fbpx
Βιβλία για το καλοκαίρι της Ανθούλας Δανιήλ

Βιβλία για το καλοκαίρι της Ανθούλας Δανιήλ

Και βέβαια δεν πιστεύω πως υπάρχουν βιβλία για το καλοκαίρι. Όλα τα βιβλία είναι για όλες τις εποχές, ανάλογα με τους αναγνώστες. Για παράδειγμα, εγώ δεν διαβάζω άλλα βιβλία στο γραφείο μου και άλλα στην παραλία. Παντού διαβάζω τα ίδια και τα απολαμβάνω και τις τέσσερις εποχές και του έτους και του Βιβάλντι... Θα έλεγα μάλιστα πως, επειδή στην παραλία, όση ώρα δεν κολυμπάω και εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, ούτε να πλέξω, σαν την Κατερίνα Σχινά, και ρακέτα δεν έπαιξα ποτέ, μόνο διαβάζω και μάλιστα φανατικά. Και θα πρόσθετα πως πολλά καλά διαβάσματα τα έχω κάνει στην παραλία. Τα έχω ευχαριστηθεί. Μερικά βιβλία μάλιστα συνήθιζα να τα αφήνω στο εξοχικό μου για να τα ξαναδιαβάσω και το επόμενο καλοκαίρι, έτσι για απόλαυση και μόνο. Τότε δεν είχα καν την υποχρέωση να τα παρουσιάσω.

Βέβαια, όσο περνούν τα χρόνια αισθάνομαι ότι όλο και λιγότερο επανέρχομαι στα παλιά μου βιβλία. Πάντως, αν κάποιος με ρωτούσε τι θα ήθελα να ξαναδιαβάσω θα έλεγα αυτομάτως και χωρίς αξιολογική σειρά: Το όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο, για να ξαναδώ τη σοφία του Γουλιέλμου, Τα απομνημονεύματα του Αδριανού της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, για να δω από ποιες αρρώστιες γλίτωσε, τις Ακυβέρνητες πολιτείες του Στρατή Τσίρκα και ειδικά τη «Λέσχη», για να παρακολουθήσω και πάλι πώς στήθηκε το παιχνίδι με τις γυναίκες εκείνες που αντιστέκονται αλλά κάνουν πως δεν αντιστέκονται, εκείνες που δεν αντιστέκονται, αλλά κάνουν πως αντιστέκονται, και πάει λέγοντας. Θα ξαναδιάβαζα τον Μάγο του Τζον Φόουλς, για το αίσθημα που του γέννησε το ελληνικό φως: «Ένιωθα ολοκληρωτικά και για πάντα ερωτευμένος με το ελληνικό τοπίο από τη στιγμή που έφθασα... Κανένα από τα βιβλία που είχα διαβάσει δεν εξηγούσε αυτή την καταχθόνια-μαγευτική ιδιότητα της Κίρκης που έχει η Ελλάδα, την ιδιότητα που την κάνει μοναδική». Θα ξαναδιάβαζα ακόμα τους Νεκρικούς Διαλόγους του Λουκιανού, γιατί μ' αρέσει ο καβγάς του νεκρού με τον πορθμέα και ο θρήνος των πλουσίων πεθαμένων για τα επίγεια πλούτη τους. Επίσης, θα ξαναδιάβαζα ορισμένα κεφάλαια από το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ, ειδικά το «Από την πλευρά του Σουάν» και «Από την πλευρά των ανθισμένων κοριτσιών», επίσης τον Κολοσσό του Μαρουσιού του Χένρι Μίλερ, το Αναπλάθοντας τον Παράδεισο του Έντμουντ Κίλι και άλλα που δεν μου φτάνουν όλες οι σελίδες του κόσμου να τις γεμίσω.

