voice over του εντεκάχρονου κοριτσιού– κατορθώνει να συγκινήσει φωτίζοντας παράλληλα πτυχές της καθημερινότητας που είτε αγνοούνται, είτε παραβλέπονται.

Η αναφορά στο μυθιστόρημα του Κάρλο Λέβι Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι (1943-44), που ενέπνευσε το διήγημα στο οποίο βασίζεται το σενάριο του φιλμ, δεν επηρεάζει άμεσα την εξέλιξη της πλοκής, ωστόσο με έναν τρόπο επιβάλλει μια οπτική που διαπνέει ολόκληρο το εγχείρημα. Η κοινωνική απογοήτευση αλλά και το αίτημα για την κοινωνική αλλαγή συνυπάρχουν ως δύο τμήματα μιας αδιάσπαστης ενότητας του υλικού κόσμου. Όπως αφήνει να εννοηθεί η νεαρή πρωταγωνίστρια (Σωτηρία Χοντζάκη), δεν αρκεί να καταγράφεται η ζοφερή πραγματικότητα, αλλά να διαφαίνονται οι υπαρκτές διέξοδοι από αυτήν: η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η αγάπη και η φιλία είναι ικανές συνθήκες που διαμορφώνουν το έδαφος για μια ζωή που αξίζει να τη ζει κανείς. Μήπως τελικά η δημιουργική όρεξη των παιδιών και η πηγαία ανατρεπτικότητά τους αρκούν για να σπείρουν τον σπόρο της αισιοδοξίας; Η αρτιότητα της εν λόγω παραγωγής, καθώς και η δημιουργική επιμονή των συντελεστών της να κάνουν κινηματογράφο μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες για τις καλλιτεχνικές προσπάθειες, δίνουν αναμφίβολα ένα τέτοιο αισιόδοξο μήνυμα.

Την περασμένη εβδομάδα, στο Φεστιβάλ Δράμας, ο Άλκης Παναγιωτίδης απέσπασε την τιμητική διάκριση Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας για την ταινία Εβίβα, των Αμέρισσα Μπάστα και Δημήτρη Νάκου.

Twitter