(2)

Είχα ακούσει κι άλλοτε για τις πεποιθήσεις αυτές των Ασιατών, για το σχέδιο του βίου, το οποίο προκαθορίζεται από δυο-τρία κρίσιμα ιδεογράμματα, για το όνομα σχεδία, για τη λατρεία συγκεκριμένων αριθμών, τόσο στην Κίνα όσο και στην Ιαπωνία, για τους κεκαλυμμένους όρους, τους συνθηματικούς τροπισμούς, οι οποίοι υπεισέρχονται πολύ συχνά στο επικοινωνιακό στάδιο, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που έρχομαι τόσο κοντά στην εντελώς προσωποποιημένη ανάγκη μετάλλαξης του λεκτικού προσδιορισμού του ατόμου. Μαθαίνω ότι οι υποψήφιοι της αλλαγής πρέπει να χωνέψουν πρώτα το νέο όνομα. Να εξοικειωθούν σε εννοιολογικό βάθος μαζί του, ν' αναζητήσουν τις οπές, από όπου θα διέλθει το εγώ, για να το ντυθεί χωρίς να ασφυκτιά. Η εμπλοκή στον εγγενή συμβολισμό είναι, μεταξύ άλλων, εμπλοκή στον χρόνο: το παρελθόν θα πρέπει να διαβάζεται σαν ταλαίπωρο παρόν. Το μέλλον είναι ήδη το προβλεπόμενο εντός ολίγου λυτρωτικό απόκτημα. Η αυτοπεποίθηση σώζει. Δεν υφίσταται συνεπώς καμία αστυνόμευση του ειδικότερου συλλογισμού. Συνιστάται μάλιστα η επ' αμοιβή συνδρομή κάποιου εξειδικευμένου γκουρού. Δρα όπως ένας επαγγελματίας αναλυτής των δεδομένων της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Στοχάζομαι το όνομά μου ενδέχεται να σημαίνει ότι προχωρώ με θάρρος και στην επιβαλλόμενη από τα πράγματα κατάργησή του. Η λέξη ασπίδα, η εμπροσθοφυλακή των σημαινόντων δεν μπορεί παρά να είναι χρήσιμη και μόνο χρήσιμη: όνομα ακταιωρός. Και βέβαια η αλλαγή είναι εδώ συνδεδεμένη με ήττα. Εννοώ την ήττα, την οποία πρωτίστως δοκιμάζει η απόλαυση.

*
Ο κυκεώνας της άγνοιας, το μυστήριο της κάθε μέρας, ο υποδόριος τρόμος της κάθε νύχτας. Η σχετικότητα των κεκτημένων βεβαιοτήτων, τις οποίες ενίοτε θεωρούμε απλώς ακλόνητες. Πώς, άραγε, ένα όνομα μπορεί να σταθεί δίπλα μας σαν ακοίμητος φρουρός των αισθήσεων, σαν αλεξικέραυνο, που θα απορροφά ανώδυνα το Κακό; Σκέφτηκα αυτό το οποίο ισχυρίστηκε με τόση ορμή ο Μισέλ Φουκό, ήδη από το εναρκτήριο εκείνο μάθημά του στο Collège de France, το 1970: «Να μη φανταζόμαστε πως ο κόσμος στρέφει προς το μέρος μας ένα ευανάγνωστο πρόσωπο που σε μας δεν μένει παρά να το διευκρινίσουμε∙ δεν είναι συνένοχος της γνώσης μας∙ δεν υπάρχει καμιά προμελετημένη πρόνοια που τη διαθέτει προς χάρη μας». Να κρατηθούμε, λοιπόν, από κάπου. Από ένα δισύλλαβο ή τρισύλλαβο μιας νέας ταυτότητας. Ένα σημείο συνθηκολόγησης με τη φθορά.

*
Σαν ένα λεπτό δέρμα – έτσι με σκεπάζει η πρώιμη υγρασία. Η μεταμόρφωση σε αγιάζι αργότερα. Κι η μυρωδιά από την ακούραστη καφετιέρα. Υπόμνηση διακριτική ευπρόσιτων απολαύσεων. Ακούω τη Σου με όση προσοχή διαθέτω. Φαίνεται να εκτιμά δεόντως την επιμέλεια που δείχνω. Θα ισχυριστώ με έμφαση μετά ότι κατανοώ το πρόβλημά της. Οι αναπόφευκτες παύσεις είναι γεμάτες από χαμόγελα. Δεν μπορώ να εκτιμήσω πόσο αβίαστα μου παραδίδονται. Το πλέγμα παρεξηγήσεων και διαψεύσεων, που ξετυλίγεται μάλλον γρήγορα, αρχίζει να μ' εντυπωσιάζει για την εμμένειά του. Η Σου δεν θ' αργήσει άλλο να μου προτείνει να παραστώ στην προβλεπόμενη τελετή εγκατάστασής της στο νέο όνομα. Αν θέλω, μάλιστα, μπορώ να συναντήσω προηγουμένως έναν σαμάνο ιερέα, ειδικό στον τομέα των εύστοχων ονοματοθεσιών. Συμφωνήσαμε να τον δω την επομένη. Η εναρμόνιση με την επιθυμία του Άλλου διατηρεί πάντα μιαν αίγλη αναγέννησης. Ένα ακόμη χαμόγελο. Τα ωραία κάτασπρα δόντια. Μια αιφνίδια, καλοδεχούμενη πληρότητα. Όπως τελειώνει η ονοματολογία, ξεχωρίζει αμέσως από το βάθος της αίθουσας η μπαλάντα «Where are you». Ντέξτερ Γκόρντον. Με τη σιγουριά του ειδήμονα. Αναπάντητο, αλλά όχι βασανιστικό ερώτημα. Πόσο καιρό έχω ν' ακούσω τη μειλίχια αυτή διαπραγμάτευση του σαξοφώνου; Ένας τενόρος περιστρέφεται. Η μουσική κυριολεξία του έρωτα: «Where are you»; Ό,τι πρέπει πάντως για να μπούμε στο τελευταίο κομμάτι της ημέρας.

Twitter