Ενδεχόμενα για πολλούς συγγραφείς είναι βολικό και αυτάρεσκο να αναφέρονται στη δουλειά τους. Σε πρώτο πρόσωπο. Ας μου επιτραπεί να διαφοροποιηθώ λίγο για απλούς λόγους: Ένα βιβλίο από την ώρα που εκδίδεται ακολουθεί τη δική του αυτόνομη τροχιά, μια ανεξάρτητη ζωή, όπως το παιδί που ενηλικιώνεται και ανοίγει την πόρτα του πατρικού του ξεκινώντας ένα ταξίδι. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν γονείς που μπορεί να μιλήσουν με πίκρα για τα παιδιά τους, αλλά συγγραφείς που να αποδοκιμάζουν το έργο τους δε γνωρίζω πολλούς και είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν αποκηρύξει τα πνευματικά δημιουργήματά τους. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι γράφοντας τα 40 (σχεδόν) προηγούμενα χρόνια δημοσιογραφικά κείμενα δεν πίστεψα ποτέ ότι μετά από τέσσερα βιβλία έγινα και συγγραφέας. Προτιμώ να λέω ότι γράφω «σκληρά και σκοτεινά αστικά παραμύθια με ταλαιπωρημένους, ατελείς ήρωες, παραδομένους στα ένστικτά τους». Αντί λοιπόν να σας συστήσω τη δουλειά μου και να προσπαθήσω να σας πείσω ότι αξίζει την προσοχή σας, προτιμώ να γράψω άλλη μια μικρή (παράλληλη) ιστορία.

Με ρώτησε ένας φίλος αν η Φιλική εταιρεία πνεύματος έχει κάποια στοιχεία δανεισμένα από την προσωπική μικρή και μάλλον ασήμαντη πορεία μου στον λογοτεχνικό χώρο. Απάντησα πως όχι. Μισή αλήθεια. Γιατί αναζητώντας τον εκδοτικό οίκο που θα εξέδιδε το συγκεκριμένο βιβλίο, ανακάλυψα ότι με έναν παράξενο μεταφυσικό τρόπο έβλεπα την ίδια την ιστορία να επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα με πρωταγωνιστές ανθρώπους που δεν είχαν διαβάσει ούτε μια σελίδα από την ανέκδοτη ακόμη δουλειά! Η φαντασία δεν ξεπερνάει πάντοτε την πραγματικότητα, πορεύονται μερικές φορές μαζί χέρι χέρι, εγκιβωτισμένες στις σελίδες ενός βιβλίου που ακόμη δεν έχει τυπωθεί!

Πάντοτε είχα την απορία πώς μπορεί να βιώσει κάποιος γραφιάς την απόρριψη και τη μη αποδοχή. Η συγγραφή είναι πνευματικό «βίτσιο», μια μοναχική ματαιόδοξη διαδικασία για να αφήσουμε πίσω μας ένα έργο λίγο ή πολύ μεγαλύτερο από το φτωχό μας εγώ. Και οι πρώτες σελίδες του μελλοντικού βιβλίου έμοιαζαν να κυνηγούν τον συγγραφέα γυρεύοντας να πάρουν μια ιδιότυπη «εκδίκηση». «Πολύ ωραίο το βιβλίο, έξυπνος και ο τίτλος» είπε η κυρία που είχε την τελική ετυμηγορία και απόφαση. Πάντα περιμένεις το αλλά… Το ίδιο αλλά που κυνηγάει για 50 σελίδες τον φανταστικό ήρωα του βιβλίου σου. «Αλλά να, είναι πολύ σκληρή η γλώσσα, πολύ ρεαλιστικές οι περιγραφές. Δε θα αρέσει στο δικό μας κοινό, που είναι κυρίως γυναίκες. Να βγάλουμε αυτές τις 20 σελίδες συνολικά με τις ερωτικές περιγραφές, να μαλακώσουμε λίγο και τις βίαιες σκηνές, να αφαιρέσουμε και μερικές σκληρές εκφράσεις και θα είναι καλό». Μπορούσε μετά από αυτούς τους ακρωτηριασμούς να μείνει προς έκδοση ο τίτλος που της άρεσε…

Πάντοτε είχα την απορία πώς μπορεί να βιώσει κάποιος γραφιάς την απόρριψη και τη μη αποδοχή. Η συγγραφή είναι πνευματικό «βίτσιο», μια μοναχική ματαιόδοξη διαδικασία για να αφήσουμε πίσω μας ένα έργο λίγο ή πολύ μεγαλύτερο από το φτωχό μας εγώ.

Σκηνή δεύτερη: «Τι δουλειά είπαμε ότι κάνεις; Δημοσιογράφος στην τηλεόραση; Α, ωραία, εγώ δε σε ξέρω, δεν παρακολουθώ αθλητικά, αλλά θα πουλήσει το βιβλίο». Και αν δεν είναι καλό, κύριε εκδότη; Μάλλον τεχνικής φύσης λεπτομέρεια. Ναι, αλλά για τον ταπεινό συγγραφέα (όπως και για τον ηθοποιό και για τον τραγουδιστή) μετράει η αποδοχή, το χειροκρότημα, όχι μια άνευ όρων βολική συνθήκη. Έτσι δεν είναι ή μήπως δεν είναι έτσι; Προφανώς παρεμφερείς ιστορίες θα μπορούσαν να διηγηθούν κάθε λογής συγγραφείς από την εποχή του Γουτεμβέργιου: κατά φαντασία, επιτυχημένοι, αποτυχημένοι, ποιοτικοί χωρίς κοινό, εμπορικοί χωρίς ποιότητα, ανέκδοτοι και πάει λέγοντας.

Η ιστορία μας όμως κάποια στιγμή μεταφέρεται από την πραγματικότητα στο βιβλίο.

Κάπου εκεί ευτυχώς τελείωσαν οι ομοιότητες. Και έμειναν γύρω στις 200 σελίδες βιβλίου που η πραγματικότητα δεν… ξεπέρασε και είναι στο χέρι του αναγνώστη να τις ανακαλύψει! Η Φιλική εταιρεία πνεύματος έγινε τελικά και χωρίς πολλά βάσανα βιβλίο όταν ο τρίτος εκδότης και μια υπεύθυνη σειράς διάβασαν τα «χειρόγραφά» της.

Υπάρχει στην πραγματικότητα η Φιλική εταιρεία πνεύματος ή είναι φανταστικό δημιούργημα; Σε ένα βιβλίο που ο αναγνώστης έχει το δικαίωμα να βάλει τη λέξη τέλος (με συγγραφική προτροπή) σε πέντε διαφορετικά σημεία του θα δώσει εκείνος την απάντηση. Εκτός αν φτάσει στην τελευταία του σελίδα, γιατί τότε υιοθετεί τη συγγραφική «εξήγηση» για την κατάληξη ενός πολύπαθου ήρωα που είχε να διαλέξει ανάμεσα στην αναγνώριση και στον εαυτό του. Και μερικές φορές αυτή η απάντηση είναι τόσο σημαντική όσο η ίδια μας η ύπαρξη. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία...

Φιλική εταιρεία πνεύματος
Δημήτρης Καρύδας
Επιμέλεια σειράς: Ελένη Γκίκα
Διάπλαση
352 σελ.
ISBN 978-960-567-137-2
Τιμή: €13,90

Twitter