«Κάτι να νυστάξω»

Χώρος: Η έκθεση βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως, μπροστά στο περίπτερο ενός μεγάλου εκδοτικού.

Πλησιάζει μια κυρία, γύρω στα σαράντα πέντε, με την έφηβη κόρη της. Κοιτάζουν τα βιβλία στον πάγκο και μαλώνουν. Η μάνα αλαλιασμένη κι ιδρωμένη απ’ τον ποδαρόδρομο στις τακούνες, η κόρη έξαλλη απ’ την αρχόμενη πρεσβυωπία της μαμάς που της ζητάει να της διαβάζει ονόματα συγγραφέων, τίτλους, οπισθόφυλλα.

Οι πωλητές ευγενέστατοι κι εξυπηρετικοί. «Τι να σας δώσουμε;»

Η μάνα: «Κάτι να νυστάξω… Δε θέλω να παίρνω χάπια…»

Η κόρη: «Αφού όλη νύχτα κάνεις δουλειές…»

Ο πωλητής: «Τι έχετε στο νου σας, ποια βιβλία διαβάσατε τελευταία να καταλάβω;»

Η μάνα: «Δε θυμάμαι… διαβάζω και κοιμάμαι… κάτι τέτοιο θέλω…» Δείχνει ένα βιβλίο που μόνο ύπνο δε θα της φέρει.

Η κόρη: «Μαμά, πάμε, έχω ραντεβού με τα παιδιά στην καφετέρια».

Ο πωλητής: «Δείτε αυτό, είναι για τη σχέση μάνας και κόρης…»

Και οι δύο τον κοιτάζουν καχύποπτα.

Ο πωλητής: «Θα αρέσει και στις δυο σας…»

Και οι δύο με μια φωνή: «Αποκλείεται!»

Μάνα: «Τελικά, έχετε κάτι να νυστάξω;»

Κόρη: «Κάτι για την κλιμακτήριο;»

Η μάνα γίνεται παντζάρι, ο πωλητής σκύβει το κεφάλι, η κόρη χασκογελάει.

Η κόρη: «Κάτι χαλαρωτικό, καλοκαιρινό;»

Η μάνα: «Όχι πολύ χοντρό όμως…»

Σωστά, μην της πλατσουκώσει το μπότοξ, ούτε να πονέσουν τα μπράτσα της κρατώντας το. Αν ήταν και αδιάβροχες οι σελίδες, πολύ θα το χαιρόντουσαν μάνα και κόρη. Ο πωλητής παριστάνει ότι ψάχνει στον πάγκο του μ’ ένα ύφος που λέει ότι θέλει να τους περάσει τα βιβλία κολάρο, όμως τα λυπάται και τ’ αφήνει ήσυχα. Μόνο τα χαϊδεύει με την τρυφερότητα του ανθρώπου που σέβεται όχι μόνο τη δουλειά του αλλά και τα ίδια τα κείμενα. Το βλέμμα του φεύγει απ’ τα βιβλία και τις πελάτισσες αναστενάζοντας. Σκάει ένα υπομονετικό μειδίαμα.

Πλησιάζει άλλη μια κυρία με τον άντρα της και δύο παιδιά. Ο καθένας τους εξετάζει προσεκτικά τον πάγκο. Η κυρία διαλέγει ένα δίτομο μυθιστόρημα, ο σύζυγος ένα ιστορικό δοκίμιο, τα παιδιά μυθολογία και παιδικά. Η μάνα και η κόρη κρυφοκοιτάζουν την οικογένεια που πληρώνει χωρίς κουβέντα κι απομακρύνεται. Ο πωλητής τους παρακολουθεί με νοσταλγικό βλέμμα. Στα χέρια τους σακούλες με τις στάμπες διάφορων εκδοτικών.

Η μάνα στρέφεται εκνευρισμένη στον πωλητή: «Θα πάρω το δίτομο…»

Η κόρη δηλώνει αυστηρά: «Να πάρεις το ιστορικό, να το διαβάσω κι εγώ».

Ο πωλητής λέει απαυδισμένος: «Αν τα πάρετε όλα, θα σας κάνω καλύτερη τιμή».

Τα αγοράζουν και συνεχίζουν το περπάτημα καβγαδίζοντας. Μια απορία: Αφού η μάνα θέλει κάτι να τη νυστάξει, γιατί μαλώνει και τσιτώνεται; Αφού η κόρη σνομπάρει τη μάνα της, γιατί ήρθε μαζί της στην έκθεση βιβλίου και δεν πήγε απευθείας στην καφετέρια;

Κοιτάζω τον πωλητή που μουρμουρίζει έξαλλος: «Ακούς εκεί, κάτι να την νυστάξει… Φαρμακείο είμαστε;»

Ακούγεται μια γελαστή φωνή: «Με τέτοιες τιμές, το αληθινό φαρμακείο συμφέρει πιο πολύ!»

Κι ύστερα έρχεται ένας φίλος μου που διδάσκει φιλοσοφία στην Ιρλανδία και με ρωτάει πού είναι τα περίπτερα των ελληνικών εκδοτικών με τους κλασικούς μας.

Νυστάζεις με Πλάτωνα; Μήπως με Αριστοτέλη;