της Ελένης Λιντζαροπούλου

Δεν ξέρω αν ισχύει πάντα, κάποτε ή ποτέ ο ποιητής να «ομοιάζει» με το έργο του. Και λέω να ομοιάζει, εννοώντας εξωτερικά, στην εμφάνιση και εσωτερικά, στο «δόγμα». Σαν, ας πούμε, η άποψη που έχει ο καθείς για την τάξη, την κοσμιότητα και το ωραίο να μπορούσε να αντανακλάται ή να περιέχεται στην ποίησή του και το αντίστροφο. Γιατί ετούτη η σκέψη; Θα σας πω.

Ο ποιητής, αντιμετωπίζεται από τον κόσμο - και εννοώ τον κόσμο τον εκτός χώρου – σαν πλάσμα αλλιώτικο και παράξενο. Με ένα, ας το πούμε, δέος και, πολλές φορές, με έναν εμφανή σεβασμό. Μάλιστα, όσο λιγότερη «σαβούρα» έχει συγκεντρώσει στο νου του κάποιος, όσο λιγότερο έχει τυραννιστεί από αναλύσεις και αναλυτές, τόσο πιο σεβαστικός είναι απέναντι στον δημιουργό. Είτε από άγνοια, είτε από καθαρότητα, αναλόγως.

Πολλές φορές μάλιστα, οι «απλοί» άνθρωποι, «οι άλλοι», οι «κανονικοί», κοιτούν τον ποιητή κάπως σαν πλάσμα εξωτικό, ξωτικό ή νεραϊδοπαρμένο. Όχι με την απαξίωση που προσπαθεί, ενίοτε, να καλλιεργηθεί από σκοπιμότητα και φόβο για την δύναμη της ποίησης, το αντίθετο. Τον θεωρούν αυθεντία.

Από αυτό το «ξωτικό» πλάσμα λοιπόν, το «πλάσμα άλλου κόσμου», το «νεραϊδοπαρμένο», την αυθεντία, ο κόσμος αναμένει κάτι. Και τι είναι αυτό; Αναμένει να πράττει και να φέρεται όπως τον φανερώνει το έργο του. Ακόμη και να ντύνεται και να κοιτάζει «αλλιώτικα» τον περιμένει κάποιες φορές. Δεν τον μπορεί «του σωρού» και του συρμού. Τον ξεχωρίζει και τον θέλει ξεχωριστό. Κι αυτόν τον «ξεχωριστό», είναι έτοιμος να τον πιστέψει.

Αν μέσα από το έργο του, για παράδειγμα, διαφαίνεται ευαισθησία - και τι άλλο μπορεί να διαφαίνεται μέσα απ' την ποίηση παρά ένα πρόσωπο με ευαίσθητες αντένες; - τότε ο κόσμος περιμένει ο δημιουργός να τοποθετείται με ευαισθησία απέναντι στην πραγματικότητα. Αναμένει απ' αυτόν να αγγίζει με τον νου του το όραμα. Να μην ομφαλοσκοπεί. Να έχει αίσθημα ευθύνης για όλα όσα λέει και πράττει αλλά, κυρίως, για όσα επιτρέπει και ανέχεται. Πώς, ας πούμε, τον ποιητή η αισθητική – και η αισθαντικότητά του – τον κάνουν εραστή του ωραίου και αυτό σχεδόν αποτελεί νόμο; Πώς δονείται σε κάθε τριγμό φύλλου, σε κάθε ριπή ομορφιάς; Έτσι, αναμένεται από αυτόν να αναριγά και να αντιδρά στην επέλαση της ασχήμιας. Να μην χαρίζεται. Να στιγματίζει το πλαστό και το βέβηλο. Να ανοίγει δρόμους και να καταργεί σύνορα. Να μην σιωπά.

Θα μου πείτε φυσικά ότι αυτός που περιγράφω είναι υπερήρωας και όχι ποιητής. Ίσως να έχετε δίκιο. Ή πάλι μπορεί και να μην έχετε. Γιατί μέσα στην σκέψη μου κραυγάζουν όλοι εκείνοι οι ποιητές που – χωρίς να χάνουν τίποτα από τον άγριο έρωτα για την τέχνη τους –υπηρέτησαν την κοινωνία και την εποχή τους. Κι είναι μεγάλος ο κατάλογος αυτός. Παγκόσμιος κατάλογος. Πολλές φορές αποτελεί και προσκλητήριο νεκρών.

Φυσικά, θα ισχυριστείτε, ότι αυτοί στους οποίους αναφέρομαι χωρίς να ονομάζω, ήταν και παραμένουν μεγάλοι ποιητές. Ναι, ακριβώς γι αυτό και γράφω όλα αυτά. Γιατί η εποχή μας έχει ανάγκη από μεγάλους.

Twitter