του Ηλία Κεφάλα

Υπάρχουν δύο κόσμοι που τροφοδοτούν την έμπνευση του ποιητή: Ο εσωτερικός του κόσμος, που είναι ο κόσμος της καρδιάς, του μυαλού και της μνήμης και ο εξωτερικός κόσμος που ο ποιητής συναντά κάθε μέρα στην καθημερινότητά του. Τον πρώτο ο ποιητής τον μεταφέρει παντού κρυμμένον μέσα του, αναλλοίωτο και ανεπηρέαστον από κάθε παράγοντα, αφού πια είναι παγιωμένος από τα βιώματα και την πάροδο του χρόνου. Τον δεύτερο τον αντιμετωπίζει μέσα από συνεχείς διαφοροποιήσεις και δέχεται κάθε λογής επιδράσεις από αυτόν.

H πόλη είναι το περιβάλλον που βιώνει ο ποιητής καθημερινά, όταν εγκατοικεί σ' αυτήν. Είναι ο εξωτερικός κόσμος που με τις καταφάσεις και τις αντιφάσεις του, την αρμονία και τη δυσαρμονία του, το δίκαιο και το άδικο και κάθε είδους προβλεπόμενες και απρόβλεπτες συνθήκες, τροφοδοτεί με πραγματικά και πραγματολογικά στοιχεία την ποίησή του.

Επομένως υπάρχει ο κόσμος του ποιητή και ο κόσμος του κόσμου, ο κόσμος των άλλων. Ο ποιητής δεν πρέπει να ζει και να γράφει μόνο για τον δικό του κόσμο. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε την υποτιμητική φράση «αυτός ζει στον κόσμο του» για κάποιον που είναι αποστασιοποιημένος από την πραγματικότητα. Ο ποιητής πρέπει να ζει μέσα στον εξωτερικό του κόσμο, μέσα στον κόσμο του κόσμου, και μέσα σ' αυτόν να εντάσσει και τον δικό του προσωπικό κόσμο. Τότε τα κείμενά του ξεφεύγουν από την αληθοφάνεια και γίνονται μόνον αληθινά, αφού αντιστοιχούν στον πραγματικό πόνο του κόσμου.

Ο ποιητής είναι το τέκνο του χώρου που δρα. Όταν ο χώρος αυτός είναι η πόλη τότε έχουμε ένα μεγάλο πλέγμα αλληλεπιδράσεων. Ο ποιητής είναι σώμα από το σώμα της πόλης και η πόλη αποτελείται από πολλά άλλα σώματα. Είναι δύο πόλοι αλληλένδετοι. Ο ποιητής προσφέρει τη φαντασία του και τις ευαισθησίες του και τελικά το έργο του. Η πόλη του προσφέρει τις συνθήκες των εμπειριών και τις αρχές των αισθημάτων. Ο κόσμος της πόλης είναι οι άνθρωποί της και οι ιστορικές τους μνήμες. Η ζωή που έφυγε και η ζωή που θα έρθει. Τα κτίρια που γκρεμίστηκαν και τα κτίρια που θα κτιστούν. Οι δρόμοι που άνοιξαν και οι δρόμοι που έκλεισαν. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν, που μίσησαν, που αγάπησαν, που πέθαναν. Ο ποιητής βρίσκεται πάντα εκεί για να βιώνει τις αλλαγές. Να χαίρεται και να πονά μαζί με την πόλη του. Και να γράφει για τις χαρούμενες μέρες της κάθε ανάπλασης, αλλά κυρίως για τη διάβρωση. Τη φθορά που σαν υγρό υλικό διαποτίζει τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων.

Ό,τι υλοποιείται μέσα στην πόλη αναπαρίσταται και ξαναζεί μέσα στον ποιητή. Ο μικρόκοσμος της πόλης είναι το κάθε τι γνωστό και άγνωστο που συμβαίνει καθημερινά και ο ποιητής νιώθει ότι ανήκει σ' αυτό, ότι είναι μέρος αυτού. Η πόλη μεγαλώνει και ο ποιητής μικραίνει. Για να αντισταθμίσει τα πράγματα ο ποιητής μεγαλώνει μέσα από τα ποιήματά του. Απλώνεται με τις ιδέες του. Όταν τα ποιήματά του ωριμάζουν τον εγκαταλείπουν στην άβυσσο και αυτά σαν πουλιά και σαν όνειρα πετούν πάνω από πόλεις και χωριά ενώνοντας τους ανθρώπους κάτω από ένα κοινό όραμα. Ο ποιητής που απέρχεται αφήνει τη δόξα του στην πόλη που έζησε. Και η πόλη γρήγορα ή έστω πολύ αργά αποδέχεται το ανεκτίμητο αυτό δώρο.

Twitter