Όταν ήμουν έφηβη είχα διαβάσει πάνω από δέκα φορές το Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο, το οποίο ευχαρίστως θα ξαναδιάβαζα για να ξαναζήσω τη συγκίνηση που μου είχε προξενήσει αυτή η νεολαία που υποχρεώθηκε να αφήσει τη σχολική αίθουσα και τα βιβλία για να σκοτωθεί στα χαρακώματα. Θυμάμαι ακόμα τους ήρωες με τα ονόματά τους και τις ιδιομορφίες τους. Δεν συζητάω ότι επανέρχομαι πάλι και πάλι στις Δοκιμές και τις Μέρες του Σεφέρη, στα Ανοιχτά Χαρτιά και στο Εν λευκώ του Ελύτη, και νοείται οίκοθεν ότι διαβάζω πάλι και πάλι Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Εγγονόπουλο και Εμπειρίκο, χωρίς ποτέ να τους χορταίνω. Λέω μάλιστα να αφήσω εντολή στους δικούς μου, αν μου συμβεί κάτι απροόπτως, να μου βάλουν μαζί μου τα βιβλία των προαναφερθέντων και καθόλου δεν αστειεύομαι.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την περιγραφή του Σεφέρη για τη Νάνσι Ντάρελ: «αψηλή, σιωπηλή, κάτι ανάμεσα στο αγριοκάτσικο, την κληματαριά και την Γκρέτα Γκάρμπο»[1]. Επίσης, θέλω να δω εκείνη τη θέα στη Φαιστό που έκανε τον Μίλερ να θέλει να επικοινωνήσει με τον Θεό και αυνανίστηκε. Και η Νάνσι κατάπληκτη ρώτησε: «What did you want to make, Henry? – Masturbation, της αποκρίθηκε με την ίδια συγκινημένη αθωότητα»[2]. Θέλω να ξαναζήσω εκείνον τον σουρεαλιστικό διάλογο του Μίλερ με τον Δήμαρχο ενός χωριού στην Κέρκυρα: «Άρχισα να του μιλάω κινέζικα, χωρίς βέβαια να ξέρω λέξη από τη γλώσσα, οπότε κι εκείνος, προς μεγάλη μου έκπληξη, άρχισε με τη σειρά του να μιλάει κινέζικα, σε δική του έκδοση, που ήταν το ίδιο με τη δική μου... Ύστερα, κάποιος έβγαλε μια φλογέρα κι αρχίσαμε να χορεύουμε σα δαιμονισμένοι ένα χορό που δε θα τελείωνε ποτέ αν δε ριχνόμαστε στη θάλασσα δαγκώνοντας ο ένας τον άλλο σαν καβούρια, ουρλιάζοντας, μουγκρίζοντας σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου»[3].

Θέλω να δω κι εγώ «το ασβεστοχτισμένο τοιχάκι μιας εκκλησιάς» και το ξυπόλυτο κορίτσι «που του σηκώνει ο άνεμος το ρούχο»[4], θέλω να δω τα κλωνάρια της ροδιάς που «ξεφυτρώνουν από το τέμπλο κι ο άνεμος ψέλνει στο παραθυράκι με το κύμα όταν ο νοτιάς, πιο δυνατός, θα το βοηθούσε να καβαλήσει το πεζούλι»[5].

Φυσικά έχω αφήσει έξω τον Καζαντζάκη, που διάβαζα φανατικά ανάμεσα στις εξεταστικές περιόδους στα φοιτητικά μου χρόνια και όλο τον Ξενόπουλο –πώς άντεξα– που και εκείνον τότε τον διάβασα. Και όσο μεγαλώνω, αγαπώ όλο και πιο πολύ τον Παπαδιαμάντη, που στα νιάτα μου δυσφορούσα λόγω γλώσσας και πολλών θρησκευτικών. Πολύ νέα και ανώριμη, φαίνεται, ήμουν. Λοιπόν, θα ξαναδιάβαζα πάλι και πάλι το Όνειρο στο Κύμα, έτσι για να κολυμπήσω κι εγώ στο «κατάμερον εκείνο, το καλούμενον Ξάρμενο», να μπω στο κογχυλόστρωτο άντρο με «τα κρυσταλλοειδή κοχύλια και τα λαμπρά ποικιλόχρωμα χαλίκια», να απολαύσω την «ουρά της λαμπράς αλουργίδας» που σύρεται πίσω από τον ήλιο και να συλλάβω με τας χείρας μου προς στιγμήν έν όνειρον, το ίδιον όνειρόν μου... Αυτά θα ήθελα να ξαναδιαβάσω και πολλά άλλα και το καλοκαίρι και τον χειμώνα και την άνοιξη και το φθινόπωρο, όσο προλάβω δηλαδή, αν προλάβω.

 

[1] Μέρες Γ, Σάββατο 2 Σεπτέμβρη 1939.
[2] Μέρες Γ, Κυριακή 28 Νοεμβρίου 1939.
[3] Χένρι Μίλερ, Ο Κολοσσός του Μαρουσιού, Εκδ. Κάκτος 1981, σελ.22.
[4] Ανοιχτά Χαρτιά, «Πρώτα – Πρώτα», σελ.35.
[5] Ανοιχτά Χαρτιά, «Πρώτα – Πρώτα», σελ.38.


 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.